Αναστασία: “Πού να ‘ξερα όμως ότι τρία χρόνια μετά θα γνώριζα τον αδερφό του;”

Γεια σας!

Υπάρχουν μερικές φορές που είσαι πιο μπερδεμένη από ποτέ, που θέλεις η γη να ανοίξει και να σε καταπιεί, που νιώθεις τύψεις ενώ στην ουσία δεν έκανες και τίποτα το τραγικό!

Λοιπόν, πριν τρία χρόνια περίπου έβγαινα με ένα αγόρι από το σχολείο μου και είχε έρθει η ώρα να πάει εκεί που είχε περάσει. Το καλοκαίρι απλώς έβγαινα μαζί του, όχι τίποτα σπουδαιο.

Με περνούσε δύο χρόνια. Ένιωθα πολλά για αυτόν, άλλα δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω αφού ήξερα ότι θα φύγει. Κι αυτός το ίδιο ένιωθε πιστεύω. Τέλος πάντων, έφυγε και μιλούσαμε από facebook αραιά και που.

Πού να ‘ξερα όμως ότι τρία χρόνια μετά θα γνώριζα τον αδερφό του. Πήγα σε μια άλλη χώρα και αυτός έμενε ήδη εκεί. Είτε το πιστεύετε είτε όχι του είχα κάνει κατά λάθος αίτημα στο facebook -χωρίς να το θέλω δηλαδή (ε, αν έχεις κινητό αφής αυτά παθαίνεις).

Με πρόσθεσε και μου έστειλε μήνυμα αν τον ξέρω από κάπου. Είχα πάθει σοκ. Του είπα τι έγινε και του είπα μάλιστα αν θέλει να με διαγράψει, πράγμα που δεν ήθελε. Κι από εκεί άρχισε να μου μιλάει.

Εν τω μεταξύ μένει πολύ μακριά από εμένα. Στην άλλη άκρη ας πούμε της γης και είχε έρθει μια μέρα μόνο να με δει. Αισθάνομαι πολύ ωραία μαζί του, αλλά έχω τύψεις γιατί εγώ παραλίγο να τα έχω με τον αδερφό του κι αυτός δεν το ξέρει.

Όποτε μιλάω μαζί του δεν σκέφτομαι τίποτα και κανέναν. Όταν όμως σταματάμε τη συζήτηση πάλι οι ίδιες και οι ίδιες σκέψεις και τύψεις.

Θέλω τις γνώμες σας…

Anastasia