Άννα-Μαρία: “Με λύπη μου διαπιστώνω ότι οι μέχρι τώρα σχέσεις μου ήταν απελπιστικά ‘τζαμπατζήδες’”.

Γεια σας!

Ονομάζομαι Άννα-Μαρία και είμαι 25 ετών. Θα ήθελα να συζητήσω ένα θέμα που με προβληματίζει. Εξοπλιστείτε με υπομονή… Θα σας πω λίγα πράγματα για τον εαυτό μου για να καταλάβετε που το πάω.

Σε μια σχέση μου αρέσει το σεξ και το θεωρώ ως ένα από τα απαραίτητα συστατικά. Ωστόσο, μου αρέσουν και οι έξοδοι, ειδικά όταν ο σύντροφος μεριμνεί για το πού θα πάμε, για την καλοπέρασή μας σαν ζευγάρι.

Βαριέμαι το σεξ όταν δεν βλέπουμε κάτι πέρα από αυτό σε ένα δωμάτιο, γιατί θέλω σαν ζευγάρι να αλλάζουμε παραστάσεις, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει καφές στη συνοικιακή καφετέρια. Να ξεκαθαρίσω επίσης ότι δεν θεωρώ -σε αντίθεση με την επικρατέστερη αντίληψη- ότι επειδή κάνουμε σεξ, ο άλλος είναι υποχρεωμένος να με βγάζει έξω καλύπτοντας τα έξοδα. Δεν θέλω να το κάνει ούτε από υποχρέωση ούτε επειδή θέλει να με κάνει να νιώσω υποχρεωμένη. Ωστόσο με λύπη μου διαπιστώνω ότι οι μέχρι τώρα σχέσεις μου ήταν απελπιστικά “τζαμπατζήδες”.

Πάρτε ένα παράδειγμα: Με παίρνει τηλέφωνο το πρωί ο άλλος και μου λέει ότι θα περάσει να με πάρει από το σπίτι από νωρίς για να πάμε να φάμε και κάτι πριν με πάει στη δουλειά. Χαίρομαι εγώ. Έρχεται και ζητά να ανέβει “για δύο λεπτά”. Ανεβαίνει, το ένα φέρνει το άλλο, κάνουμε σεξ, ξαπλώνουμε και έρχεται η ώρα που πρέπει απλώς να πάω στη δουλειά. Και μου λέει ο άλλος: “Α, κρίμα, σήμερα δεν προλάβαμε να πάμε να φάμε”. Πιστεύω όμως ότι, εάν το ήθελε τόσο, θα κοιτούσε την ώρα και θα έλεγε από πιο πριν ότι ήρθε η ώρα να φύγουμε. Και τις επόμενες μέρες ξεχνιέται το ακυρωμένο σχέδιο για φαγητό κι αυτό ήταν. Αλλά εγώ δεν είμαι τέτοια που να του πω: “Μην έρθεις σπίτι μου μέχρι να πάμε να φάμε”.

Τέλος πάντων, αυτά και πολλά άλλα τέτοια παρόμοια και μάλιστα σχεδόν σε κάθε μου σχέση. Εγώ δεν έθιγα ποτέ το ζήτημα, γιατί έλεγα μήπως το θέμα ήταν οικονομικό στον άλλον κι ένιωθε άβολα. Από την άλλη, θα ήταν άκομψο να πω: “Πάμε κάπου έξω, κερνάω εγώ” ή “Μοιραζόμαστε τα έξοδα”, παρόλο που μετά χαράς συνεισφέρω σε μία έξοδο, στην οποία θα περάσουμε καλά και οι δυο μας.

Και κατά βάθος νομίζω πως εάν το ζήτημα ήταν καθαρά οικονομικό, αλλά υπήρχε η ανάγκη από τον άλλον να βγούμε, κάπου θα μου το έλεγε στα ίσια ότι “κοίταξε, θα ήθελα να πάμε στο τάδε μέρος για καφέ/ποτό ή να δοκιμάσουμε την τάδε κουζίνα, μόνο που δεν μπορώ να αναλαμβάνω εξ ολοκλήρου τα έξοδα κάθε φορά”. Δεν θα υπήρχε παρεξήγηση. Άλλωστε εγώ από την αρχή ξέρω ότι δεν βγαίνω και με τον Αμπράμοβιτς.

Θα βρίσκαμε μια λύση και δεν θα ήταν ταμπού να πάμε κάπου, να δούμε υψηλές τιμές και να συμφωνήσουμε να τα μοιραστούμε. Όμως, ενώ μπορεί σαν ζευγάρι να συζητούσαμε κάθε λογής θέματα, σε αυτό είχαμε επικοινωνιακό κενό με τους “τζαμπατζήδες”.

Ας αισθανόταν ο άλλος την ανάγκη να περάσουμε καλά κι εκτός κρεβατιού -ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται κάποια έξοδα- κι ας κερνούσα κι εγώ μια φορά, δεν τρέχει κάτι. Μέχρι τώρα όμως οι περισσότεροι ήθελαν είτε να βρισκόμαστε για σεξ κι αυτό ήταν ή απλώς για μια βόλτα (χωρίς να καθίσουμε κάπου) και μετά πάλι σεξ.

Και λέω, μήπως έκανα εγώ κάτι λάθος, μήπως φταίω εγώ που δεν βλέπω τη σχέση σαν μία αγοραία συμφωνία τύπου: “Μου κάνεις το τραπέζι, σου κάνω το κρεβάτι” αλλά σαν μια κατάσταση όπου μεριμνούμε να περάσουμε καλά και οι δυο μας, είτε στο σεξ είτε στην έξοδο…

Να σημειώσω τέλος (για να προλάβω σχόλια εκτός θέματος) ότι οι “τζαμπατζήδες” με τους οποίους έμπλεκα δεν είχαν λόγο να κρύβουν τη σχέση μας ή κάτι τέτοιο, δηλαδή δεν ήταν αυτός ο λόγος που δεν βγαίναμε κάπου (εκτός από τις βόλτες).

Τις γυναίκες θα τις ρωτούσα εάν έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιο θέμα, ενώ τους άντρες θα τους ρωτούσα, υπό την προϋπόθεση ότι δεν κρύβουν τη σχέση τους, γιατί κοιτούν να τη βγάζουν τόσο φθηνά, ακόμα και με κοπέλες που ούτε φιλοχρήματες είναι, ούτε έχουν παράλογες απαιτήσεις. Δηλαδή, δεν σας ενδιαφέρει να περάσετε όμορφα και εκτός κρεβατιού, ειδικά εάν μπορείτε να μοιραστείτε και τα έξοδα (για να μην έχετε το παράπονο ότι “σας βγαίνουμε ακριβές”);

Σας ευχαριστώ προκαταβολικά για τις γνώμες σας…

Άννα-Μαρία