Άννα: “Μου αποκαλύπτει πως είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά, ωστόσο δεν τον χώρισα”

Είμαι η Άννα και η δική μου ιστορία είναι από αυτές που σε κάνουν να νιώθεις ότι πρωταγωνιστείς σε κάποια δραματική ταινία…

Όλα άρχισαν πριν 8 χρόνια, όταν τον γνώρισα. Ήταν κατά 18 χρόνια μεγαλύτερος κι εγώ τότε στα 16. Ήθελα απλώς έναν έμπειρο και ώριμο άντρα και λιγότερο μια σοβαρή σχέση.

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε μια σχέση κάπως επιφανειακή αρχικά, αλλά σταδιακά φούντωνε. Τρείς μήνες μετά μου αποκαλύπτει πως είναι παντρεμένος και έχει δυο παιδιά, πράγμα που το είχα υποψιαστεί ωστόσο δεν τον χώρισα, καθώς περνούσα μοναδικά μαζί του και δεν ήθελα κάτι περισσότερο.

ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ! Μέρα με τη μέρα εξελισσόταν σε έναν φλογερό, γεμάτο πάθος και τρέλα έρωτα. Δεν περνούσε ούτε μια μέρα χωρίς να προσθέσει κάτι παραπάνω σε αυτό που νιώθαμε. Έτσι μεγάλωνε στάλα στάλα αυτός ο έρωτας, χωρίς να σταματάει κάπου, για χρόνια…

Περιττό να αναφέρω πόσο δύσκολα ήταν όλα πλέον και για τους δυο. Από τη μια να λιώνουμε από έρωτα κι από την άλλη εκείνος να μοιράζεται.

Περνούσε έτσι ο καιρός, ώσπου όλο αυτό έφτασε σε οριακό σημείο και πλέον σκεφτόταν το διαζύγιο. Μέσα σε αυτό το διάστημα υπήρξαν φορές που ήθελα να δώσω ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο, επειδή δεν άντεχα άλλο να τον μοιράζομαι όμως πάντα με διαβεβαίωνε πως τελικά θα έμενε μαζί μου και με έπειθε να κάνω υπομονή.

Έτσι περνούσε ο καιρός χωρίς εγώ ποτέ να τον πιέσω για τίποτε. Ήρθε η στιγμή που πήρε την μεγάλη απόφαση, ένα χρόνο πριν και μίλησε στη γυναίκα του. Έγινε πανικός μεγάλος! Όλο το σόι του αντέδρασε πάρα πολύ άσχημα. Τον απειλούσαν, τον εκβίαζαν ψυχολογικά κτλ. Και παράλληλα έψαχναν εμένα και την οικογένειά μου. Μια συμπεριφορά τριτοκοσμική…

Εν ολίγοις, εκείνος δεν άντεξε όλη αυτήν την πίεση και τον εκβιασμό για τα παιδιά του και έκανε πίσω. Με άφησε και γύρισε στη γυναίκα του. Πόνος ανείπωτος.

Πέρασε πολύς καιρός. Δεν είχαμε επικοινωνία καμία. Εν τω μεταξύ, εγώ έκανα μια νέα σχέση απλά για να απαλύνω λίγο τον πόνο μου. Κάνενα αποτέλεσμα. Ώσπου από το πουθενά, κι ενώ προσπαθούσα να μαζέψω τα κομμάτια μου, ήρθε και με βρήκε λέγοντάς μου ότι δεν αντέχει άλλο να ζει έτσι κι ότι μετάνιωσε φοβερά και συνειδητοποίησε ότι μαζί μου θέλει να είναι.

Με παρακαλούσε με κλάματα. Εγώ που επίσης δεν άντεχα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, αλλά και ούτε αυτόν που ήταν δίπλα μου, τον συγχώρεσα και τον δέχτηκα. Με πολύ μεγάλο φόβο και πολλές αμφιβολίες, αποφάσισα να τον ξαναεμπιστευθώ. Τον αγαπούσα. Τον συγχώρεσα και για μέρες μετά έκλαιγε για ό, τι μου έκανε και μου ορκιζόταν ότι αφού του έδωσα μια ευκαιρία, τώρα θα μου έδινε τα πάντα. Θα με κάνει μαμά, θα με κάνει ευτυχισμένη, θα…, θα…, θα…

Πέρασαν κάποιοι μήνες και πιο αποφασισμένος από ποτέ της μίλησε, της εξήγησε, της ζήτησε διαζύγιο. Εκείνη το είδε πιο ψύχραιμα αυτή τη φορά καθώς έβλεπε ότι δεν πήγαινε άλλο, παρά τις μεγάλες προσπάθειες που έκαναν και οι δύο.

Οι υπόλοιποι όμως κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να τον σταματήσουν, με μέσα που δεν διανοείσθε!!! Έδειχνε όμως να αντιστέκεται. Σίγουρος για την απόφασή του και δυνατός.

Ώσπου, λοιπόν, πάλι δεν άντεξε και πάλι έκανε πίσω, πάλι με χώρισε, έπειτα από όλα όσα μου έλεγε μέσα σε αναφιλητά εκείνη τη μέρα που με βρήκε… Ο πόνος απλά ανείπωτος.

Τώρα έχουν περάσει δυο μήνες κι έχω ακυρώσει οποιονδήποτε τρόπο επικοινωνίας και πονάει απίστευτα. Είμαι σε μια κατάσταση απίστευτη. Απλώς δεν πέθανα…

Πώς είναι δυνατόν να το κάνει κάποιος όλο αυτό; Πώς είναι δυνατόν η άλλη να τον έχει δεχτεί ξέροντας ότι η καρδιά και το μυαλό του είναι αλλού; Πώς είναι δυνατόν να τον αγαπώ ακόμα, πως;

Δεν υπάρχει τρόπος να διαχειριστώ αυτό που μου προκάλεσε και δεν το προσπαθώ καν. Το χειρότερο όμως είναι να ξέρω ότι από δω και πέρα θα ζω με ένα κενό και μια παγωνιά μέσα στην ψυχή, μια θλίψη στο βλέμμα…

Η αλήθεια της ψυχής μου όμως είναι ότι δεν το μετάνιωσα και δεν θα το κάνω ποτέ. Ούτε και θέλω να ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι όλα όσα έζησα κι ένιωσα κοντά του κι ας με πονάνε. Με αυτόν τον άνθρωπο έζησα τον απόλυτο έρωτα που είναι κάτι το ανεκτίμητο και παρά το τεράστιο τίμημά του, άξιζε.

Αναγνωρίζω το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί και δεν περιμένω την κατανόηση παρά μόνο όσων είχαν την τύχη να συναντήσουν τον αληθινό έρωτα. Γιατί αν δεν αφεθείς στην αγάπη είναι σαν να μην τη γνώρισες ποτέ…

Θα σε αγαπώ για πάντα καρδιά μου!!!

Άννα