Άννα: “Ο σύντροφός μου είναι ναυτικός. Mου είπε πως δεν θέλει άλλο αυτήν τη σχέση…”

Καλησπέρα. Όπως θα καταλάβετε το θέμα μου είναι πολύ συνηθισμένο…

Είμαι 23 ετών και είχα μια σχέση η οποία κράτησε έξι χρόνια συν δύο χρόνια γνωριμίας. Ο σύντροφός μου είναι ναυτικός και είμαστε μαζί από τότε που ήταν στη σχολή.

Έχουμε περάσει πολλά όλα αυτά τα χρόνια, συν βέβαια τα μπάρκα του που ήταν αρκετά μεγάλα,αλλά πάντα καταφέρναμε να τα ξεπερνάμε και να ερχόμαστε πιο κοντά. Πριν από μερικές μέρες με πήρε τηλέφωνο και μου είπε πως δεν θέλει άλλο αυτήν τη σχέση και ότι τη νιώθει βάρος.

Ακόμα μου είπε ότι το σκέφτεται από την ώρα που έφυγε. Εδώ να πω ότι αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στην Κίνα για επισκευή και λείπει ήδη δύο μήνες. Πριν φύγει κανονίζαμε να πάμε διακοπές καλοκαιρινές, πράγμα που είχαμε να κάνουμε τρία χρόνια, αλλά δυστυχώς τον πήραν τηλέφωνο από την εταιρία κι έπρεπε να φύγει σχεδόν δυο μήνες νωρίτερα από ότι είχαν συμφωνήσει.

Το χρονικό διάστημα που ήταν εδώ είχαμε κάποια προβλήματα αλλά δεν προλάβαμε να τα λύσουμε 100%. Τα προβλήματα ήταν ένα θέμα υγείας, η μητέρα του και κάτι άλλο άνευ ιδιαίτερης σημασίας.

Λίγο πριν κλείσει το τηλέφωνο έβαλε τα κλάματα πράγμα που δεν έχει κάνει ποτέ και για κανέναν λόγο. Εγώ πονάω πολύ. Σήμερα είδα ότι είχε βρει ίντερνετ αλλά σε εμένα τίποτα. Κοντεύει να μου στρίψει.

Οι δικοί μου στην αρχή μου έλεγαν: ξέχνα το, προσπάθησε να ηρεμήσεις και θα περάσει. Τώρα μου λένε να του δώσω λίγο χρόνο μήπως το ξανασκεφτεί και αλλάξει γνώμη.

Εδώ να πω πως για μένα ήταν η πρώτη σοβαρή σχέση που είχα. Είμαι ερωτευμένη μαζί του από παιδί. Εκείνος είχε κι άλλες. Δεν ξέρω τι να κάνω. Εκτός από τον πόνο έχω και ταχυκαρδίες,δεν μπορώ να ηρεμήσω. Θέλω να γυρίσει πίσω. Δεν αντέχω χωρίς εκείνον.

Σκέφτηκα να του στείλω αλλά δεν θέλω να γυρίσει για μένα αλλά επειδή ούτε εκείνος αντέχει να ζήσει χωρίς εμένα. Έχουν περάσει 4 μέρες και κοντεύει να μου στρίψει.

Λένε πως ό,τι αγαπάς και θες το κυνηγάς. Το θέλω αλλά δεν ξέρω τον τρόπο. Τον αγαπάω πολύ και είμαι πολύ ερωτευμένη. Αν είχα την οικονομική δυνατότητα ακόμα και στο πλοίο θα πήγαινα αλλά δεν την έχω.

Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.
Άννα