Μου λείπει. Κάθε μέρα και πιο πολύ. Οι μέρες περνούν κι εγώ ακόμα περιμένω. Δεν ξέρω τι. Είναι μάλλον αυτή η καταραμένη ελπίδα, που αρνείται πεισματικά να πεθάνει. Αυτή με κρατάει.

Αν τα “συμβόλαια” σε μια σχέση υπογράφονται από την πρώτη στιγμή, ήξερα εξ αρχής πώς ο Π. δεν ήταν για πολλά. Από εκείνους τους άντρες που μόλις τους γνωρίσεις σαν να αναβοσβήνει μια προειδοποιητική πινακίδα νέον. “Κίνδυνος”.

Από μια ηλικία και μετά, μαθαίνεις να τους αναγνωρίζεις. Νάρκισσοι, ενθουσιώδεις, απελπιστικά γοητευτικοί. Δικοί σου εξ αδιαιρέτου και πάντα για λίγο. Συνήθως, μαθαίνεις και να τους αποφεύγεις. Αν έχεις στοιχειώδη εμπειρία, αν η αυτοπροστασία σου δεν έχει τεθεί δραματικά εκτός λειτουργίας.

Άπειρη, δεν με έλεγες. Δεν ξέρω τι μου συνέβη, σα να βραχυκύκλωσα. Η φήμη που τον κυνηγούσε δεν άφηνε κανένα περιθώριο αυταπάτης. Τα “θύματα” του πολλά, η αδιαφορία για τον πόνο που συνειδητά προκαλούσε, παροιμιώδης. Στα όρια του σαδισμού και όμως έμπλεξα.

Στην αρχή, όλα τέλεια. Με έκανε να νιώθω περίοπτη, μοναδική. Κάτι σαν επικεφαλής γκρούπι.

Η άμυνα μου όσο κι αν προσπαθούσε να με συγκρατήσει, υπέκυψε στις δεκάδες κλήσεις του. Στα υπέροχα μηνύματα του. Βρεθήκαμε και ήταν τέλεια. Θεωρούσα πως θα είναι μόνο για ένα βράδυ. Δεν ήταν.

Όχι, δεν ήταν το σεξ. Δεν ερωτεύομαι το καλό σεξ, δεν ξέρω, πότε δεν αποτέλεσε κριτήριο για να εμπνεύσει κάποιος έρωτα ή οχι.. Ήταν η ψευδαίσθηση ότι ήμουν μοναδική. Ότι με ξεχώρισε από το σωρό των.. θαυμαστριών. Ήταν οι ατελείωτες κουβέντες που κάναμε, το γεγονός πως ξαφνικά ένας τόσο θαμπός -στα όρια της κατάθλιψης άνθρωπος- όπως εγώ, γελούσε συνεχώς.

Ευτυχισμένη. Έλαμπα. Σε παράλληλο σύμπαν, με ένα τηλέφωνο που χτυπούσε συνέχεια. Και ήταν πάντα εκείνος να μου πει πόσο σημαντική του ήμουν.

Δεν είχα κανένα λόγο να γκρινιάξω. Κανένα λόγο να διαμαρτυρηθώ. Ήξερα ανά πάσα στιγμή που-έλεγε ότι- βρίσκεται. Ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που έπαιρνε, στην καλή του και τη στραβή του.

Άκουγα συνεχώς πόσο απαραίτητη και μοναδική ήμουν για εκείνον. Πόσο η διαφορετικότητα μου και ο σαρκασμός μου τον γοήτευαν. Θα μου πείτε, “Ε, και; Όλοι τα ίδια δεν λένε;”. Μπορεί, δεν είπα ότι η ιστορία αυτή είναι πρωτότυπη. Κι αν το έχετε περάσει κι εσείς θα με καταλάβετε καλύτερα.

Μην μακρηγορώ, αυτή η κατάσταση κράτησε μήνες. Μου καλλιέργησε μια εξάρτηση. Σαν τα σκυλιά και τον Παβλόφ. Ίδια φάση. Δεν σταματούσε να μου υπενθυμίζει πόσο αναγκαία του ήμουν. Πόσο καταλυτική ήταν η παρουσία μου. Και ήταν καλός σε αυτό, πολύ καλός. Μάσησα, σαν ηλίθια.

Με έμαθε επίσης να υπολογίζω σε εκείνον, να ποντάρω πάνω του. Εγώ που πάντα στηριζόμουν στις δικές μου δυνάμεις, και μόνο, σιγά σιγά είδα έναν άνθρωπο να μπαίνει μπροστά για μένα. Ή μάλλον να διατυμπανίζει την πρόθεση του να το κάνει, αν χρειαζόταν.

Και κάπου εκεί… εξαφανίστηκε. Έτσι. Απλά εξαφανίστηκε. Ούτε μηνύματα, ούτε τηλέφωνα, ούτε χαριτωμένες υπερβολές. Όχι πια γέλια. Μόνο κλάμα. Στην αρχή περίμενα. Θα επανέλθει έλεγα, έτσι κι αλλιώς τραβούσε ζόρια εκείνη την περίοδο.

Τον αναζήτησα. Μουδιασμένη. Δικαιολογίες που δεν θα έπειθαν ούτε την πιο ανυποψίαστη. Τίποτα δεν είχε αλλάξει είπε. Απλώς, είχε.. δουλειές. Και παλιότερα είχε βέβαια, τώρα όμως… ξαφνικά δεν προλάβαινε. Κατέρρευσα. Τι άλλαξε, τι μεσολάβησε, τι έκανα λάθος. Μήνες αυτομαστιγώματος.

Απελπισία. Κατάθλιψη. Απέκτησα κι ένα καινούριο τικ. Εκείνο που κοιτάς την οθόνη του κινητού κάθε τρία δευτερόλεπτα. Και φυσικά δεν χτυπάει.

Δεν μου συγχωρώ ότι αφέθηκα να γίνω ένα νουμεράκι στη λίστα του. Ήξερα, έπρεπε να με προφυλάξω. Δεν του συγχωρώ πώς για μια κατάκτηση παραπάνω, απλώς και μόνο για τη σαδιστική χαρά της εγκατάλειψης, μου τσάκισε την αυτάρκεια.

Κάποια μέρα θα ξυπνήσω και θα είμαι καλά, το ξέρω. Μέχρι τότε, θα προσπαθώ να “απεξαρτηθώ” και να μαζέψω τα κομμάτια μου. Wish me luck…

Άννα