Γεια σας,
με λένε Ανθή και είμαι 24! Θα ήθελα να σας περιγράψω μια πρόσφατη (άλλη μία) αρνητική μου εμπειρία με εκπρόσωπο του αντίθετου φύλου και δη ενός συγκεκριμένου επαγγέλματος, αυτού του αθλητή, για να μου πείτε τη γνώμη σας.

Καταρχάς, να πω ότι ο αδερφός μου, τρία χρόνια μεγαλύτερος από μένα, είναι αθλητής, οπότε συναναστρέφεται ομοίους του, κι από αυτόν τον κύκλο έχει τύχει να γνωρίσω αρκετούς άντρες. Εγώ με τον αθλητισμό… σχέση αγάπης – μίσους, τι να σας πω! 🙂 Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να χτυπιέμαι στο γυμναστήριο, το βρίσκω μονότονο και δεν το ευχαριστιέμαι, αλλά μου αρέσει η κολύμβηση, το καλοκαίρι δεν βγαίνω από τη θάλασσα, ενώ το χειμώνα πάω κατά καιρούς σε κλειστά κολυμβητήρια. Δεν το κάνω, όμως, ψυχαναγκαστικά, παρά μόνο αν έχω όρεξη να κουνηθώ λίγο.

Ήδη νιώθω απολογητική διάθεση για τις συνήθειές μου σε μια κοινωνία που διαφημίζει υγιεινό τρόπο ζωής, συμπληρώματα και γραμμωμένο σώμα σαν must, συν το ότι ο κόσμος των αθλητών γυρίζει γύρω από αυτό. Για να ικανοποιήσουμε και τα κριτήρια του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για το υπέρβαρο, το ΒΜΙ μου είναι στα 22. Όχι κι άσχημα, έτσι; Ωστόσο, πρόσφατα είχα αποκτήσει ένα κόμπλεξ με το σώμα μου απέναντι στους άντρες, και μάλιστα εξαιτίας των τελευταίων.

Κοιτάξτε γιατί το λέω αυτό. Πριν από κανένα χρόνο γνώρισα έναν άντρα δρομέα. Πέρα από τέλειο σώμα, είχε κι ένα καταπληκτικό μυαλό, ήταν ψαγμένος, έξυπνος, ώριμος… Αλλά ένιωσα λίγο “σωματικό σωβινισμό” από μεριάς του. Συνεχώς μου μιλούσε για τα οφέλη πρωτεϊνικής δίαιτας, καθημερινής άσκησης κλπ. και μάλιστα πρότεινε να μου δείξει ασκήσεις ενδυνάμωσης διαφόρων ομάδων μυών (αρνήθηκα ευγενικά, αλλά ούτε αυτό με σταμάτησε από το να τον βλέπω ερωτικά).

Αφότου είχαμε προχωρήσει, κάποια στιγμή του μιλούσα για την εμπειρία μου στο Erasmus, λέγοντάς του ότι μου άρεσε να βολτάρω στα πάρκα και σε διάφορα ιστορικά κτίρια. Και αυτός, χωρίς να ενθουσιαστεί ιδιαίτερα, με ρώτησε: “ναι, αλλά από τρέξιμο ή γυμναστήριο έκανες κάτι εκείνο το διάστημα;” Παιδιά, μου ήρθε να κοπανήσω το κεφάλι μου (ή του) στον τοίχο!! Τέλος πάντων, δεν δούλεψε μεταξύ μας η κατάσταση, κατάλαβα ότι δεν ήμουν αυτό που ήθελε σωματικά ή/και εγκεφαλικά. Δεν φαινόταν να ήταν κι ενθουσιασμένος μαζί μου στο σεξ, οπότε μάλλον δεν ήμουν “επαρκής” πουθενά για τα γούστα του.

Πρόσφατα γνώρισα ένα άλλο παιδί, έναν πολίστα. Πιο νέος από τον προηγούμενο (ο δρομέας ήταν 34, ενώ αυτός στα 27). Μια χαρά συγκροτημένο παιδί φαινόταν και ευτυχώς δεν έδειχνε να θέλει να αναλάβει αυθαίρετα το ρόλο του προσωπικού μου trainner όπως ο προηγούμενος. Όλα καλά, όλα μια χαρά… Προχωρήσαμε και αφότου κάναμε σεξ, ξαπλώνουμε και αυτός με παίρνει αγκαλιά… Ωραία, να μια τρυφερή στιγμή, λέω… Κι έτσι όπως με παίρνει, μου κάνει αυτό το πατ-πατ στο κάτω μέρος της κοιλίτσας, μου λέει, με μια διάθεση να ακουστεί και χαριτωμένος, “είμαστε πλαδαρούληδες εδώ, ε;” Άφησε κι ένα χαζό γελάκι, τι αστείο αυτό που είπε, μπουαχαχα… Ναι, sorry που δεν έχω κάνει κάτι τελευταία ώστε να κάνω πέτρα τους κάτω κοιλιακούς…

Ένιωσα ηλίθια, όχι μόνο γιατί εκνευρίστηκα, μα το χειρότερο επειδή δεν ήξερα πώς να το δείξω. Με ένα χαμόγελο, ευγενικά, χωρίς απότομες κινήσεις σηκώθηκα κι άρχισα να ντύνομαι με την πρόφαση ότι έπρεπε να πάω σπίτι οπωσδήποτε. Ένιωθα να με σκανάρει με το βλέμμα του, λες και το γυμνό μου σώμα είναι προϊόν προς αξιολόγηση – τι έγινε, δεν πέρασα τα καλλιστεία, ε; Από εκεί την έκανα… Λούης (να κι άλλη μου σχέση με τον αθλητισμό! Να τρέχω από εκεί που θέλω να τα βάλω όλα μπουρλότο.)

Μπορεί άλλους να μην τους πειράζει, αλλά εμένα αυτό το πατ-πατ στην κοιλίτσα μου φαίνεται αηδιαστική κίνηση, ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν μου το κάνει κάποιος, είναι σα να μου λέει: “χμ, εδώ πρέπει να κάνεις κάτι.” Δεν καταλαβαίνω αυτήν την εμμονή μας, που μάλλον έχω κολλήσει κι εγώ, με το ακατόρθωτα τέλειο σώμα, αυτό που βλέπουμε σε διαφημίσεις ρούχων ή γυμναστηρίων και που έχουν περάσει από Photoshop… ΟΚ, οι αθλητές έχουν τη γυμναστική σαν σημαντικό κομμάτι της ζωής τους, οπότε δεν μπορούν να καταλάβουν εύκολα αυτόν που δεν το θέτει προτεραιότητα στη δική του, μα γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ναι, υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να έχουν πολλά διαφορετικά ενδιαφέροντα εκτός καθημερινής γυμναστικής και διατήρησης ελαχίστου ποσοστού λίπους στο σώμα;

Εν τω μεταξύ, κάποτε στον αδερφό μου του είπα ότι με εκνευρίζει αυτή η εμμονή με το ιδανικό σώμα. Του είπα ότι, άλλωστε, κάπου το 90% των γυναικών έχουν κυτταρίτιδα σε μικρό ή μεγάλο βαθμό και μου λέει: “ναι, αλλά τι γίνεται με το 10% που δεν έχει;” Είναι με στεροειδή ή είναι λιποβαρείς, βλάκα… Ακόμα κι ο αδερφός μου έχει μια εμμονή. Βλέπετε, πιστεύει στην ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ του καθενός όχι μόνο να διατηρείται αδύνατος, μα συνάμα γυμνασμένος! Είναι με την κοπέλα του, μοντελάκι στην όψη εκείνη, και μια φορά έρχεται και μου λέει: “χμ, έχει βάλει κανά δυο-τρία κιλάκια τελευταία… λίγο το χάπι, λίγο το φαΐ… της είπα να κάνει κάτι.” Κι αναρωτιέμαι εγώ τώρα, μήπως είναι ένα καθολικό trend των αθλητών αυτός ο σωματικός σωβινισμός (για να μη μιλήσω για τη χοντροφοβία που είναι δεδομένη από μεριάς τους), εξ ου και η τάση τους να τα φτιάχνουν με άλλες αθλήτριες ή μοντέλα, ή εάν εγώ απλώς έτυχε να έχω να κάνω με… μακάκες (dear brother included). Τι λέτε;

Πλέον αποβάλλω το κόμπλεξ που είχα, μα προσπαθώ να καταλάβω τι στο καλό συνέβαινε με τους πρώην μου. Να σημειώσω ότι πιο μικρή τα είχα και με μπασκετμπολίστα, αλλά χωρίσαμε για λόγους άσχετους με τα παραπάνω, δεν με έκανε ποτέ να νιώθω ανεπαρκής σωματικά. Αναρωτιέμαι αν αποτέλεσε εξαίρεση από τον αθλητικό κόσμο ή αν απλώς δεν ήταν βλάκας. Παρόμοιες εμπειρίες καμιά/κανένας σας;
Ανθή

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα, η γνωριμία. Η αμηχανία, τα ευτράπελα, το συναίσθημα. Κεραυνοβόλος έρωτας, σχέση πάθους, σχέση λάθους, χωρισμός… Στείλε τη δική σου ξεχωριστή ερωτική ιστορία και δες την δημοσιευμένη. ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ