Ήταν ο παιδικός έρωτάς μου. Ξέρετε, αυτός που περιμένεις να μπει, να σου μιλήσει, ακόμα κι αν σου πει ένα απλό “γεια” το οποίο το μεταφράζεις ως και γω δεν ξέρω τι!

Ύστερα ήταν οι μπαλάντες και τα κλάματα στα 15, όπου ναι, παρέμεινε ένα απλό “γεια” κι αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι he is just not that into you… Και ύστερα φίλος!

Να σου λέει τα προσωπικά του, τις ανησυχίες του… Εσύ να έχεις προχωρήσει τη ζωή σου…

Όμως, τι γίνεται αν μετά από τρία χρόνια ξαναεμφανίζεται κι αυτή τη φορά όχι για ένα “γεια”; Ή μάλλον με ένα “γεια” άλλης σημασίας… Ξέρετε αυτό με το κλειστό ματάκι…

Τότε το βλέπεις σαν απωθημένο. Και κάθεσαι μαζί του γιατί τον …εμμμ… θέλεις. Κι αυτό το απωθημένο ξυπνάει. Τα παλιά -των 15 με τις μπαλάντες- συναισθήματα ξυπνάνε και τραβάει όλο αυτό ένα χρόνο.

Με σένα να ελπίζεις ότι έχει δει το φως κι έχει εμφανιστεί στην πόρτα σου και με αυτόν να περνάει καλά με μια …δεδομένη κοπέλα.

Μετά από ένα χρόνο όμως… ΞΥΠΝΑΣ! Βλέπεις γύρω σου! Κι αφού σε έχει στεναχωρήσει thous times γράφεσαι με την κολλητή στο γυμναστήριο, πίνεις, μεθάς κι αρίζεις να βάφεις και να κόβεις τα μαλλάκια σου.

Κι αρχίζεις να νιώθεις πια πως σου αξίζουν περισσότερα από αυτόν που τόσο καιρό θεοποιούσες. Ύστερα κλαις. Ακούς πάλι τις ίδιες μπαλάντες, αλλά ξέρεις ότι θα έρθει ο επόμενος και τα μικρά κομμάτια της ψυχής σου που αυτός ο …γκούχου γκούχου… πήρε, θα ξαναγυρίσουν πίσω…

Τι να κάνεις! Έτσι είναι η ζωή!

Μερικές φορές πρέπει να ξεχάσεις τι θέλεις για να θυμηθείς τι πραγματικά αξίζεις!!!

Κι αυτήν τη φορά δεν αξίζεις ένα “γεια”… με ματάκι ή χωρίς… 😉

Aspaki