Deppy: “Κάθομαι αμίλητη και κοιτάω τη ζωή μου να καταστρέφεται σαν να μην μπορώ να κάνω τίποτα”

Κοιτάζω πολύ ώρα το pc μου. Δεν ξέρω καν αν θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου. Δεν ξέρω καν αν θα την καταλάβετε. Όμως για έναν ανεξήγητο λόγο συνεχίζω να γράφω…

Η δική μου η ιστορία ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια περίπου. Γνώρισα έναν άντρα, τον ερωτεύτηκα, ξετρελάθηκα, με μάγεψε -δεν ξέρω πια πως να το πω…

Αυτός ήταν σε διάσταση με τη γυναίκα του. Με τον καιρό χώρισε. Δεν του ζήτησα ποτέ τίποτα, ούτε να χωρίσει ούτε καν να μου δώσει περισσότερα από όσα ένιωθε. Ό,τι ένιωθα εγώ το κρατούσα για μένα.

Ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Περνούσαμε τέλεια μαζί. Μου αρκούσε που υπήρχε στη ζωή μου και μου φερόταν τόσο μοναδικά. Δεν άργησε όμως με το πέρασμα του χρόνου αυτό να αλλάξει. Με μείωνε, με ξεφτίλιζε… Ήξερα ότι είχε πάρα πολλά προβλήματα οικονομικά και γενικά με την πρώην γυναίκα του πολλούς καυγάδες, αλλά αυτό δεν τον δικαιολογούσε να μου συμπεριφέρετε έτσι άσχημα.

Πάντα καθόμουν σε μια γωνία κι έκλαιγα σιωπηλά. Είχε γίνει πια αρρώστια η σχέση μας, το ήξερα. Εκείνος πήγαινε όπου ήθελε, όποτε το ήθελε και εγώ δεν είχα το δικαίωμα να του ζητήσω να βγούμε έστω για έναν καφέ έξω. Κι αν βγαίναμε καμιά φορά, πάντα ήταν για δικό του λόγο, όπως το να δει την μπάλα κι εγώ να κάθομαι δίπλα του αμίλητη.

Πάντα έβρισκε έναν τρόπο -ακόμα κι εκεί- να βρει την αφορμή, να πιαστεί για κάτι και να μαλώσουμε και να κάθομαι σε ένα τραπέζι έτοιμη να κλάψω, να ουρλιάξω. Δεν είχα όμως ποτέ τη δύναμη να το κάνω. Έχασα όλες μου τις παρέες, έχασα γενικά τη δική μου ζωή…

Κάποια στιγμή χωρίσαμε. Ναι, τα είχα καταφέρει! Τον χώρισα, έφυγα σε ένα παραλιακό μέρος για δουλειά, βρήκα τον εαυτό μου ξανά, έκανα καινούριες παρέες και κάποια στιγμή άρχισε να με πλησιάζει ερωτικά ένας φίλος από παλιά.

Ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί μου. Δεν τον ένοιαζε να χάσει τα πάντα αρκεί να με έχει. Τότε λειτούργησα πολύ λάθος. Φοβόμουν τη δέσμευση, φοβόμουν μην πάθω τα ίδια και του φέρθηκα πολύ άσχημα.

Δεν του έδινα λογαριασμό για τίποτα, δεν έδινα σημασία σε τίποτα. Εκείνος έκανε τα πάντα για μένα. Τον πλήγωσα πολύ, μέχρι που έφυγε στην Γερμανία για να μπορέσει να με ξεπεράσει.

Εγώ είχα γυρίσει πίσω από το παραλιακό μέρος όπου είχα πάει και δεν άργησε να πληρώσω για όσα του είχα κάνει. Με πλησίασε ξανά εκείνος που είχε κάνει τη ζωή μου δύσκολη. Τον πίστεψα και ξανάμπλεξα μαζί του με αποτέλεσμα να περνάω και πάλι τα ίδια και χειρότερα.

Ο άλλος γύρισε από τη Γερμανία και ήθελα να του ζητήσω συγγνώμη, να του πω όλα όσα ένιωθα στην πραγματικότητα για εκείνον χωρίς να πάρω κάποιο αντάλλαγμα. Απλώς να μου δώσει την ευκαιρία να του εξηγήσω, να με συγχωρέσει, να του πω πως τον αγάπησα όσο κανέναν, αλλά ο φόβος μου δεν με άφησε να του το δείξω.

Ποτέ βέβαια δεν με άφησε να του εξηγήσω, όσο κι αν τον παρακάλεσα. Ήξερα πως με αγαπούσε ακόμα αλλά φοβόταν να με συναντήσει. Τουλάχιστον έτσι μου έλεγαν οι κοινοί γνωστοί μας.

Εγώ συνεχίζω να τυραννάω μέχρι σήμερα τον εαυτό μου. Αυτή τη φορά το έβλεπα σαν να βασανίζω τον εαυτό μου για τη λάθος συμπεριφορά μου, για να πληρώσω το λάθος μου. Εννοείται πως η συμπεριφορά εκείνου είναι το ίδιο. Νιώθω ότι είμαι άξια της μοίρας μου που δεν φεύγω από όλο αυτό το κακό. Δεν θέλω πια να κάνω έρωτα μαζί του, δεν θέλω να με αγγίζει, όμως δεν μπορώ για κάποιον ανεξήγητο λόγο να φύγω.

Δεν με καλύπτει ούτε συναισθηματικά, ούτε οικονομικά για να μπορέσω να δικαιολογήσω κάπως το ότι μένω σε αυτήν την κατάσταση. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως επειδή φέρθηκα τόσο άσχημα σε κάποιον που με αγάπησε τόσο πολύ θα “ξέπλενα” έτσι το λάθος μου.

Τον τελευταίο καιρό συγκεκριμένα, τον βλέπω στον ύπνο μου, έχω συνέχεια το μυαλό μου σε εκείνον… Μετάνιωσα, αλλά δεν υπάρχει πια γυρισμός, το ξέρω. Κάθομαι αμίλητη και κοιτάω τη ζωή μου να καταστρέφεται σαν να μην μπορώ να κάνω τίποτα.

Νιώθω απέραντη μοναξιά…

Deppy