“Είδα την κολλητή μου και το αγόρι μου να κάνουν έρωτα. Τρελάθηκα!”

Η δική μου ιστορία ξεκίνησε έξι χρόνια πριν, όπου γνώρισα τον Χ. Ερωτευτήκαμε παράφορα και φτιάξαμε μια όμορφη και ειλικρινή σχέση. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα -ότι μια σχέση βασίζεται στην ειλικρίνεια και στην εμπιστοσύνη.

Εγώ ήμουνα 17 κι αυτός 22. Βλέπετε ο Χ ήτανε η πρώτη μου σοβαρή σχέση και η πρώτη μου αγάπη.

Τελειώνοντας το σχολείο έδωσα πανελλήνιες, πέρασα σε μια σχολή αλλά λόγω του Χ δεν πήγα. Προτίμησα να κάτσω μαζί του και να συμβιβαστώ με μια ιδιωτική. Τόσο πολύ τον αγαπούσα.

Ούτε η κολλητή μου θέλησε να φύγει, να πάει εκεί που πέρασε. Έκατσε κι αυτή. Είχε κι αυτή μια σχέση σοβαρή.

Μην τα πολυλογώ… κάτσαμε και οι δύο Αθήνα. Σπουδάσαμε και οι δύο το ίδιο αντικείμενο, νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα και μέναμε μαζί. Άλλωστε εγώ κι αυτή ήμασταν ένα από μικρά παιδιά. Θα ήτανε και η κουμπάρα μου στον γάμο μου. Αυτό ονειρευόμασταν από μικρά.

Περάσανε τα χρόνια της φοιτητικής ζωής. Εγώ κι ο Χ εξακολουθούσαμε να είμαστε μαζί. Αγαπιόμασταν κάθε μέρα και πιο πολύ. Στα τέσσερα χρόνια συγκατοίκησης με την κολλητή μου αποφασίσαμε από κοινού να χωριστούμε, να πάει κάθε μία σε δικό της σπίτι. Ήταν δύσκολο αφού και οι δυο μας είχαμε τα αγόρια μας.

Έτσι, μετακόμισα εγώ με τον Χ κι αυτή με το δικό της αγόρι. Ανυπομονούσα για αυτή τη στιγμή. Ήθελα να μείνουμε εγώ κι ο Χ σε ένα δικό μας σπίτι, να ζήσουμε ο ένας τον άλλον πιο πολύ.

Οι γονείς μας βέβαια είχανε αντίρρηση με αυτό, θέλανε να μας αρραβωνιάσουνε πρώτα. Μετά από πολλές υποσχέσεις τους έπεισα πως σε λίγο καιρό θα γινότανε και αυτό. Κι έτσι μετά από ενάμισυ χρόνο αρραβωνιαστήκαμε με τον Χ. Ήταν η πιο χαρούμενη μέρα της ζωής μου! Να με αρραβωνιάζει με τον άντρα που τόσο αγάπησα στη ζωή μου η κολλητή μου. “Τώρα εκτός από κολλητές είμαστε και κουμπάρες” μου υπενθύμιζε κάθε τρεις και λίγο.

Έξι μήνες μετά τον αρραβώνα μου, η κολλητή μου είχε γενέθλια. Ήθελα να της κάνω μια έκπληξη και διοργάνωσα ένα μικρό πάρτυ για την ημέρα των γενεθλίων της. Φρόντισα την προηγούμενη μέρα να της πάρω το αντικλείδι του σπιτιού της, για να πάω το πρωί που θα έλειπε στη δουλειά, να το οργανώσω.

Στον Χ δεν πρόλαβα να πω τίποτα γιατί τις τελευταίες μέρες είχε πολύ δουλειά στο γραφείο (έτσι μου έλεγε).

Ξυπνάω λοιπόν το πρωί, πηγαίνω για ψώνια και κατά τις 11 η ώρα φτάνω στο σπίτι της. Πάω να ανοίξω την πόρτα και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι είδα μπροστά μου…. Ο Χ και η κολλητή μου να κάνουν έρωτα!!! Τρελάθηκα!!!

έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ούρλιαζα, έσπαγα ό,τι έβλεπα μπροστά μου. Και οι δυο τους προσπαθούσαν να μου δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Δεν άκουγα τίποτα. Ούτε και έβλεπα. Τους έβριζα και τους δύο, τους έφτυνα, τους χτυπούσα…. Έχασα τα λογικά μου εκείνη τη μέρα.

Σοκαρίστηκα τόσο πολύ με αυτό που είδα που σε μια φάση έχασα τις αισθήσεις μου και λιποθύμησα. Στη συνέχεια τηλεφώνησα στο αγόρι της που παρεμπιπτόντως σε λίγες βδομάδες αρραβονιαζόντουσαν κι αυτοί. Του είπα όλο το σκηνικό. Μετά φαντάζεστε τι έγινε. Μόνο που δεν καλέσανε την αστυνομία οι γείτονες.

Εγώ φυσικά έγινα ένα ράκος. Δεν με πρόδωσε μόνο ο άντρας που αγάπησα και αγαπώ ακόμη, αλλά και η καλύτερή μου φίλη που της είχα δώσει τα πάντα.

Αυτή η εικόνα έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου. Δεν μπορώ να την ξεχάσω. Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος κι ακόμη ζω έναν εφιάλτη. Ξυπνάω τα βράδια και κλαίω. Δεν μπορώ. Δεν το αντέχω. Ζήτησα τη γνώμη ειδικού κι αυτός με έχει βοηθήσει πολύ με τις συζητήσεις που κάνουμε. Ίσως αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου αυτό το σκηνικό να το ξεπερνούσα πιο εύκολα. Ίσως να γύριζα και πίσω στον Χ, δεν ξέρω.

Ο Χ φυσικά με ενοχλεί συνεχώς και με διεκδικεί πίσω, αλλά του εξήγησα πως χάνει τον καιρό του. Αν με δει με άλλον θα πεθάνει, λέει. Δεν θα το αντέξει. Εγώ δηλαδή μέχρι τώρα τι ήθελε να κάνω; Δεν του συγχωρώ αυτό που μου έκανε. Ούτε σε αυτήν το συγχωρώ. Δεν ξέρω καν πόσο καιρό με κοροϊδεύανε.

Εδώ κι ένα χρόνο ζω μηχανικά για το χατήρι των δικών μου, υποκρίνομαι πως το έχω ξεπεράσει, αλλά δεν μπορώ, τρελαίνομαι όταν το σκέφτομαι.

Το ξέρω πως μια μέρα θα γίνω καλά και θα το ξεπεράσω, αλλά μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα εγώ θα υποφέρω. Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν….

Συγνώμη αν σας κούρασα. Απλά ψάχνω κι εγώ μια βοήθεια, μια παρηγοριά…

Ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Δέσποινα