Ο μπαμπάς σου την είδε την τύχη του. Εσύ όχι. Αλλάξαν οι εποχές και πρεπει να είμαστε ανοιχτοί σε ανακατατάξεις και νέα τάξη πραγμάτων. Να κάνεις ο,τι θες εσύ και άσε το μπαμπά σου να λέει.

το πιο εντονα ζωη εννοεις να φοβασαι τις αντιδρασεις του πατερα σου ;αυτη ειναι η εντονη ζωη να καθεσε μια ζωη απο πισω τους να τους γεροκομησεος κιολας; δεν πας καλα
κοπελα μου αντι να κοιταξεις να φτιαξεις την ζωη σου μας λες και για εντονη ζωη ελεος μακαρο το παλικαρι να φυγει μακρια σου να βρει καμμια της προκοπης για οικογενεια στο μελλον εσυ και για αυτο φανταζομαι θα θες την αδεια του μπαμπακα σου

Δήμητρα, καταρχήν σε βρίσκω απροετοίμαστη στα πρακτικά ζητήματα και ίσως το καταλαβαίνεις και μόνη σου και ίσως να είναι και ένας λόγος που διστάζεις να μιλήσεις στον πατέρα σου. Ενημερώσου καλά για τη χώρα και την πόλη που θέλεις να πας και τις προϋποθέσεις εργασίας. Πχ το λόουερ που θέλεις να πάρεις, κατά πάσα πιθανότητα δε σου φτάνει (δε θα πας να δουλέψεις σε καφετέρια ούτε θα πας για τουρισμό), θα χρειαστεί να ανέβεις ακόμα κάποια σκαλιά στη γνώση της γλώσσας για να δουλέψεις στο αντικείμενό σου. Ενημερώσου λοιπόν τι επίπεδο απαιτείται για τους ξένους, αλλά και για φροντιστήρια στην Ελλάδα και εκεί που θέλεις να πας (κόστος, διάρκεια, τοποθεσία κλπ), συνήθως υπάρχουν τμήματα για ξένους εργαζόμενους. Θα χρειαστεί να κάνεις αιτήσεις και συνεντεύξεις, αυτά δε νομίζω να τα μάθεις επαρκώς στην προετοιμασία για το λόουερ. Μάθε επίσης τι άλλα προσόντα χρειάζονται συνήθως (διάβασε αγγελίες στο διαδίκτυο) και κυρίως, αν εκεί που θέλεις να πας υπάρχουν προοπτικές εργασίας/μετεκπαίδευσης. Αφού συγκεντρώσεις αρκετές πληροφορίες κάθισε και σκέψου σοβαρά αν μπορείς, αν έχεις τους οικονομικούς πόρους (κι αν όχι, πώς θα τους βρεις) και αν θέλεις να κάνεις αυό το βήμα. Κάτι μέσα μου μου λέει ότι θέλεις να πας με το αγόρι σου για ασφάλεια (δεν το λέω για κακό ή καλό αυτό), αλλά κυρίως οτι θέλεις να ξεφύγεις από την οικογένειά σου. Σκέψου πολύ σοβαρά αν είναι γνήσια δική σου επιθυμία ή αν σου καρφώθηκε η ιδέα λόγω φίλου και θες να την πραγματοποιήσεις λόγω πατέρα. Κι ας πάμε λοιπόν στον πατέρα. Γιατί δεν έχεις τα κότσια να του το πεις; Τι θα συμβεί αν στενοχωρηθεί; Πώς θα αλλάξει η σταση του απέναντί σου; Θα θυμώσει; Θα σου κρατήσει μούτρα; Θα σου φέρει εμπόδια; Θα σε κάνει να αισθανθείς τύψεις και ενοχές; Δήμητρά μου, έχεις μεγαλώσει πια και έχεις κάθε δικαίωμα (και υποχρέωση στον εαυτό σου) να ανοίξεις τα φτερά σου και να φύγεις από τη φωλιά. Τη ζωή τη μαθαίνεις εκεί έξω. Αν οι γονείς σου χρησιμοποιούν χειριστικές συμπεριφορές για να σε κρατήσουν στο σπίτι, καλό είναι να προσπαθήσεις να το αναγνωρίσεις, αλλά και να καταλάβεις ότι αυτό δεν είναι πρόβλημα δικό σου, δεν οφείλεις να τους το λύσεις ούτε και μπορείς, αλλά ούτε και οφείλεις να σιγοντάρεις τις απαιτήσεις τους για να είναι εκείνοι χαρούμενοι, ικανοποιημένοι και υπερήφανοι για εσένα. Θα έπρεπε να είναι έτσι κι αλλιώς, όποια απόφαση κι αν πάρεις για τη ζωή σου, αυτό όμως απαιτεί μεγάλη ωριμότητα. Δυστυχώς η ηλικία, η γνώση και η ωριμότητα δε συμβαδίζουν πάντα. Τα βήματα λοιπόν είναι τα εξής: μαζεύεις όλες τις πληροφορίες, σκέφτεσαι σοβαρά τι, πώς, αν…, αποφασίζεις και αναλόγως μιλάς (ή δεν μιλάς) στους δικούς σου. Έχε και ένα plan b σε μια γωνίτσα στο μυαλό σου γιατί μπορεί να σε “χτυπήσουν” στην οικονομική σου εξάρτηση από τους ίδιους (εν ολίγοις, να σου πουν δε διαθέτουμε χρήματα για να προετοιμαστείς, να πας – τον πρώτο καιρό 1-2 μήνες κάπως πρέπει να συντηρείσαι) προκειμένου να σε αποτρέψουν. Καλή επιτυχία.

Δήμητρα, πολλες φορές το μυαλό και η υπερανάλυση το κάνουν δύσκολο. Αλλες πάλι, φοβόμαστε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που εμείς έχουμε ορθώσει μέσα μας, τα οποία χτίσαμε ακούγοντας κάποια στιγμή τα λόγια των οικείων μας (φυσιολογικό). Θέλω να πω ότι όταν έρθει η ώρα και είσαι έτοιμη και σίγουρη να ζήσεις όπως θες και όπου θες, μην αποκλείεις το ενδεχόμενο να ακούσεις τον πατέρα σου να λέει ΄ok!αφού αυτό θες, εγώ μαζί σου΄κ ας μην το νιώθει μέσα του (ο φόβος του μπορεί να τον εμποδίζει να πει κάτι τέτοιο με την καρδιά του, αλλά αυτό δεν είναι δικό σου θέμα)