Δήμητρα89: “Προσπαθώ να ηρεμήσω γιατί τον πίεσα πολύ τον τελευταίο καιρό, αλλά θα τρελαθώ!”

Γεια σας!
Θέλω κι εγώ με τη σειρά μου να σας μιλήσω για το δικό μου πρόβλημα…

Είμαι με ένα παιδί 2,5 χρόνια (23 χρόνων και οι δυο) το οποίο κατάγεται από τη Βόρεια Ελλάδα και ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει. Έτσι γνωριστήκαμε.

Γενικά είμαστε πολύ δεμένοι με το μόνο πρόβλημα σε αυτήν τη σχέση να είναι η ζήλια του τον πρώτο καιρό. Με τις πολλές συζητήσεις όμως που του έκανα και χτίζοντας τη σχέση μας απέκτησε εμπιστοσύνη σε μένα. Άρχισε να χαλαρώνει λοιπόν, κάτι που έκανε εμένα να αρχίσω να ζηλεύω

Τέλος πάντων, πριν από δυόμιση μήνες πήρε το πτυχίο του κι έφυγε πίσω στην πόλη του και τον Σεπτέμβρη μπαίνει φαντάρος. Το ένα χτύπημα μετά το άλλο.

Εγώ πήγα πριν λίγες μέρες και κάναμε διακοπές μια εβδομάδα μαζί και περάσαμε τέλεια.

Όπως καταλαβαίνετε το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω ιδέα πως θα τον βλέπω εφόσον θέλει να πάει και στα ΥΕΑ που σημαίνει 14 μήνες θητείας. Και το χειρότερο είναι πως αυτός το παίζει χαλαρός, δεν αγχώνεται.

Κι όταν γκρινιάζω μου λέει: “Όλο γκρινιάζεις… χαλάρωσε… Ξέρεις ότι σ’αγαπάω, απλά τώρα έχω ένα στρατό μπροστά μου. Αν δεν μπορείς να αντέξεις πες το μου. Εγώ είμαι χαλαρός γιατί ξέρω τι θέλω και δεν έχει νόημα να γκρινιάζουμε εφόσον έχουμε αποφασίσει πως θα το προσπαθήσουμε”.

Συμφωνώ, απλά είμαι πολύ ερωτευμένη και τρελαίνομαι με το ότι θα φύγει και το ότι και άδεια να παίρνει θα πηγαίνει στην πόλη του.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο στρατός λοιπόν, αλλά η απόσταση γενικά. Ξέρω ότι με θέλει, αλλά με πιάνει η ανασφάλειά μου.

Προσπαθώ να ηρεμήσω γιατί τον πίεσα πολύ τον τελευταίο καιρό, αλλά θα τρελαθώ!

Σας κούρασα, το ξέρω και ζητώ συγγνώμη. Θέλω τη γνώμη σας.

Ευχαριστώ!

Δήμητρα89