Δώρα: “Ψάχνω να βρω έναν τρόπο να έρθω κοντά του αλλά δεν έμεινε κάτι να κάνω…”

Γεια σας!

Είμαι 17 χρόνων και δύο χρόνια πριν ξεκίνησε ένα φλερτ με κάποιον που τώρα είναι 21. Ήταν συναθλητής μου στο στίβο και όλα ξεκίνησαν όταν παρατήρησα πως με κοιτούσε πιο έντονα για συνεχόμενες μέρες.

Εγώ τότε ήμουν και πιο μικρή και παρόλο που δεν είναι ωραίος αντικειμενικά, πολύ εύκολα άρχισε να μου αρέσει, τον σκεφτόμουν και ήθελα να γνωριστούμε. Δεν μιλούσαμε όμως. Και αν και είχα αρκετές ευκαιρίες να γνωριστούμε, δεν τις εκμεταλλεύθηκα.

Αυτός έκανε κινήσεις αλλά μικρές. Όπως ας πούμε, καθόταν πιο κοντά μου στην ξεκούραση. Αυτό όλο συνεχίστηκε ένα χρόνο. Τον κοιτούσα, με κοιτούσε, αλλά ούτε εγώ ούτε αυτός κάναμε κάτι.

Στο παρελθόν εγώ είχα ζήσει κάτι παρόμοιο με πολλή μικρότερη σημασία για μένα καθώς αν και κράτησε 2,5 χρόνια, όταν με απέρριψε τελικά κατάλαβα πως δεν ήμουν τίποτα για αυτόν και το ξεπέρασα πολύ γρήγορα. Από αυτό κατάλαβα πως όταν κάποιος ενδιαφέρεται για σένα στο δείχνει και πως όλα τα άλλα είναι παραμύθια και αποφάσισα να μην ξαναφήσω τον εαυτό μου να μπλέξει σε έρωτα μόνο με τα μάτια.

Πίστευα πως αφού δεν είχε κάνει κάτι μέχρι τότε δεν θα έκανε ποτέ. Έτσι άρχισα να απομακρύνομαι και να μην το κοιτάω πια. Αυτός τα έφτιαξε τέσσερις μήνες μετά με μια κοπέλα που χώρισαν πολύ γρήγορα. Την έφερνε στο στίβο και την αγκάλιαζε και κοιτούσε εμένα. Μετά εγώ δεν ξαναπήγα στίβο, όπως κι αυτός. Παρόλα αυτά δεν μπόρεσα να τον ξεχάσω και αποφάσισα να τον βρω και να του μιλήσω.

Στις αρχές του φθινοπώρου πήγα στο μαγαζί που δούλευε, είχα πιεί πολύ και του άνοιξα την καρδιά μου. Του είπα πως δεν μπορώ να τον ξεχάσω. Αυτός ήταν αρκετά ψυχρός απέναντί μου, δεν δέχθηκε να τον αγκαλιάσω κι ενώ του ζήτησα να μιλήσουμε μου είπε πως έχει δουλειά και να πάω την άλλη Κυριακή.

Όταν λοιπόν ξαναπήγα δεν ήταν εκεί κι από ότι έμαθα όλη τη μέρα είχε ρεπό. Τότε κατάλαβα πως ήθελε μόνο να με αποφύγει. Κατάλαβα ότι δεν ένιωθε κάτι για μένα και πίστεψα πως τώρα θα τον ξεπεράσω τελείως.

Δυστυχώς όμως εδώ και λίγο καιρό τον σκέφτομαι ξανά. Δεν είχαμε σχέση, αλλά θυμάμαι όλες μας τις στιγμές, τα βλέμματα, τα πάντα. Χθες τον πέτυχα στην ίδια καφετέρια μετά από τόσο καιρό, με κοίταξε και τον κοίταξα στα μάτια μια φορά, έκατσα σε μακρινό τραπέζι και τον είχα πλάτη. Ήθελα να πιστέψει πως αδιαφορώ πια, όπως κι αυτός.

Παρόλα αυτά, η φίλη μου μου είπε πως κοίταξε δυο-τρεις φορές και κατάλαβα πως μίλησε στους φίλους του για μένα γιατί όταν μπήκα στο μαγαζί αυτός τους μιλούσε σιγά και όλοι με κοιτούσαν. Γενικά δεν είχε κοροϊδευτικό ύφος. Ήταν σοβαρος, με κοίταξε όπως τότε στο στίβο -τότε που φλερτάραμε.

Εμένα το πρόβλημά μου είναι πως μετά από όλα αυτά τον θέλω ακόμη. Θέλω να μου δώσει την ευκαιρία να του μιλήσω. Ψάχνω να βρω έναν τρόπο να έρθω κοντά του αλλά δεν έμεινε κάτι να κάνω. Δεν αντέχω να ρεζιλευτώ άλλον στον εαυτό μου. Ντρέπομαι για αυτό αλλά έτσι νιώθω.

Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι μήπως μου μείνει απωθημένο γιατί ήδη εδώ και τόσο καιρό δεν με ελκύει κανείς άλλος. Όλους τους συγκρίνω με αυτόν και όλοι χάνουν μπροστά του.

Σας παρακαλώ συμβουλέψτε με… Σας ευχαριστώ πολύ.

Πιστεύετε πως υπάρχει πιθανότητα να νιώθει κάτι;

Δώρα