Ε.: “Μου αποκάλυψε κάτι που με αναστάτωσε. Θέλω σε κάποιον να μιλήσω γιατί θα σκάσω…”

Γεια σας!

Είμαι η Έφη και γράφω για δεύτερη φορά στο Tlife. Νιώθω περίεργα που εξομολογούμε εδώ για δεύτερη φορά ένα προσωπικό μου ζήτημα αλλά δεν μου είναι καθόλου εύκολο να μιλήσω με τους δικούς μου ανθρώπους. Πιστεύω πως ένας άγνωστος είναι περισσότερο αντικειμενικός.

Πριν δύο χρόνια περίπου γνώρισα έναν άνδρα και αρχίσαμε να βγαίνουμε. Έμαθα λίγο αργότερα από τον ίδιο πως είναι παντρεμένος με έναν γιο. Συνεχίσαμε τις κρυφές μας συναντήσεις για 7-8 μήνες αλλά αυτό σε εμένα είχε σοβαρές συνέπειες. Τον ήθελα τόσο πολύ που ήμουν ένα βήμα πριν την κατάθλιψη.

Πέρσι τον Δεκέμβριο χώρισε και είμαστε μαζί. Περνάμε όμορφα και νιώθω ευτυχισμένη.

Ο σύντροφός μου έγινε πατέρας στα 22 του. Ήταν ένα “ατύχημα” για αυτόν και την πρώην γυναίκα του καθώς όπως μου έχει πει ο ίδιος όταν η κοπέλα έμεινε έγκυος δεν είχανε καν σχέση, απλά είχανε βγει 2-3 φορές.

Το θέμα μου όμως είναι άλλο… Πρόσφατα μου αποκάλυψε κάτι που με έχει αναστατώσει πολύ. Δεν του το δείχνω αλλά θέλω σε κάποιον να μιλήσω γιατί θα σκάσω. Μου είπε πως για σχεδόν 3 χρόνια έπαιρνε ναρκωτικά. Ξεκίνησε στο λύκειο με τσιγάρα και κατέληξε να παίρνει και πιο σκληρά ναρκωτικά. Μου είπε πως έκανε αποτοξίνωση την οποία κατάφερε να ολοκληρώσει λίγο μετά την γέννηση του γιου του! Μου περιέγραψε τα πάντα. Το πως άρχισε, το πως κατέληξε στα σκληρά και όλη τη διαδικασία της αποτοξίνωσης.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ένιωσα όταν τα άκουγα όλα αυτά. Γνώρισα ένα κομμάτι της ζωής του που μέχρι σήμερα δεν ήξερα. Ήταν σαν να μου τα έλεγε όλα αυτά ένας άγνωστος, σαν να έπαιζε κασέτα και δεν ήταν αυτός που μιλούσε.

Εκείνος παίζει drums κι εγώ ασχολούμαι με τη μουσική από μικρή. Πολλές φορές είχα βρεθεί σε παρέες και είχα δει παιδιά να καπνίζουν. Όταν συναντιόμασταν ακόμη κρυφά, πάνω σε μια κουβέντα σχετικά με αυτό, με είχε ρωτήσει αν έχω πάρει ποτέ μου. Του απάντησα όχι κι όταν τον ρώτησα εγώ μου είπε ότι μόνο κάπνιζε καμιά φορά παλιά.

Τον ρώτησα ένα χρόνο τώρα που είμαστε μαζί γιατί δεν μου είχε πει τίποτα. Μου είπε πως για αυτόν είναι δύσκολο να θυμάται αυτήν την περίοδο της ζωής του. Πως ξέμπλεξε με αυτά και ότι ακόμη κι όταν ακούει την λέξη “ναρκωτικά” φοβάται. Μου είπε επίσης πως περίμενε τη στιγμή που θα ήταν έτοιμος γιατί ήθελε να μου πει τα πάντα με λεπτομέρειες. Καταλαβαίνω -και μετά τα όσα άκουσα- ότι σίγουρα θα ήταν δύσκολο για εκείνον, αλλά δεν μπορώ να πάψω να το σκέφτομαι αυτό το θέμα…

Σκέφτομαι συνέχεια όσα μου είπε, μέχρι και στον ύπνο μου είδα ότι άρχισε ξανά. Έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε που απεξαρτήθηκε αλλά και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να το κάνει ξανά τρελαίνομαι. Έχω ακούσει την φράση “ποτέ δεν ξεφεύγεις από αυτά”. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό. Δεν μπορώ να μπω στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που το έχει ζήσει.

Έχω αποφασίσει να μην του μιλήσω ξανά από μόνη μου για αυτό. Αλλά εκεί που καθόμαστε πολλές φορές κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μην του πω: “υποσχέσου μου πως δεν θα το ξανακάνεις ποτέ”. Νιώθω την ανάγκη να μου το επιβεβαιώσει.

Δεν ξέρω τι να κάνω… Να του μιλήσω για αυτό ή να το αφήσω απλά να περάσει έτσι;
Ε.