Καλησπέρα σας και πάλι… Είμαι η Λυδία, η κοπέλα που σας έγραψε για το πρόβλημα στο γάμο της και την πίεση που νιώθει ζώντας μια ζωή που δεν θέλει.

Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους μου αφιέρωσαν λίγα λεπτά για να μου απαντήσουν. Δεν έχετε ιδέα πόσο δύναμη μου δώσανε τα emails σας. Μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, να σας έχει ο Θεός καλά.

Ο λόγος που ξαναγράφω είναι επειδή θέλω να ξεκαθαρίσω κάποιες λεπτομέρειες που δεν είχα γράψει και έτσι υπήρχαν κάποια ερωτήματα από αναγνώστριες φίλες. Με ρωτήσανε: γιατί τώρα; Γιατί τώρα αποφάσισα να αλλάξω; Η απάντηση είναι επειδή κουράστηκα να προσπαθώ και για τους δυο μας. Δεν έγινε κάτι το οποίο μου φούσκωσε τα μυαλά. Όχι. Απλά κουράστηκα.

Ξέχασα να αναφέρω ότι για ένα διάστημα -περίπου 11 μήνες- ζούσαμε χώρια με τον άντρα μου. Λόγω της δουλειάς του ήταν μακριά. Μέσα σε αυτόν το χρόνο άλλαξα. Είδα τις φίλες που έχασα, βγήκα, είδα ακόμα και συγγενείς που δεν έβλεπα. Έγινα άλλος άνθρωπος. Ήμουνα τόσο χαρούμενη κάθε μέρα.

Έπινα τον καφέ μου ήρεμη, χωρίς φόβο μήπως και δει κάτι στο σπίτι και δεν του αρέσει. Ξυπνούσα, πήγαινα τα παιδάκια μου σχολείο, σκούπιζα και ήμουνα ήρεμη. Ένιωθα το κάθε λεπτό της ζωής μου ότι ζω… Ακόμα και προς τα παιδιά μου είχα αλλάξει. Με έβλεπαν συνέχεια να χαμογελάω. Έπαιζα μαζί τους. Ήμουν άλλη.

Όταν λοιπόν γύρισε άρχισαν όλα ξανά από την αρχή και ξανακύλησα. Θέλω να πω το εξής: δεν είδα ξαφνικά πως ζούνε οι ελεύθερες και αποφάσισα ότι θέλω κι εγώ. Όχι. Ξέρω ότι έχω παντρευτεί και ότι δεν γίνεται να έχω κάποια πράγματα όπως το να είσαι ελεύθερη. Απλά θέλω να ζω ήρεμα.

Και τι εννοώ με αυτό… Στον κύκλο μας είχαμε πολλούς φίλους παντρεμένους και κάθε φορά που μας καλούσαν να βγούμε έξω, η απάντησή του ήταν “τι δουλειά έμουμε εμείς εκεί;”. Δεν πάμε πουθενά. Πουθενά σας λέω. Είναι όλη μέρα σπίτι, μπροστά σε έναν υπολογιστή. Οk δεν μπορώ να βγω με φίλες, δεν θέλει, ok, αλλά θα μπορούσε να βγαίνει με μένα και τα μωρά μας. Μα ούτε αυτό κάνει. Λέει να πάω μόνη μου έξω, ότι βαριέται και τι να κάνει μαζί μας.

Αυτός όμως και τους φίλους του έχει και τα διήμερά του φεύγει για ψάρεμα και τα όλα του. Εγώ πάντα σπίτι. Προσπάθησα να του εξηγήσω πως νιώθω, ότι δεν είμαι καλά. Δεν είμαι καθόλου καλά. Μέρα με τη μέρα βυθίζομαι, αλλά η απάντησή του ήταν: “Πολλά σίριαλ βλέπεις. Κι άμα δεν σου αρέσει όπως ζεις να πας στη μάνα σου. Γιατί ή θα ζεις όπως θέλω ή θα φύγεις”.

Εκεί τι άλλο να πεις σε κάποιον που κλείνει τα αυτιά του μπροστά στην κραυγή σου για βοήθεια;

Μια φορά άφησα τα μωρά στη μητέρα μου για να βγούμε μόνοι μας. Θα πηγαίναμε να πάρουμε δωράκια στα μικρά μας. Δεν έχετε ιδέα τι σκηνικό που έκανε σε όλο το δρόμο. Έλεγε, από που τα μαθαίνω αυτά, να αφήνω τα μωρά σπίτι και να βγαίνουμε οι δυο μας… Κανονικά, λέει, έπρεπε να πάρουμε και τα μικρά. Μα δεν καταλάβαινε ότι εγώ ήθελα να βγούμε οι δυο μας. Και σταμάτησα να του λέω…

Προσπάθησα πολλές φορές. Με έβλεπε που έκλαιγα, αλλά ούτε πλησίαζε. Αντιθέτως, φώναζε. Και μου λέει: τι κλαις τώρα…

Οι φίλες μου είναι δώρο Θεού. Ευλογία. Χάρη σε αυτές ελπίζω. Για τα οικονομικά μου δεν έχω πρόβλημα. Τώρα ζω Γερμανία. Όλοι οι φίλοι μου είναι Ελλάδα, οπότε και πάλι μόνη μου είμαι.

Οι γονείς μου μένουν μαζί με τον αδερφό μου. Έχουν σπίτι και μου έχουν πει άμα θέλω να πάω να μείνω μαζί τους. Θα με βοηθήσουν σε όλα. Ακόμα και δουλειά θα μου βρούνε.

Δεν φοβάμαι να δουλέψω. Εξάλλου από μικρή αυτό έκανα. Φοβάμαι μήπως αύριο, μεθαύριο με κατηγορήσουν τα μωρά που τους στέρησα τον πατέρα. Μόνο για αυτό φοβάμαι. Έχω πάρει τις αποφάσεις μου. Θα φύγω. Απλά θέλω τόσο να σας ευχαριστήσω όλους.

Υγεία στις οικογένειές σας και αγάπη πάντα στις καρδούλες σας να έχετε.

Με πολύ μεγάλη εκτίμηση σας το λέω… Να είστε όλοι καλά!

Λυδία