Καλησπέρα, κορίτσια μου!!!

Πλέον, μπορώ να πω ότι τα δύο τελευταία χρόνια είναι ίσως τα πιο δύσκολά μου σε προσωπικό επίπεδο. Είμαι 27 ετών, μαμά ενός μικρού παιδιού που πριν από λίγο έγινε τριών και υπήρξα για δύο χρόνια παντρεμένη. Ξέρετε… για τους γνωστούς λόγους: λόγω απρόσμενης εγκυμοσύνης και φυσικά έρωτα που υπήρχε, αλλά ίσως αν δεν υπήρχε το παιδί να μην προχωρούσαμε σε πολιτικό γάμο. Ετσι, χωρίσαμε, συνέβη κάτι άλλο σε οικογενειακό επίπεδο και πλέον δύο χρόνια είμαι μόνη, ενώ η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο χρόνο θα ήθελα να κάνω μία σχέση και να προχωρήσω.

Όσο ήμουν στη δουλειά, η αλήθεια είναι ότι οι πιθανότητες ήταν με το μέρος μου, αλλά, ενώ έψαχνα για μία σχέση που πέρα από το προφανές να υπάρχει η συντροφικότητα, οι περισσότεροι προτιμούσαν κάτι πιο “ελεύθερο” και “άνετο”, ενώ άλλος ένας ήταν αρκετά διστακτικός μάλλον λόγω του παιδιού.

Το πρόβλημά μου είναι ότι λίγο μετά το καλοκαίρι ήρθε ένας καινούριος συνάδελφος στην δουλειά, ωραίος και με ωραία συμπεριφορά και με αρκετά κοινά ενδιαφέροντα με εμένα. Χωρίς να το καταλάβω, εμένα άρχισε να μου αρέσει πολύ, σε σημείο που τώρα στην καραντίνα να τον σκέφτομαι αρκετά και να είμαι κάπως κολλημένη μαζί του.

Ο ίδιος μου έχει δείξει ενδιαφέρον, αλλά όταν πήγε να γίνει κάτι παραπάνω μεταξύ μας, μου δήλωσε πως δεν θέλει σχέση σοβαρή, αν και δεν ήταν τόσο αρνητικός όσο άλλοι. Καταλαβαίνετε… Είμαι μία νέα μαμά, μόνη, σε λοκντάουν, τσιμπημένη με κάποιον, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω.