Σας διαβάζω και θα ήθελα να γράψω κι εγώ τη δική μου ιστορία. Όχι για κανέναν άλλον λόγο γιατί θέλω να υπάρξει και να φανεί και η άλλη πλευρά. Το ξέρω, το βλέπω γύρω μου, στις φίλες μου, στις συναδέλφους μου… Οι σχέσεις σήμερα είναι δύσκολες.
Εγώ όμως θα ήθελα να σας πω ότι είμαι 37 χρόνων και είμαι με τον άντρα μου από τα 14 μου. Ερωτευμένη ακόμα και με δύο πανέμορφες κορούλες. Μεγαλώσαμε μαζί. Τα πράγματα ήταν πιο συναισθηματικά τότε. Αρκούσαν τα βλέμματα, οι αγκαλιές, τα φιλιά. Το σεξ ήρθε πολύ αργότερα. Χρόνια σχέσης μετά. Και ήταν υπέροχα. Κάναμε έρωτα, δεν κάναμε σεξ.
Φοιτητές στην ίδια πόλη, με γλέντια, με γέλια. Πολλά χρόνια μαζί. Και κάπου εκεί ήρθε κι ο γάμος. Και μετά οι δυο μας κόρες. Είναι ο δικός μου άνθρωπος, η ασφάλειά μου. Ποτέ δεν ζήλεψα, ποτέ δεν τον αμφισβήτησα και δεν έχω παράπονο πάντα με πρόσεχε.
Όχι ότι δεν τσακωνόμαστε, όχι ότι δεν γκρινιάζω κι εγώ μερικές φορές σαν γυναίκα, αλλά… τίποτα δεν γίνεται βουνό, τίποτα δεν μεγαλοποιείται. Υπάρχει διάλογος μεταξύ μας, ηρεμία. Είμαστε ομάδα. Όχι ανταγωνιστές.
Βλέπω μερικά κορίτσια και μερικά αγόρια κι αναρωτιέμαι γιατί τέτοια επιθετικότητα. Οι προθέσεις μας ήταν διαφορετικές μάλλον. Οι σκέψεις μας ήταν διαφορετικές, δεν ξέρω. Νέος άνθρωπος είμαι κι εγώ, αλλά μερικές φορές σκέφτομαι ότι είμαι πολύ τυχερή που γνώρισα νωρίς τον άνθρωπό μου γιατί αν ήμουνα σήμερα μόνη δεν ξέρω τι θα έκανα. Το βλέπω στις φίλες μου, που αν και σοκάρονται που είμαστε τόσα χρόνια μαζί -με πειράζουν και το σχολιάζουν συνέχεια, καταλαβαίνω μερικές φορές ότι με “ζηλεύουν” (με την καλή έννοια το λέω).
Όχι ότι ο γάμος είναι εύκολο πράγμα. Αλλά ποτέ δεν ένιωσα μειονεκτικά που μόνο ένας υπήρξε για μένα. Έτσι συνέβη, έτσι έτυχε… κι έτσι πέτυχε.
Οι φίλες μου λένε ότι δεν είναι δυνατόν ένας άντρας να είναι πιστός τόσα χρόνια. Τι σας πω; Δεν ξέρω. Και δεν το έψαξα και ποτέ. Μπορεί. Εμένα όμως δεν μου έδωσε καμία αφορμή να ψάξω. Και δεν ένιωσα ποτέ ότι πρέπει να είμαι καχύποπτη απέναντί του. Είναι σωστός!
Αυτά είχα να πω…
Έλενα, 37
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ