Γεια σας κι από μένα!

Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν τυχόν σας κουράσω με την ιστορία μου!

Είμαι 22 χρόνων και πριν τρία χρόνια γνώρισα ένα παιδί συνομήλικό μου, τον Γ. με τον οποίο ήμασταν μαζί για τα επόμενα δύο χρόνια. Σε όλη τη σχέση οι τσακωμοί δεν ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, ώσπου πέρυσι το καλοκαίρι από κάποιες αφορμές οι τσακωμοί έγιναν τόσο έντονοι και συχνοί που όλο αυτό που είχαμε θεωρήσαμε ότι “χάλασε”, οπότε και χωρίσαμε.

Αλλά και οι δύο νιώσαμε ότι όλα όσα νιώθαμε ο ένας για τον άλλο δεν είχαν χαθεί και για αυτό έγινε και άλλη μία προσπάθεια επανασύνδεσης μετά από δύο μήνες, τον Οκτώβριο, που όμως κράτησε μόλις δύο εβδομάδες γιατί πλέον η καχυποψία ήταν διάχυτη στη μεταξύ μας ατμόσφαιρα.

Από τότε η τηλεφωνική επικοινωνία μας ήταν πολύ αραιή, στις γιορτές και σε άλλες άκυρες στιγμές, τις περισσότερες φορές με δική μου πρωτοβουλία, αλλά πάντα υπήρχε αυτό το συναίσθημα ότι εμείς τελειώσαμε νωρίς από εγωισμό.

Ενδιάμεσα εγώ προσπάθησα να κάνω μια σχέση -“σκαλοπάτι”- για να μπορέσω να τον ξεπεράσω, αλλά δεν μου έβγαινε οπότε και χώρισα μετά από ένα μήνα.

Πριν μερικές μέρες λοιπόν συναντηθήκαμε με τον Γ. (με δική μου πρωτοβουλία πάλι καθώς ήθελα πολύ να δω πως είναι) και όπως μου εξήγησε αυτός ποτέ δεν έκανε κίνηση για επικοινωνία γιατί δεν ήξερε σε τι φάση της ζωής μου είμαι εγώ.

Και οι δύο καταλάβαμε ότι είμαστε στην ίδια φάση που ενώ έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε κάτι άλλο δεν μας έχει βγει, αφού δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμα το παρελθόν και ό,τι νιώθαμε παραμένει το ίδιο.

Με παρακαλούσε να του πω ότι είμαι με κάποιον άλλον, ώστε να πείσε τον εαυτό του ότι δεν μπορεί να με έχει. Στην ερώτησή του αν πιστεύω ότι μπορούμε να ξαναείμαστε μαζί, του απάντησα ότι μου φαίνεται δύσκολο μετά από τόσο καιρό. Δεν ξέρω γιατί απάντησα έτσι, ενώ ακόμα δεν τον έχω ξεπεράσει. Κι αυτός μου ανταπάντησε ότι για αυτόν δεν είναι δύσκολο κι εκεί χωριστήκαμε πάλι χωρίς να πούμε τίποτα περισσότερο.

Και τώρα εγώ είμαι σε ένα δίλημμα… Να ξαναγυρίσω πίσω για να είμαστε και πάλι μαζί και να διαπιστώσω αν όντως αυτά που νιώθω ισχύουν ή ότι απλά είναι μια ανάμνηση του παρελθόντος και είναι τα ωραία συναισθήματα που έχω κρατήσει από τη σχέση μας με τον κίνδυνο όμως σύντομα να ξαναχωρίσουμε και να πρέπει και οι δύο να ξαναπεράσουμε όλη τη διαδικασία του χωρισμού… Ή να αφήσω τα πράγματα όπως έχουν και με τον καιρό να προσπαθήσω να τον ξεπεράσω;

Το ξέρω ότι είμαι μικρή ακόμα και άπειρη στις σχέσεις κι ότι δεν πρέπει να κολλάω στο παρελθόν, καθώς και ότι αυτό το “πισωγύρισμα” είναι ένδειξη αδυναμίας να προχωρήσω στη ζωή μου, αλλά με αυτό το παιδί έχω χωρίσει τόσο καιρό και δεν είχα ποτέ τη διάθεση να ασχοληθώ με κάτι καινούριο γιατί ήμουν κολλημένη εκεί.

Συγνώμη για την έκταση της ιστορίας μου…

Περιμένω τις συμβουλές σας!

Έλενα