Κορίτσια καλησπέρα!

Πήρα το θάρρος να μιλήσω γιατί θέλω μια γνώμη αντικειμενική…

Πριν λίγους μήνες γνώρισα ένα παιδί στο μαγαζί που δούλευε ως σερβιτόρος. Από την ώρα που μπήκα στο μαγαζί δεν σταματήσαμε να κοιταζόμαστε και να χαμογελάμε. Ύστερα από παρότρυνση μιας φίλης μου, του έδωσα τον αριθμό μου γραμμένο πάνω σε ένα χαρτάκι. Μετά από λίγο με πήρε τηλέφωνο και βρεθήκαμε. Ήταν το πιο όμορφο ραντεβού που είχα βγει!

Και οι δυο μας δεν θέλαμε σχέση καθώς είχαμε βγει πρόσφατα από άλλες (εκείνος είχε χωρίσει πριν 10 μέρες κι εγώ μήνα). Περνούσαμε καλά όταν βρισκόμασταν αλλά ήμασταν πολύ χαλαρά, ακριβώς όπως θέλαμε. Ήμουν πολύ αδιάφορη και φαινόταν.

Έμαθα πως του την έπεσε η κολλητή μου και αυτός απλά τη φίλησε όταν είχαν πάει για μπάνιο και περίμεναν να πάω το ίδιο απόγευμα μόλις σχολούσα. Ήδη είχα ψιλιαστεί κάτι και από την ώρα που είχαν φύγει είχα αρχίσει να του λέω τι θα γίνει. Το χειρότερο ήταν πως επιβεβαιώθηκα. Μετά από κάτι μέρες η καλή μου κολλητή μου το ανέφερε, παρουσιάζοντάς το πως ζούνε τον απόλυτο έρωτα και εγώ είμαι το εμπόδιο.

Δεν της είπα τίποτα απλά πάγωσα και έφυγα από το σπίτι της. Τον βρήκα και μου είπε όσα έγιναν. Ένιωθα κομμάτια όταν άκουγα τι του έλεγε η κολλητή μου με σκοπό να τον ρίξει. Του φώναζα, έκλαιγα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Μου ζητούσε συγγνώμη και μου έλεγε πως ό,τι και να αποφασίσω θα το καταλάβει.

Του είπα πως θέλω να συνεχίσουμε αλλά θέλω λίγο χρόνο να ηρεμήσω. Από εκείνη τη μέρα όλα άλλαξαν. Άρχισα να νιώθω, να τον έχω ανάγκη,να τον ζητάω όταν δεν είμαι καλά. Κι εκείνος να προσπαθεί να είμαι ήρεμη. Δεχόταν συνέχεια να τον κατηγορώ, να του φωνάζω όταν θυμόμουν τι είχε γίνει.

Προσπαθούσε και το έβλεπα να ξεχάσουμε τι έγινε. Σε αυτή δεν ξαναμίλησε ποτέ. Αυτή του έστελνε συνέχεια μηνύματα αλλά δεν της απαντούσε. Από εκεί που βρισκόμασταν αραιά και που φτάσαμε στο να είμαστε συνέχεια μαζί. Εκείνη την περίοδο έψαχνα σπίτι και το βρήκαμε μαζί και αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Ήταν το πιο όμορφο διάστημα που ζούσα.

Φεύγοντας για διακοπές (μιας και είμαι φοιτήτρια σε άλλο μέρος) του είπα πως είμαι ερωτευμένη μαζί του. Εκείνος δεν είπε τίποτα! Πίστευα πως δεν ένιωθε. Όλο το καλοκαίρι μιλούσαμε συνέχεια. Ζήλια υπήρχε και από τις δυο πλευρές αλλά προσπαθούσαμε.

Δεν είχα ξεχάσει όσα έγιναν και ξεσπούσα. Γύρισα και συνεχίσαμε να μένουμε μαζί. Μου είχε πει πως δεν ένιωθε τίποτα για εμένα. Μια μέρα του ζήτησα να φύγει από το σπίτι. Είχα κουραστεί να προσπαθώ.

Από τότε μας πήρε η κάτω βόλτα. Μαλώναμε, βριζόμασταν, κάναμε παθιασμένο σεξ και πάλι από την αρχή μετά! Ώσπου μια μέρα μου είπε πως θα φύγει από τη ζωή μου για να ηρεμήσω. Είχα χάσει τον εαυτό μου και το έβλεπε. Από τότε δεν μου ξαναμίλησε. Έκλαψα, πόνεσα και στο τέλος προχώρησα.

Είμαι με κάποιον, περνάω καλά. Υπάρχουν στιγμές που μου λείπει ο άλλος αλλά δεν το σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν ήταν σωστό αυτό που έκανα αλλά δεν άντεχα άλλο. Το μόνο κακό είναι πως θέλω να τον πάρω μια αγκαλιά. Πρέπει να τον δω; Πείτε μου, τι ήμουν τελικά γι αυτόν;

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων,
Ελένη