Ελίζα: “Δεν με νοιάζει τόσο το να είμαι με κάποιον, όσο το να καταλάβω τι νιώθω και για ποιον”

Καλησπέρα σας!

Διαβάζω εδώ και καιρό τη στήλη και αποφάσισα να σας πω το δικό μου “πρόβλημα”…

Με λένε Ελίζα και είμαι 27 ετών. Πριν από τέσσερα χρόνια γνώρισα ένα παιδί, δύο χρόνια μεγαλύτερό μου. Στην αρχή βγαίναμε σαν φίλοι γιατί είχαμε και κοινές παρέες και στην πορεία το μεταξύ μας κατέληξε σε σεξ.

Σχέση δεν κάναμε ποτέ, γιατί προφανώς δεν με ήθελε. Εγώ τον είχα ερωτευθεί πολύ και νομίζω πως είμαι ακόμα ερωτευμένη, αλλά ποτέ δεν του είπα όσα νιώθω. Τον άφησα να πιστεύει πως ούτε κι εγώ πιστεύω στις σχέσεις, όπως ακριβώς κι εκείνος. Μεγάλο λάθος μου.

Αυτός ο κύριος λοιπόν είναι ο λογιστής μου από τότε. Στη δουλειά του άψογος, αλλά τον τελευταίο καιρό επειδή είχαμε καβγαδίσει για το ότι ο ένας έστηνε τον άλλο σε προγραμματισμένα ραντεβού (είμαι νοσηλεύτρια, οπότε το πρόγραμμά μου κάποιες φορές αλλάζει τελευταία στιγμή) καταλήξαμε να μη μιλάμε για πολύ καιρό.

Ο συγκεκριμένος κύριος έχει έναν βοηθό που από την πρώτη στιγμή με συμπάθησε και τον συμπάθησα πολύ. Στην ίδια ηλικία είναι.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο από το καλοκαίρι και μετά εγώ άρχισα να τον βλέπω κάπως διαφορετικά με αποτέλεσμα ακόμα και τώρα να προτιμώ να συνεργάζομαι με αυτόν.

Με τον άλλον ερωτεύτηκα πολύ, πόνεσα πολύ, έζησα ό,τι πιο έντονο μπορεί να ζήσει κάποιος, αλλά επειδή δεν θέλω να τον έχω μόνο στη ζωή μου όταν τύχει και να σκέφτομαι λογικά, άρχισα να κρατάω αποστάσεις.

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι έντονα τον άλλον και μάλιστα έτυχε να βρεθούμε και σε κοινή καφετέρια και μείναμε και μόνοι μας πολύ ώρα. Είναι γλυκός, ευγενικός, με ηρεμεί και με κάνει να γελάω… Καμία σχέση με τον άλλον κι αυτό με βάζει σε σκέψεις. Με φλερτάρει, αλλά με το γάντι.

Δεν με νοιάζει τόσο το να είμαι με κάποιον σε μια σχέση, όσο το να καταλάβω τι νιώθω και για ποιον…

Ευχαριστώ,

Ελίζα