Έλλη: “Είναι φυσιολογικό αυτό ή μήπως έχω πρόβλημα; Έχει περάσει κάποιος κάτι αντίστοιχο;”

Λοιπόν, είμαι 22 χρόνων και με απασχολεί ένα θέμα: ο χωρισμός μου.

Ήμουν με ένα παιδί από τα 17,5 μου μέχρι πριν έξι μήνες όπου και χωρίσαμε. Ήταν ο πρώτος μου. Περνούσαμε πολύ όμορφα μαζί. Γενικά είχαμε μια ισορροπημένη σχέση χωρίς πολλούς τσακωμούς και γκρίνιες.

Ήμασταν και οι δύο πολύ ερωτευμένοι. Αρχικά εκείνος πιο πολύ. Εγώ ήμουν συγκρατημένη καθώς ήταν η πρώτη μου σχέση και δεν ήθελα να πω λόγια που δεν θα τηρήσω. Και γενικά όταν μου έλεγε ότι είμαι η γυναίκα της ζωής του και θέλει εμένα για πάντα, συνήθως του έλεγα να μην λέει μεγάλα λόγια και πως είμαστε πολύ μικροί για αυτά, λογικό είναι να αποκτήσουμε κι άλλες εμπειρίες.

Σιγά σιγά όμως, επειδή η σχέση πήγαινε καλά, ταιριάζαμε σε πολλά, υπήρχε συνεννόηση, άρχισα κι εγώ να νιώθω πως είναι το άλλο μου μισό και πως κάποτε με αυτόν θα κάνω οικογένεια.

Το θέμα είναι ότι ξαφνικά χωρίσαμε χωρίς να καταλάβω το γιατί. Αργότερα μου εξήγησε ότι έχει πολλά προβλήματα στη ζωή του (όντως ισχύει αυτό) και ότι δεν μπορεί να μου προσφέρει αυτά που μου αξίζουν. Ότι έχει αλλάξει, δεν είναι αυτός που γνώρισα και ότι δεν με θέλει δίπλα του να τον στηρίζω. Θέλει να είναι μόνος του.

Μα όταν αγαπάς και περνάς δύσκολα, δεν έχεις ανάγκη δίπλα σου τον άνθρωπό σου; Πως γίνεται να τον διώχνεις μακριά; Από τη στιγμή που σου έλεγε πως “στα δύσκολα θα είμαστε πάντα μαζί” ξαφνικά μια μέρα σου λέει “θέλω να τα περνάω όλα μόνος μου”.

Μπορεί να μου δώσει κάποιος μια εξήγηση; Πως γίνεται αυτό; Εγώ γιατί στα δύσκολα τον ήθελα πάντα δίπλα μου και ηρεμούσα; Δεν ισχύει για όλους αυτό; Άλλοι θέλουν να μένουν μόνοι κι άλλοι να έχουν δίπλα τους ένα στήριγμα;

Ειλικρινά με απασχολεί πολύ αυτό το θέμα γιατί δεν περίμενα να με χωρίσει. Έδειχνε τόσο ερωτευμένος μαζί μου. Ποτέ δεν μου έδειξε ότι δεν με θέλει. Πίστεψα στα λόγια του και τώρα που χωρίσαμε έχω πληγωθεί πολύ μέσα μου. Δεν μπορώ να προχωρήσω. Φοβάμαι ότι αν βρω κάποιον θα δεθώ και πάλι θα με διώξει από κοντά του κι αυτός.

Δεν έχω εμπιστοσύνη και φοβάμαι να αφεθώ. Δεν πλησιάζω κανένα αγόρι. Κρατάω αποστάσεις και γενικά δεν μου κινεί κανένας το ενδιαφέρον. Είναι φυσιολογικό αυτό ή μήπως έχω πρόβλημα; Έχει περάσει κάποιος κάτι αντίστοιχο; Κι αν ναι, μπορέσατε ξανά να εμπιστευθείτε άλλον άνθρωπο;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων,

Έλλη