Ελπίδα: “Απόμακρος, ψυχρός. Δεν με αγγίζει καν…”

Γεια σας.
Έχω ένα θέμα κι εγώ με το αγόρι μου και δεν ξέρω πως ακριβώς να το χειριστώ…

Για να μην πολυλογώ, θα σας πω ότι είναι εντελώς διαφορετικός όταν είμαστε οι δυο μας και ένας άλλος όταν είμαστε με κόσμο. Και δεν εννοώ τα αυτονόητα. Ναι, δεν γίνεται να είσαι το ίδιο όταν είσαι με το σύντροφό σου μόνο και όταν υπάρχουν και άλλοι γύρω.

Το πρόβλημα είναι ότι ο φίλος μου, όταν είναι οι φίλοι του μπροστά, είναι σαν να μην είμαστε καν ζευγάρι. Απόμακρος, ψυχρός. Δεν με αγγίζει καν. Μερικές φορές μάλιστα είναι σαν να μην υπάρχω, δεν μου απευθύνει καν το λόγο. Με κάνει να νιώθω αμηχανία, άγχος και φυσικά νευριάζω. Είναι κάτι που με πληγώνει και με μπερδεύει. Δεν ξέρω τι να υποθέσω.

Όσες φορές έχω προσπαθήσει να θίξω το θέμα, η κουβέντα κόβεται απότομα και σχεδόν επιθετικά, λέγοντάς μου ότι δεν αντέχει την γκρίνια. Δεν ξέρω τι να κάνω…

Ευχαριστώ,
Ελπίδα

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;