Καλησπέρα σας,
ονομάζομαι Ελπινίκη και είμαι 24. Είμαι σε σχέση εδώ και δύο χρόνια με έναν άνθρωπο στα 37, που με αγαπάει και τον αγαπάω πολύ. Η σχέση μας είναι από απόσταση (σχετικά μικρή) και βρισκόμαστε κάθε Σαββατοκύριακο.
Τελείωσα τις σπουδές μου πριν ένα χρόνο και δουλεύω εδώ και 8 μήνες πάνω στο αντικείμενό μου. Ο φίλος μου έχει δική του επιχείρηση στην πόλη του η οποία πάει μεν καλά, αλλά δεν έχει τα αντίστοιχα έσοδα, λόγω πολλών εξόδων.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σκοπός μας είναι να μείνουμε μαζί στο κοντινό μέλλον. Δεν έχει τα χρήματα να συντηρήσει 100% ένα σπίτι μόνος του, μόνο αν τα έξοδα μοιράζονται δια του δύο, που έτσι θέλουμε προφανώς να το κάνουμε.
Έχω ψάξει για δουλειά στην πόλη του, αλλά επειδή είναι μικρή δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα αξιόλογο για να αφήσω την τωρινή μου εργασία. Εγώ προσωπικά θέλω να πάρω κι άλλες γνώσεις από επιπλέον σπουδές για να μπορέσω στο μέλλον να διεκδικήσω καλύτερες θέσεις σε μεγαλύτερες εταιρίες.
Δεν μας έχει κουράσει ακόμα η απόσταση, περνάμε πολύ όμορφα πάντα και παντού, αλλά θέλουμε πάρα πολύ να μείνουμε μαζί. Να δούμε επίσης αν μπορούμε να συνυπάρχουμε στο ίδιο σπίτι, για να περάσει η σχέση μας στο επόμενο επίπεδο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Και εδώ έρχεται το βασικό ερώτημα. Να παρατήσω τη δουλειά μου και να πάω να ψάξω για μία οποιαδήποτε εργασία στο μέρος του ή να περιμένω και να αφήσω τα πράγματα στην τύχη τους; Τα χρόνια περνάνε για μένα αλλά πιο πολύ για αυτόν που κοντεύει τα 40. Δεν θέλω να τον κρατάω πίσω.
Επίσης, με προβληματίζουν ερωτήματα του τύπου: Εάν η δουλειά που βρω εκεί δεν με πληρώνει (διόλου απίθανο στις μέρες μας); Πως θα τα καταφέρουμε οικονομικά; Και αν τελικά η σχέση μας από κοντά δεν πετύχει; Εγώ θα έχω παρατήσει τα πάντα για αυτόν. Και μετά πάλι από το μηδέν. Την απόφασή μου να πάω κοντά του την έχω πάρει. Απλά φοβάμαι ακόμα να την κάνω πράξη.
Ευχαριστώ προκαταβολικά για τις συμβουλές σας.
Ελπινίκη
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;
Το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα, η γνωριμία. Η αμηχανία, τα ευτράπελα, το συναίσθημα. Κεραυνοβόλος έρωτας, σχέση πάθους, σχέση λάθους, χωρισμός… Στείλε τη δική σου ξεχωριστή ερωτική ιστορία και δες την δημοσιευμένη. ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ;
Πες μας τη γνώμη σου, στείλε το σχόλιό σου!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232164
Απο την μια σε καταλαβαινω, σκεφτεσαι λογικα. Απο την αλλη, οχι. Πιστευω πως δεν τον αγαπας αρκετα ωστε να τα αφησεις ολα για εκεινον. Ισως κανεις καλα και βαζεις πανω απο ολα τον εαυτο σου. Προσωπικα πιστευω πως υπαρχουν λυσεις για ολα. Το τελειο δεν υπαρχει. Μπορεις να παρεις γνωσεις σε ξενες γλωσσες στην πολη που ειναι κι εκεινος η να κοιταξεις μαστερ απο αποσταση. Η μπορεις να θυσιασεις την σχεση σου για την καριερα σου. Εισαι μικροτερη απο εμενα, εγω ειμαι 28 χρονων. Στα 24 ισως κι εγω να εκανα αλλες επιλογες. Τωρα ομως βαζω πανω απο ολα τον ανθρωπο μου, χωρις να μενω πισω. Δεν μπορω να κανω ακομα διδακτορικο, αλλα κανω ενα δευτερο μαστερ ενω παραλληλα δουλευω για να μαζευω εμπειριες. Εχω καταλαβει ομως πως αν ηταν να κανω μεγαλη καριερα, θα το κυνηγουσα απο τα 18 μου και απο την σχολη μου και θα φαινομουν αν ηταν να γινω γυναικα καριερας! Οπως επισης πως το βραδυ κοιμασαι με τον ανθρωπο που αγαπας, οχι με τα πτυχια σου η με την δουλεια σου. Δεν παραμελω τον εαυτο μου, αλλα προσωπικα πιστευω πως ειναι πιο σκληρη η μοναξια απο το να μην κανω ακομα διδακτορικο.. Σου ευχομαι τα καλυτερα!
Ένα θα σου πω, εγώ έψαχνα με τον σύντροφό μου δουλειά στο εξωτερικό (ενώ είχαμε και οι 2 δουλειά στην Ελλάδα στο αντικείμενό μας) επειδή εκείνος ήθελε να φύγουμε, πήγα μόνη μου και τελικά με παράτησε γιατί δεν ήθελε να ξεβολευτεί. Σε αυτές τις ηλικίες (κάτω των 30-35) μια κοπέλα πρέπει να βάζει πάνω από όλα τον εαυτό της και την καριέρα της, να είναι ανεξάρτητη οικονομικά και συναισθηματικά. Είσαι μόνο 24, δεν έχεις γνωρίσει πολλά πράγματα και σε καμία περίπτωση δε μπορείς να ξέρεις αν είναι σχέση ζωής. Δε θα μιλήσω για τη διαφορά ηλικίας γιατί δεν έχει σημασία, είναι στα άτομα. Αλλα οκ πες αύριο μεθαύριο αυτός βρει μια άλλη, εσύ ερωτευτείς κάποιον άλλο και θα τα έχεις παρατήσει όλα για το τίποτα. Τέλος, 8 μήνες προυπηρεσίας είναι ΤΙΠΟΤΑ. Αν είχες 3-4 χρόνια θα μπορούσες να γυρίσεις και να βρεις κάτι αν όλα πήγαιναν στραβά. Και μιλάμε για Ελλάδα, είσαι πολύ τυχερή που έχεις δουλειά και μάλιστα στο αντικείμενό σου, όχι να την παρατήσεις κιόλας για να τρέχεις πίσω από τον καθένα.
Φάσκεις και αντιφάσκεις. Απο τη μια ‘την απόφασή σου να πάς κοντά του την έχεις πάρει’… Απο την άλλη ‘δεν θέλεις να τον κρατάς πίσω’ γιατι περνάνε τα χρόνια”… Ούτε εσύ δεν ξέριες τι θέλεις και μάλλον έχεις αμφιβολίες γιατι υποψιάζεσαι και ξέρεις κατα βάθος ΤΙ θα βρείς εκεί μαζί του… Οπότε βολεύεσαι στην ωραία απόσταση και η κατάσταση έχει βαλτώσει και δεν πάει πουθενά. Σε βλέπω για άλλες πολιτείες.
Kαταρχην μπραβο σου που βρηκες τοσο συντομα δουλεια στο αντικειμενο σου.Κατα δευτερον το πιο πιθανο , αν τον ακουληθησεις, και αν παει καλα η συγκατοικηση, ειναι να παντρευτειτε.Και οχι γιατι ειναι μονο σε μια τετοια ηλικια, αλλα γιατι σπανια καποιος προχωρα σε ενα τετοιο βημα, αν μελλοντικα δεν επιθυμει και γαμο και παιδια κτλ.Ξερω πολλες κοπελες στην ηλικια μου εδω στην πολη μου στα 25-26 που εχουν παντρευτει και εχουν και παιδια ηδη.Και τους αρεσει! Δεν υπαρχει σωστο και λαθος, το θεμα ειναι εσυ τι θες.Αν εχεις πιο πανω μια μελλοντικη καριερα η αν σου αρκει μια αξιοπρεπης εργασια τοση ωστε και να ζεις ανεξαρτητα ,αλλα και να μπορεις να εισαι εκει μαζι του.Μεταπτυχιακα πλεον γινονται και εξ αποστασεως οποτε δε θεωρω πως κολλας εκει.Απλα ισως δε θες να το πας τοσο σοβαρα.Προσωπικα τον συντροφο μου δε θα τον αφηνα ποτε και μενω εδω για αυτον με μια δουλεια μερικης απασχολησης.Τι να τα κανεις τα πτυχια, τα λεφτα ,την καριερα ,αν δεν εχεις εναν ανθρωπο να σε αγαπα και να σε φροντιζει. Μηπως ομως δε νιωθεις ετσι για τον συντροφο σου;Πιστευω αν τον ηθελες δε θα τα ρωτουσες αυτα.Απλα και εσυ ναι μεν περνας καλα ,αλλα οχι για πολλα πολλα.Δικαιωμα σου, αλλα πρεπει να παρεις την αποφαση σου.Καλη σου τυχη!