Έλσα: “Εγώ έχω το παράπονο ότι δεν αντιμετωπίζομαι ως ‘αρκετά γυναίκα’…”

Χαίρετε!

Ονομάζομαι Έλσα και είμαι 23 χρόνων. Εγώ έχω το παράπονο ότι δεν αντιμετωπίζομαι ως “αρκετά γυναίκα”.

Κοιτάξτε γιατί το λέω αυτό… Βγαίνουμε συχνά με παρέες, στις οποίες υπάρχουν πολλοί άντρες ανάμεσά μας, κυρίως επειδή είναι φίλοι και γνωστοί από τη σχολή, μιας και σπουδάζουμε όλοι μαζί μηχανολόγοι μηχανικοί. Οι κοπέλες συνήθως δεν είναι σταθερές στην παρέα, αφού πρόκειται για γνωστές γνωστών (δηλαδή όχι συμφοιτήτριες).

Καταρχάς, έχω να πω ότι προσωπικά νιώθω πολύ καλύτερα να κάνω παρέα με άντρες, γιατί ταιριάζουμε στη νοοτροπία. Για παράδειγμα, δεν ενδιαφέρονται να διατηρήσουν μια σοβαροφάνεια θυσιάζοντας χιούμορ και αυθορμητισμό, ενώ υπάρχουν ποικίλα θέματα για να συζητήσει κανείς μαζί τους -από βιντεοπαιχνίδια και μέταλ συγκροτήματα μέχρι φιλοσοφία, και μάλιστα πηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο με φρενήρεις ταχύτητες!

Με τις κοπέλες δεν έχω το ίδιο πάθος για επικοινωνία. Ok, ενδιαφέρουσες οι συζητήσεις, αλλά δεν υπάρχει αυτή η σπίθα, αυτή η ζωηράδα όπως με τα αγόρια.

Πρέπει να κάνω σαφές και κάτι άλλο: το γεγονός ότι κάνω καλή παρέα με τα αγόρια, δεν σημαίνει ότι στερούμαι κάτι από τη θηλυκότητά μου ή ότι βρίζω ή καταφεύγω σε σάχλες. Ίσα-ίσα, μπροστά μου κρατιούνται να μη χρησιμοποιούν τις κοινές φιλικο-υβριστικές λέξεις που λένε μεταξύ τους και δεν ρίχνουμε το επίπεδο με αισχρά αστεία.

Με κολακεύει που μου δείχνουν ότι με σέβονται και που μετά χαράς με καλούν μαζί τους στις εξόδους. Ωστόσο, για κάποιο λόγο, ελκύονται και καταλήγουν σε σχέση πάντα με τις πιο σοβαροφανείς και δήθεν κοπέλες, που είναι λιγότερο ζωηρές, έχουν λιγότερη αίσθηση χιούμορ (και εννοώ το αυθόρμητο χιούμορ, αυτό που ρέει πάνω στην κουβέντα και δεν μοιάζει με κανένα) και λιγότερες γνώσεις και ενδιαφέρον για τα πράγματα γύρω τους. Και στην παρέα κάθονται και μερικές θαρρείς ίσα-ίσα γεμίζουν την καρέκλα, ούτε ακούγονται, ούτε φαίνονται. Κι όμως, για κάποιο λόγο τα αγόρια σε αυτές κολλούν και τους ζητούν ένα ραντεβού για δύο. Αλλά αυτά τα ραντεβού συνήθως δεν κρατούν για πολύ κι επιστρέφουν οι φίλοι μας τα αγόρια απογοητευμένα -ότι η κοπέλα δεν ήταν αυτό που περίμεναν.

Τέλος πάντων, αυτό δεν με πείραζε, μιας και δεν ήταν δικό μου θέμα, και τα αγόρια δεν θα καθίσουν σε μια παρέα να αναλύουν επί ώρες το γιατί τους παράτησε η άπονη κι άκαρδη, το πού έκαναν λάθος και πόσο άδικη είναι η ζωή. Ήμαστε η σούπερ παρέα ό,τι κι αν γινόταν.

Ώσπου ήρθε η ώρα που κάποιος μου άρεσε. Ταιριάζαμε αρκετά, είχαμε την ίδια αίσθηση του χιούμορ (καμιά φορά εκστομίζαμε ταυτόχρονα ίδιες ατάκες), ακόμα και εμφανισιακά μοιάζουμε σε κάτι. Σαν διδυμάκια, αν και εγώ δεν παύω να είμαι γυναίκα κι εκείνος άντρας.

Και μάλιστα, ένας φίλος από την παρέα μού σφύριξε εμπιστευτικά τις τρεις πιο ωραίες λέξεις που μπορούσα τότε να ακούσω: Σας βλέπω μαζί. Ένιωθα και μια προσοχή από μεριάς του, αν και ποτέ δεν ζήτησε να βγούμε μόνο οι δυο μας. Το ζήτησε, όμως, από μία άλλη! Η οποία καθόταν με μισόξινα μούτρα συνήθως στην παρέα, το έπαιζε και λίγο βασίλισσα, ήταν κρύα και φαινόταν αλαζονική παρά την εντυπωσιακή εμφάνιση.

Ενστικτωδώς δεν τη συμπάθησα. Αν της μιλάς με όλη την ευγένεια και την καταδεκτικότητα, αυτή σε κοιτάει λες και είσαι βρωμιά στη σόλα του παπουτσιού της, λες και αυτόματα αυτή γίνεται ανώτερη μόνο και μόνο επειδή επιλέγεις να είσαι η προσιτή και φιλική. Αλλά αυτή ήταν που τον τράβηξε τον άλλον! Οπότε, δεν μου έφτανε που μου ήταν αντιπαθητική, ήταν και η αντίζηλός μου!

Εντάξει, όμως, έπειθα τον εαυτό μου ότι εκείνος είναι ευτυχισμένος πια και ότι όλο και κάποια θετική πτυχή της θα διέκρινε που εγώ πάνω στη γυναικεία μου τάση για ανταγωνισμό μπορεί να αγνόησα. Κι όμως, μετά από ενάμιση-δυο μήνες, τον βλέπουμε πάλι μόνο του.

Η μισή παρέα, που ούτως ή άλλως δεν την είχε και σε πολλή συμπάθεια, τον ρωτάει ειρωνικά: Πού είναι η Β.; Κι αρχίζει ο άλλος να μας απαγγέλει τη λίστα με τα ένα σωρό ελαττώματά της που δεν έβλεπε (ή δεν ήθελε να δει) το πρώτο διάστημα. Να, και είναι δύστροπη, και το παίζει ντίβα και έχει τα αισθήματά του για πάτημα, και βρίζει άσχημα ώρες-ώρες και άλλα τέτοια.

Ωστόσο, δεν με βλέπω ούτε καν στη λίστα με τις επόμενες… υποψήφιες εκλεκτές της καρδιάς του! Δεν ξέρω τι μου λείπει ή τι φταίει, γιατί, όπως είπα, δεν χάνω κάτι από τη θηλυκότητά μου, περιποιούμαι τον εαυτό μου όπως κάθε κοπέλα και έχω γυναικείους τρόπους.

Μήπως φταίει ότι από την αρχή δέσαμε καλά σαν παρέα και δεν πρόκειται να με δει σαν κοπέλα για περαιτέρω γνωριμία; Μήπως φταίει ότι φαίνομαι για τόσο έξω καρδιά και καθόλου μυστήρια, που χάνει κανείς το ενδιαφέρον του να με γνωρίσει καλύτερα; Ο κοινός παραλογισμός που υπάρχει με τους εξωστρεφείς. Πιστέψτε με, παρόλα τα φαινομενικά κέφια μου, θα έδινα το παν να έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο, με τον οποίο να καταλαβαινόμαστε και να συζητούμε με τις ώρες τις μύχιες μας σκέψεις.

Το ότι ανοίγω τα χαρτιά μου εύκολα δεν σημαίνει ότι αυτά είναι όλα κι όλα μου τα χαρτιά. Κρύβονται ακόμη κλειστά και σπέσιαλ χαρτιά από κάτω, που μπορεί να τα δει και να τα αγγίξει κάποιος πολύ ξεχωριστός για μένα. Τον βρήκα, αλλά δυστυχώς δεν έδειξε να ενδιαφέρεται. Κι εντάξει, εγώ το ξεπερνώ γιατί δεν έχω προλάβει να επενδύσω, αλλά αναρωτιέμαι γιατί οι άντρες ώρες-ώρες είναι τόσο κουτά όντα. Βλέπουν την παγοκολώνα και νομίζουν ότι θα τη λιώσουν για να ανακαλύψουν το μυστήριο; Και μετά απογοητεύονται όταν βλέπουν ότι το μυστήριο περιλαμβάνει μόνο κατήφεια, γκρίνια και επιπολαιότητα; Δεν καταλαβαίνω.

Δεν ήταν ο μόνος από την παρέα που την πάτησε έτσι, απλώς πήρα αυτό το παράδειγμα επειδή του έδωσα και την περισσότερη σημασία. Έχω την εντύπωση ότι όσες κάνουμε έναν άντρα να γελάει, όσες είμαστε easy-going και καθόλου δήθεν, εμάς μας βλέπουν σαν τις μικρές τους αδερφές και δεν παύουν να γυρεύουν τη μοιραία γυναίκα για σχέση.

Δεν ξέρω. Εσείς τι γνώμη έχετε; Και περάσατε ποτέ κάτι παρόμοιο;

Έλσα