Καλησπέρα!
Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας κι εγώ τη δική μου ιστορία, αν και νομίζω πως όλες έχουμε βρεθεί σε μια ανάλογη κατάσταση. Το θέμα που με απασχολεί και με πονά περιγράφεται απόλυτα σε μια φράση: “γιατί αυτή και όχι εγώ;”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είχα μια σχέση για λίγους μήνες. Όλα ήταν εντάξει, αλλά ξαφνικά κάτι άλλαζε και χωρίς δράματα απλά τελείωσε. Όμως το παρελθόν πάντα επιστρέφει!!! Για να μην τα πολυλογώ ξαναήμασταν μαζί για κάποιους μήνες, αλλά χωρίς ποτέ να είναι κάτι ξεκάθαρο.
Συνεχώς προσπαθούσα να μάθω κάτι, ρωτούσα και φυσικά η απάντηση ποτέ δεν ήταν: “Ναι, είμαστε μαζί. Ναι, θέλω σχέση”, αλλά φυσικά ούτε και: “Δεν είμαι σε φάση για σχέση, δεν θέλω κάτι παραπάνω” κλπ. κλπ.
Με τον τρόπο του με ηρεμούσε λέγοντας πάντα αυτά που έπρεπε, ότι γενικά ενδιαφερόταν. Για πέντε χρόνια ήμασταν στη φάση on-off, μαζί και χώρια ανά διαστήματα, αλλά ποτέ δεν ανήκαμε σε μια πλευρά, όπως ανέφερα.
Είχε τον τρόπο να μου τροφοδοτεί τις ελπίδες μου, να πιστεύω ότι νοιάζεται και θα το βρούμε. Φυσικά όταν η λογική μου έδειχνε την πραγματικότητα, το συναίσθημα πια είχε προχωρήσει πολύ ώστε να ακούσει οποιαδήποτε λογική.
Εκεί ακριβώς είναι που λες: μαζί του και όπως βγει, γιατί τον αγαπώ. Πάντα ήξερε τι να κάνει, τι να πει, πως να με χειριστεί… Έπαιζε με το μυαλό μου. Και απλά τα χρόνια πέρναγαν. Το μόνο που του χρεώνω είναι ότι δεν ήταν ποτέ ξεκάθαρος: ότι περνάμε καλά και τίποτα παραπάνω, και φυσικά ο άσχημος τρόπος του.
Γιατί είναι αυτός ο άνθρωπος που λίγο-πολύ όλες έχουμε γνωρίσει: που τα δίνουμε όλα, όλο μας το είναι παραμερίζοντας κάθε εγωισμό και αξιοπρέπεια. Και εκεί που είσαι σε ένα σημείο ότι είσαι πια κανονικά μαζί του πλέον, ότι ναι κάτι υπάρχει μετά από τόσο κόπο, διαπιστώνεις ότι δεν είσαι η μόνη.
Παράλληλα, υπάρχει και κάποια άλλη, κάποια που μαζί της κάνει όλα όσα δεν έκανε μαζί σου, αυτά που δεν μπορούσε, δεν ήθελε… Ξαφνικά για την άλλη είναι άλλος και ο ίδιος. Αυτό που λέμε: τα σκουπίδια του ενός είναι ο θησαυρός κάποιου άλλου.
Αυτή η άλλη είναι η κανονική του σχέση που μοιράζεται τα πάντα μαζί της, είναι κομμάτι του και την γυρίζει σε γνωστούς και φίλους. Ο δικός σου άνθρωπος που πίστευες, που έκανες υποχωρήσεις γιατί τον πίστευες, πλέον είναι αλλού… Και σε αυτό το αλλού δίνει τα πάντα. Πράγματα και αισθήματα που σε εσένα δεν έδωσε ποτέ.
Φυσικά και λήγει το μεταξύ σας… αλλά;;; Πώς νιώθεις; Τι να νιώσεις; Στο μυαλό μόνο ερωτήματα που γίνονται εμμονή: γιατί εκείνη και όχι εμένα, γιατί την αγάπη εκείνης και όχι τη δική μου; Αφού ήθελε σχέση, γιατί όχι με εμένα αλλά με εκείνη; Τι είχε εκείνη; Πως διαχειρίζεσαι όλη αυτήν την κατάσταση; Τι κάνεις; Έπιασα πάτο, έχασα εμένα, δεν πιστεύω πια σε εμένα… Και μετά τι;
Έλσα
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ