Η δική μου ιστορία ξεκινάει πέντε χρόνια πριν. Γνωριστήκαμε στο χώρο της δουλειάς μου. Όπου από την ημέρα που με είδε έβρισκε κάποιο λόγο κάθε μέρα για να έρχεται να με βλέπει.

Αφού λοιπόν πέρασε σχεδόν ένας μήνας χωρίς να έχει γίνει κάποιο βήμα από αυτόν ή από εμένα (γιατί η αλήθεια είναι πως κι εγώ κάθε φορά που τον έβλεπα αισθανόμουν αυτό το τρομερό ανακάτεμα στο στομάχι που έχουμε όταν ερωτεύομαστε), συναντηθήκαμε ένα βράδυ σε κάποιο κλαμπ.

Πρέπει να ομολογήσω πως η καρδιά μου ήταν έτοιμη να βγει έξω από το σώμα μου. Με πλησίασε και -Ω Θεέ μου!- με αγκάλιασε και μου έδωσε ένα δυνατό φιλί στο μάγουλο σαν να ήμουν γνωστή του και είχε να με δει χρόνια. Είχα μείνει και τον κοίταζα χωρίς να μπορώ μπορώ να βγάλω ούτε επιφώνημα.

Για να μην πλατιάζω, από εκείνο το βράδυ και μετά ήμασταν η προσωποποίηση του έρωτα.

Τυφλή λοιπόν εγώ από έρωτα… ό, τι έλεγε ή ό, τι κι αν έκανε το έβλεπα υπέροχο. Ώσπου κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάει ένα επαγγελματικό ταξίδι όπου στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού… έμαθα πως ήταν αρραβωνιασμένος!

Αυτό που αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή ακόμα δεν έχω βρει τα λόγια να το εκφράσω. Μετά από αυτό το τελείωσα στέλνοντας ένα απλό γραπτό μήνυμα στο κινητό του. Δεν ήθελα να τον συναντήσω γιατί δεν το άντεχα.

Είχαν περάσει δύο χρόνια από εκείνη τη στιγμή, όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν αυτός. Ω ναι! Ήταν αυτός και με είχε καλέσει να μου ευχηθεί γιατί ήταν η μέρα της γιορτής μου. Αν και ακόμα πιστεύω πως το έκανε απλά για να μου ανακοινώσει πως είχε χωρίσει πριν από πέντε μήνες.

Προσπάθησα να φανώ ψύχραιμη κι έκρυψα πάρα πολύ καλά την ταραχή που με είχε καταβάλει εκείνη την ώρα. Άφησε να περάσουν λίγες μέρες και “ξαναχτύπησε”. Εγώ ήμουν μόνη μου εκείνον τον καιρό και όπως καταλαβαίνετε όταν έχεις αισθανθεί τόσο έντονα συναισθήματα για κάποιον και ξαφνικά μένουν όλα στη μέση για κάποιο λόγο, σκέφτεσαι: “Λες να ξαναδώσω άλλη μια ευκαιρία;”.

Έτσι κι έγινε λοιπόν. Ήμασταν και πάλι μαζί με τη μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά ήμασταν δύο και όχι εν αγνοία μου… τρεις!

Κατά τη διάρκεια αυτής της σχέσης έδωσα και δίνω όλο μου τον εαυτό. Όλο μου το είναι. Και το μεγάλο λάθος μου ήταν πως μέσα σε αυτή τη σχέση συγχώρεσα την απιστία (όχι μία ή δύο φορές), την άρνησή του προς εμένα και πολλές άλλες συμπεριφορές που δεν μου άξιζαν.

Ερχόμαστε στο σήμερα, όπου έχουν περάσει περίπου δύο χρόνια από την τελευταία του απιστία. Μένουμε στο ίδιο σπίτι κι αφού δηλώνει πως είμαι το κοριτσάκι του, αφού έχω γνωρίσει τους δικούς του και όλα θα έπρεπε να δείχνουν πλέον φυσιολογικά, έχουμε άλλο θέμα. Δεν κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι. Ναι, δεν κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι και ρωτάω: μα, τι να κάνω πια;

Από τα τρία χρόνια που μένουμε μαζί, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο κοιμόμαστε σε ξεχωριστά δωμάτια. Έχω προσπαθήσει πάρα πολλές φορές να τον ρωτήσω ποιος είναι ο λόγο, αλλά δεν υπάρχει απάντηση.

Και εκτός αυτού πρέπει να κάνω αίτηση για να έχω μια αγκαλιά ή ένα φιλί. Χώρια το ερωτικό κομμάτι που μπορεί να υπάρξει μια ή δυο φορές το μήνα. Μα είμαι 30 ετών. Πόσο άλλο θα ζω σε αυτή τη μιζέρια για να μην πάνε όλες μου οι θυσίες χαμένες, αναρωτιέμαι.

Αφού λοιπόν βρίσκομαι σε αυτήν την κατάσταση και προσπαθώ να βρω για άλλη μια φορά λύση για αυτήν τη σχέση, εμφανίζεται κάποιος άλλος άντρας ο οποίος είναι τρία χρόνια μικρότερος από μένα.

Έχει αναπτυχθεί μεταξύ μας μια πολύ όμορφη σχέση τον τελευταίο ενάμιση μήνα. Με κάνει να αισθάνομαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος του κόσμου. Με σέβεται και πάνω από όλα με καταλαβαίνει. Να σημειώσω πως δεν υπάρχει σεξουαλική σχέση μεταξύ μας -ακόμα τουλάχιστον.

Αφού λοιπόν έχω επηρρεαστεί από αυτό, κάνω μια απόπειρα για μια συζήτηση ακόμα, μήπως και καταφέρω να σώσω αυτήν τη σχέση. Κι αφού ξεκινάω να αναφέρω για άλλη μια φορά τα παράπονά μου, το μόνο που έχει να απαντήσει είναι: “Θα δούμε βρε αγάπη πότε θα κοιμηθούμε μαζί. Τουλάχιστον τώρα, άσε με να ηρεμήσω και να κοιμηθώ γιατί νυστάζω”.

Αυτή ήταν η απάντηση της τελευταίας απόπειρας να σώσω αυτή τη σχέση με τη μόνη διαφορά ότι τώρα υπάρχει κάποιος άλλος που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα.

Ουφ! Τα είπα…