Emilia: “Τον κυνηγούσα και τον παρακαλούσα να τα ξαναβρούμε…”

Γεια σας!

Είμαι με ένα παιδί εδώ και πέντε χρόνια. Τα τρία από απόσταση καθώς εκείνος σπουδάζει. Κάναμε όνειρα και σχέδια μαζί και το καλοκαίρι μετά τις Πανελλήνιες θα ήμασταν μαζί!

Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Οκτώβρη. Χωρίσαμε… Τάχα μου ότι τον πίεζα. Δεν υπήρχε άλλη, απλά ήθελε να περνάει καλά με τις παρέες του χωρίς έννοιες. Αφού ήμουν σίγουρη για αυτό και κολλημένη επίσης, τον κυνηγούσα και τον παρακαλούσα να τα ξαναβρούμε!

Μετά από πολύ δάκρυ και στεναχώρια, ήρθε τα Χριστούγεννα και τα ξαναβρήκαμε. Όταν ξαναέφυγε ξεκίνησαν πάλι τα ίδια.

Εγώ είμαι διαλυμμένη, αφού αυτή τη φορά δεν θέλει καν να μου μιλήσει! Δηλώνει πως είναι οριστικό και πως κουράστηκε…

Ξέρω πως αν έρθει το Πάσχα θα κάνει προσπάθεια να τα ξαναβρούμε… Όμως με έχει δεδομένη και με παίζει!

Δεν θέλω να τον αφήσω! Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εκείνον!!!

Σας ευχαριστώ για το χρόνο και τη βοήθειά σας!

Emilia