Εσμεράλδα: “Βέβαια ο τύπος δεν μου είπε ότι είναι παντρεμένος …και με παιδί!”

Γεια σας!
Είμαι μόνη μητέρα με ένα γιο 4,5 χρονών. Ο χωρισμός με ένα παιδί υπήρξε δύσκολος, και αν και έχω καλή σχέση πλέον με τον πατέρα, τα πρώτα χρόνια του παιδιού κουράστηκα πάρα πολύ από πολλή δουλειά σε συνδυασμό με τις υποχρεώσεις μου ως μητέρα, με μεγάλες στεναχώριες και απίστευτη έλλειψη ύπνου. Και ατελείωτη μοναξιά…

Το παιδάκι μου μεγαλώνει και τα πράγματα γίνονται όλο και πιο εύκολα. Κάπου εκεί λοιπόν γνώρισα τον Π. Με φλέρταρε πολύ δυναμικά, με διεκδικούσε, εγώ είχα και πολύ καιρό να φλερτάρω και ερωτεύτηκα σφοδρά. Βέβαια ο τύπος δεν μου είπε ότι είναι παντρεμένος …και με παιδί… Το κατάλαβα μόνη μου…

Όμως δεν είχα κάνει ακόμα κάτι μαζί του. Σαν να με προστάτευε μια αόρατη δύναμη. Εκεί που βρισκόμαστε μόνοι και είναι έτοιμος να με …φάει, τον ρώτησα “μήπως είσαι παντρεμένος;” Πρασίνισε… Ε… α… ου… “Πρέπει να φύγω”, του λέω και μόνο που δεν πήδηξα από το παράθυρο.
Όμως τον είχα ερωτευτεί.

Το πιο φυσιολογικό πράγμα ήταν να μπω στην αγκαλιά του, από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Και το κερασάκι, είχαμε και επαγγελματική συνεργασία. Τέλεια.

Φερόμασταν σαν ζευγάρι, είχα αποτρελαθεί. Ξανά με διεκδίκησε και εν τέλει δεν άντεξε το κορμί και η καρδιά μου και έγινε το μοιραίο. Έγινε μόνο μια φορά. Εγώ ένιωσα σαν σκατό πατημένο. Κι αυτός ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ. Εγώ στα πατώματα. Αυτός αλλού για αλλού.

Κάποια στιγμή θα ξαναβρισκόμασταν λόγω δουλειάς και ΕΤΡΕΜΑ την ώρα και τη στιγμή. Και δύο βδομάδες μετά με πήρε τηλέφωνο!!! Με πρόσχημα τη δουλειά. Του απάντησα κανονικά σε ότι με ρώτησε επαγγελματικά. Και μετά η κλασική ερώτηση.
“Εσύ τι κάνεις κατά τα άλλα;”
“Καλά”, του λέω. “Και εσύ ΠΩΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΘΥΜΗΘΗΚΕΣ;”
“Ε, εντάξει, πέρασα καλά.”
ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΛΑ.
“Θα ξαναβρεθούμε”, μου είπε
“Για αυτό δεν είμαι και τόσο σίγουρη.”
Του το έκλεισα άρον άρον. “Θα τα πούμε από κοντά”, του είπα.

Τα είπαμε. Πάλι πολιορκία… “Μου χρωστάς άλλη μια νύχτα κι άλλες χίλιες” και άλλες τέτοιες αηδίες. Δεν τσίμπησα όμως εγώ. Του είπα ότι είναι παντρεμένος, δεν μπορεί να τα ‘χει όλα. Του είπα ότι δεν γίνεται να με έχει όποτε γουστάρει αυτός. Ότι δεν μπορώ να τον χαρώ γιατί είναι αλληνής. Τίποτα. Λύσσαξε. Και μετά… πάλι εξαφανιζόλ. Μιλάμε για μαλ…. ολκής.

Κι εκεί που αρχίζω και τον ξεχνώ τσουπ μήνυμα: “Καλή χρονιά με υγεία και χαρά, σε φιλώ”. Ε αϊ παράτα μας. “Χρόνια πολλά” του γράφω κι εγώ. Τίποτα άλλο.

Και τον σκέφτομαι συνέχεια και προσπαθώ να τον ξεχάσω, και το νιώθω ότι μου την πέφτει ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ -αν με καταλαβαίνετε. Μια μέρα μάλιστα έβαλα τις φωνές μόνη μου και του είπα δεν είσαι εσύ για μένα, ΑΣΕ ΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και σαν να με άφησε, για λίγες μέρες και ηρέμησα.
Όμως ξανά πάλι κυλάω, τον σκέφτομαι και κλαίω.

Αντιστέκομαι σθεναρά να πάω να τον βρω στο μαγαζί του. Όμως δεν μπορώ να ηρεμήσω γιατί αυτό το έργο ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ και με τρώει σαν το σαράκι.

Ζητώ βοήθεια…

Ευχαριστώ
ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;