“Έτσι είναι οι σχέσεις μετά από τόσα χρόνια; Και στα 7, στα 10 χρόνια; Τι θα γίνει αν είναι από τώρα έτσι;”

Καλησπέρα!

Το σκέφτηκα πολύ πριν σας γράψω, αλλά είμαι μπερδεμένη και θέλω τη γνώμη σας. Με λένε Δ. και είμαι 23 χρόνων. Είμαι σε μια σχέση σχεδόν τέσσερα χρόνια. Τον Ν. τον γνώρισα ξαφνικά ένα βράδυ και ταιριάξαμε από την αρχή σε όλα.

Τα πρώτα δύο χρόνια ήμασταν τέλεια. Ήταν καλός μαζί μου, τρυφερός, με πρόσεχε, μου έκανε δώρα, πηγαίναμε εκδρομές, γενικά μου έδειχνε με κάθε τρόπο πόσο πολύ με θέλει. Ήμασταν ερωτευμένοι και κάναμε σχέδια για το μέλλον.

Είχα καλές σχέσεις με τους γονείς του κι εκείνος είχε γνωρίσει τους δικούς μου. Τα προβλήματα ξεκίνησαν από πέρισυ τον Σεπτέμβριο. Άρχισε να αλλάζει σιγά-σιγά, να γίνεται διαφορετικός. Δεν ήταν πια το ίδιο τρυφερός. Έκανα υπομονή. Προσπαθούσα να είμαστε καλά, αλλά εκείνος κάθε μέρα άλλαζε.

Δεν μου έχει δώσει ποτέ το δικαίωμα ότι υπάρχει κάποια άλλη ή κάτι τέτοιο, αν και ποτέ δεν θα το μάθω! Του μίλησα πολλές φορές… Τι με το καλό, τι με το κακό, εκείνος μου έλεγε ότι “όλα είναι καλά μεταξύ μας, απλά έχω πρόβλημα στη δουλειά κτλ.”…

Κι ερχόμαστε στο σήμερα… Όπου έχει κόψει τις γλυκές κουβέντες, δεν κάνουμε σχεδόν τίποτα μαζί, μόνο βγαίνουμε για φαγητό ή ταινία στο σπίτι. Προσπαθώ να είμαι τέλεια απέναντί του, τον προσέχω, τον φροντίζω, είμαι περιποιημένη για να του αρέσω, νοιάζομαι για αυτόν και του το δείχνω… Έχω καλές σχέσεις με τη μαμά μου, τον συνοδεύω σε υποχρεώσεις κτλ.

Κι εκείνος λες και είναι στον κόσμο του. Και η δικαιολογία του; “Είμαστε τέσσερα χρόνια μαζί, τι περιμένεις; Τότε ήμουν 18 χρόνων παιδάκι και τώρα έχω υποχρεώσεις, προβλήματα στη δουλειά, στο σπίτι… δεν μπορώ να είμαι όπως ήμουν. Σ’ αγαπώ και δεν θέλω να χωρίσουμε”.

Και χθες το βράδυ μου λέει: “Με πιέζεις να σου μιλάω γλυκά, με πιέζεις να σου λέω σ’ αγαπώ!”. Έγινα κουρέλι. Μάζεψα τα πράγματά μου στις δύο το πρωί. Εκείνος με δάκρυα στα μάτια μου έλεγε: “Σ’ αγαπάω και δεν θέλω να φύγεις. Έχουμε κάνει σχέδια να μείνουμε μαζί κτλ. Δεν θέλω να χωρίσουμε απλά έτσι είμαι τώρα. Συγνώμη αλλά δεν μου βγαίνει πια να είμαι πάντα τρυφερός κτλ.

Του είπα ότι τελειώσαμε, ότι αφού πια δεν μπορεί να μου δείχνει τα συναισθήματά του δεν υπάρχει λόγος να είμαστε μαζί. Είμαι χάλια. Δεν ξέρω τι να κάνω. Τον αγαπάω πολύ. Έχουμε περάσει τόσα μαζί και ονειρευόμουν το κοινό μας μέλλον, αλλά αυτή η αδιαφορία του με σκότωνε.

Δεν ξέρω μήπως εγώ έχω κάνει λάθος… Μήπως έτσι είναι όλες οι σχέσεις μετά από τόσα χρόνια; Και στα εφτά; Στα δέκα χρόνια; Τι θα γίνει αν είναι από τώρα έτσι;

Δεν θέλω να τον πάρω τηλέφωνο, να τον κυνηγήσω. Αν με θέλει -όπως λέει- δεν θα με διεκδικήσει; Δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Βοήθεια!