“Έχασε τον αδερφό του και ξαφνικά βρίσκομαι σε μια κατάσταση απερίγραπτη. Τι να κάνω;”

Πριν από ενάμιση χρόνο τα έφτιαξα με ένα παιδί πολύ όμορφο, ντόμπρο, ειλικρινές… Γενικά είναι από τους λίγους “σωστούς” άντρες που έχω γνωρίσει. Εδώ και ένα μήνα συγχωρείται ο αδερφός του και ξαφνικά βρίσκομαι σε μια κατάσταση απερίγραπτη…

Δεν είναι τα ξεσπάσματα που με στεναχώρησαν. Είναι αυτή η ύπουλη, μυστήρια και ενοχλητική ησυχία. Το απόλυτο κενό στα μάτια της οικογένειάς του… Το να τους βλέπεις να κάθονται όλοι μαζί… Είναι απόλυτα ήρεμοι έως αποβλακωμένοι, ζαλισμένοι και ξέρεις τι έχει συμβεί και πως το ξέρουν κι αυτοί και πως γενικά όλοι ξέρουν και κανένας δεν μιλάει… Και τι να πει άλλωστε;

Δεν έχω ζήσει κάτι παρόμοιο. Και ούτε θέλω, να πω την αλήθεια. Το κακό είναι πως νιώθω ένοχη για αυτό.

Κάποιες φορές κοιτάω να περάσω καλά, να βγω, να κάνω τον άνθρωπό μου να ξεχαστεί, να είμαι φυσιολογική, να κάνω πράγματα που κάθε ζευγάρι θα έκανε. Το κάνω με όλη μου την καλή θέληση, αλλά και τη λογική του ότι τόσον καιρό δεν κάνω τίποτα. Δεν πρέπει να ζήσω;

Δεν σκέφτομαι όμως ότι ο άνθρωπος που έχω δίπλα μου δεν θέλει να βγει γιατί ο αδερφός του δεν είναι πλέον εν ζωή… δεν θέλει να συνεχίσει, όπως λέει, δεν θέλει να ξεκολλήσει, δεν θέλει να ζει…

Ίσως κι εγώ στη θέση του έτσι να ήμουν. Δεν ξέρω. Μάλλον έτσι θα ήμουν κι εγώ. Αλλά μετά από ενάμιση χρόνο, δεν ξέρω πλέον τι να κάνω. Βλέπω ότι η διάθεσή του εξαρτάται από τη δική μου. Δεν μπορώ να μην είμαι καλά, γιατί κατευθείαν πέφτει. Είμαι καλά, είναι καλά.

Ξαφνικά, βρέθηκα 21 χρόνων να έχω την “ευθύνη” ενός ανθρώπου πάνω μου. Εγώ, που ούτε σκύλο δεν μπορούσα να έχω! Εννοείται πως εγώ το διάλεξα, αλλά άνθρωπος είμαι, θέλω κι εγώ μια στήριξη. Δεν έχω φίλες. Λάθος. Δεν έχω πραγματικές φίλες. Νιώθω πως δεν έχω κανέναν…

Χρειάζομαι ξεκούραση κι ένα “push” για να συνεχίσω να το παλεύω. Πλέον δεν έχει όρεξη ούτε για μια καλή κουβέντα. Τίποτα. Δεν τον κατηγορώ. Προσπαθώ να τον καταλάβω. Αλλά με πιάνουν οι εγωισμοί μου και τα ψυχολογικά μου. Και είναι ώρες που έχω ανάγκη μια όμορφη κουβέντα. Μια αγκαλιά. Να νιώσω γυναίκα, να νιώσω άνθρωπος…

Όποτε μαλώνουμε, λέει πως δεν τον καταλαβαίνω. Μα, προσπαθώ… αλλά έχω φτάσει σε σημείο αδιέξοδο. Δεν είμαι άνθρωπος που θάβει αυτά που νιώθει και δεν τα λέει. Προσπαθώ να μην το δείχνω κι όσες φορές έπνιξα τα παράπονά μου, τα θέλω μου κι αυτά που ήθελα να πω, ήμουν χάλια για μέρες. Σπίτι, κρεβάτι, κλάμα, κακό…

Και μετά ερχόταν και με ρωτούσε: “τι έχεις;”. Έλεγα το κλασικό τίποτα και θύμωνε. Δεν ήθελα να τον φορτώσω με τα δικά μου, αλλά τα έκανα χειρότερα.

Δεν είπα να τον ξεχάσει, δεν είπα να παρατήσει τη μάνα του και τον άλλο του αδερφό. Ζητάω απλά μια στιγμή για μένα και μόνο. Μια ανάσα. Μια ανάπαυλα. Κάτι που θα μου δείξει πως: Ναι, αξίζει να πελέψεις κορίτσι μου, συνέχισε.

Ώρες-ώρες γίνομαι υπερβολική, το ξέρω. Αλλά είμαι άνθρωπος και λάθη κάνω και θα συνεχίσω να κάνω. Έχω τις κακιές μου συνήθειες και τα ψυχολογικά μου. Δεν μπορώ να το αποφύγω.

Τι να κάνω;