Fay: “Ο μπαμπάς μου είναι πολύ καταπιεστικός, σε βαθμό που νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο.”

Γεια σας!

Θέλω να σας πω ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζω εδώ κι αρκετό καιρό, αλλά δυστυχώς η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Είμαι 19 χρόνων, σπουδάζω και μένω μαζί με τους γονείς μου. Δυστυχώς όμως ο μπαμπάς μου είναι πολύ καταπιεστικός, σε βαθμό που νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο.

Εδώ και λίγους μήνες έχω σχέση με ένα παιδί που μένει σε άλλη πόλη λόγω σπουδών. Βέβαια δεν τους το είχα πει γιατί το να έχω σχέση σε αυτήν την ηλικία το θεωρούν απαγορευτικό και κακό για μένα. Ακόμη και η μαμά μου συμφωνεί με αυτήν την άποψη, αφού ο πατέρας μου την επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό.

Πριν λίγες μέρες κατάλαβαν ότι έχω σχέση κι έγινε χαμός. Αναγκάστηκα να χωρίσω με τον φίλο μου και να τον πληγώσω με τον τρόπο μου. Γιατί δεν μπορούσα και να του πω: “ξέρεις, οι γονείς μου δεν θέλουν να έχω αγόρι κτλ. κτλ.”… Θα με θεωρούσε τρελή ο άνθρωπος.

Εγώ όμως θέλω να πάω στην πόλη του μια-δυο μέρες, να τον βρω και να του εξηγήσω τι συμβαίνει, γιατί πραγματικά αγαπάω πολύ αυτόν τον άνθρωπο και δεν θέλω να τον χάσω. Αλλά δεν ξέρω τι να κάνω με τους γονείς μου, αποκλείεται να δεχτούν κάτι τέτοιο. Εδώ δεν δέχονται άλλα, πιο απλά…

Για παράδειγμα: ήθελα να πάω στην παραλία με μια φίλη μου (15 λεπτά απόσταση). Δώσαμε ραντεβού σε ένα σημείο για να πάμε μαζί στην παραλία και μου είπαν να μας πάνε εκείνοι στην παραλία και επέμεναν, με τη δικαιολογία ότι θα καώ από τον ήλιο. Με τα πολλά κατάφερα να τους εξηγήσω ότι είμαι ενήλικη και ότι δεν θα με κλέψει κανείς αν πάω με τη φίλη μου μέχρι την παραλία.

Αυτά τα παραδείγματα είναι τα λιγότερα από αυτά που ζω καθημερινά. Τους αγαπάω πολύ τους γονείς μου, αλλά δεν αντέχω τόση καταπίεση. Δεν μπορώ να βγω ούτε με μια φίλη μου σαν άνθρωπος να πάω για ένα ποτό. Δεν μιλάω για τρελές καταστάσεις, αλλά τα φυσιολογικά που κάνει κάθε νέος στην ηλικία μου.

Έχω αρχίσει να κλείνομαι στον εαυτό μου πλέον. Είμαι συνέχεια στο δωμάτιό μου και κλαίω. Κι όταν έρχεται ο πατέρας μου να συζητήσουμε για αυτό αρχίζει τα ότι δεν με καταπιέζει κι ότι ποτέ δεν μου επέβαλε κάτι και ότι είμαι ελεύθερη.

Προσπαθώ να του εξηγήσω με ήρεμο τρόπο μπας και καταλάβει τα λάθη του, αλλά τίποτα. Θεωρεί ότι ο φίλος μου, μου έχει αλλάξει τα μυαλά από τη μία μέρα στην άλλη. Του κράτησα μούτρα δυο μέρες και μου λέει: “τι έπαθες και με μισείς ξαφνικά;”. Μου δημιουργεί τύψεις και δεν μπορώ να του πω όλα αυτά που νιώθω.

Είμαι 19 χρόνων και δεν έκανα ποτέ κάτι που να ήθελα εγώ στη ζωή μου. Ακόμη και το Πανεπιστήμιο αυτός μου το διάλεξε, μήπως και πάω σε άλλη πόλη ή χώρα. Πάντα κάνω αυτό που μου λέει ο πατέρας μου.

Εγώ τους έχω δώσει τέτοια δικαιώματα, το ξέρω. Έπρεπε από την αρχή να καθορίσω τα θέλω μου και να μην επιτρέπω να αποφασίζουν οι άλλοι για μένα. Μου τα επιβάλλουν όμως με έμμεσο τρόπο σαν να μην έχω καμία άλλη επιλογή.

Για αυτό κιόλας επιμένει ότι δεν μου επέβαλε ποτέ κάτι. Το ότι δεν με χτυπάει ή οτιδήποτε άλλο δεν σημαίνει ότι δεν με καταπιέζει. Και ο ψυχολογικός πόλεμος, είδος επιβολής είναι.

Τι να κάνω; Πως να χειριστώ την κατάσταση; Πραγματικά έχω απελπιστεί πια.

Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι όλη αυτή η καταπίεση μόνο κακό θα μας κάνει σε όλους. Γιατί να με ωθούν στο να κάνω λάθη που σε άλλη περίπτωση δεν θα έκανα; Αν δεν αφήνεις τον άλλο να φύγει από την πόρτα, στο τέλος φεύγει μόνιμα από το παράθυρο.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγγνώμη αν σας κούρασα με το μήνυμά μου.

Fay

ΖΗΤΗΣΑΜΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΜΑΥΡΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΦΑΙΗΣ! ΝΑ ΤΙ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ…

Καλή μου Φαίη,
το πρόβλημά σου φαντάζει παράξενο σε μια εποχή που τα παιδιά μάλλον κινδυνεύουν από έλλειψη φροντίδας, λόγω της πίεσης που έχουν οι γονείς τους – εργασιακά και οικονομικά – και παραπέμπει σε άλλες εποχές. Σαν ηρωίδα του Ξενόπουλου ακούγεσαι και βέβαια δεν φταις εσύ γι’ αυτό. Να θυμάσαι ότι οι γονείς σου σε λατρεύουν και η υπερπροστασία τους που γίνεται καταπίεση, ξεκινά από τη μεγάλη τους αγαπη που τους κάνει να σε βλέπουν μικρή και απροστάτευτη σε ένα κόσμο γεμάτο κινδύνους. Διεκδίκησε με σοβαρή συζήτηση, με επιχειρήματα, τη χειραφέτησή σου. Είσαι ενήλικη και ακαδημαϊκός πολίτης. Έχεις αποδείξει ότι είσαι υπεύθυνη, συνεπής και μυαλωμένη. Βάλε πλαίσιο συμφωνίας με τους δικούς σου και σιγά, σιγά κατάκτησε προνόμια. Κάθε συμφωνία που θα κρατάς θα είναι η αρχή για μια νέα συμφωνία και ένα νέο προνόμιο.

Όσο για τον καλό σου, νομίζω ότι τον αδίκησες, γιατί δεν τον έκανες κοινωνό του προβλήματος που αντιμετωπίζεις. Εξήγησέ του τους αληθινούς λόγους και τις συνθήκες και άστον να αποφασίσει τη δική του στάση στο μέλλον. Αν πράγματι αξίζει θα εκτιμήσει εσένα ακόμα περισσότερο και θα κάνει υπομονή γιατί το αξίζεις.