Γαρυφαλλιά: “Φοβάμαι ότι αν τελικά τον απορρίψω, μετά δεν θα βρω κανέναν…”

Χρόνια μόνη. Με τεράστια επιθυμία για συντροφιά και τρυφερότητα. Πολλά ραντεβού με αγόρια που είτε σκέφτονταν μόνο το κρεβάτι είτε “πενθούσαν” για την πρώην τους αγάπη που τους παράτησε κτλ κτλ… Και τίποτα.

Με κανέναν από αυτούς δεν προέκυψε κάτι γιατί κανένας από αυτούς δεν ήθελε πραγματικά σχέση. Μέχρι που πριν λίγο καιρό μια φίλη μου σύστησε ένα παιδί – διαμάντι. Χαρισματικός, ειλικρινής, με κατανόηση, με ενδιαφέρον για τον άλλον.

Ένα πραγματικά σπάνιο παιδί. Όταν βρισκόμαστε μου φέρεται σαν να είμαι το κέντρο του κόσμου, με κοιτάει μες στα μάτια, με ακούει με σεβασμό και κατανόηση. Απίστευτα τρυφερό και καλό παιδί και ιδανικό για σχέση… Αλλά…Υπάρχει ένα αλλά… Δεν τον βλέπω ερωτικά.

Ενώ με συγκινεί το ενδιαφέρον που μου δείχνει και με εντυπωσιάζει το πόσο ώριμος και χαρισματικός είναι, δεν μπορώ να νιώσω για αυτόν ερωτική έλξη.

Η κολλητή μου με κατηγόρησε ότι είμαι αχάριστη και ότι τέτοιες ευκαιρίες έρχονται μια φορά αλλά τι να κάνω δηλαδή; Να είμαι μαζί του με το ζόρι μόνο επειδή είναι καλό παιδί; Η ερωτική επιθυμία είναι κάτι που έρχεται ή δεν έρχεται. Δεν το διαλέγουμε εμείς. Έτσι δεν είναι;

Δεν υπάρχει κάποιο μαγικό κουμπί που θα το πατήσουμε και θα ερωτευθούμε… Αλλά έπειτα φοβάμαι ότι αν τελικά τον απορρίψω, μετά δεν θα βρω κανένα ή τουλάχιστον όχι κάποιον σαν αυτόν που να μου φέρεται όπως μου φέρεται αυτός. Και το φοβάμαι πολύ αυτό. Αλλά αν δεν υπάρχει έρωτας πώς μπορεί μια σχέση να είναι χαρούμενη; Είμαι τόσο μπερδεμένη…

Γαρυφαλλιά