Γεια σας!
Ονομάζομαι Ειρήνη και τον Απρίλη κλείνω τα 30. Είμαι σε μια σοβαρή και πολύ αξιόλογη σχέση εδώ και δύο χρόνια με ένα παιδί 32 ετών. Εγώ εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα στο Βόλο κι αυτός είναι αστυνομικός στην Αθήνα. Βέβαια, το παιδί είναι κι αυτό από Βόλο, απλά λόγω δουλειάς μένει Αθήνα προς το παρόν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Από πέρυσι, σχεδόν δηλαδή στον ένα χρόνο σχέσης μας έχει ανακύψει θέμα περί του τι θα κάνουμε. Κοινός μας σκοπός είναι η δημιουργία οικογένειας. Έχουμε γνωρίσει ο καθένας τους γονείς του άλλου, μιας και είμαστε από τον ίδιο τόπο και μένουμε και αρκετά κοντά. Έχουμε μιλήσει στους δικούς μας για το τι σκεφτόμαστε για αυτή τη σχέση και ομολογουμένως και οι δύο πλευρές απάντησαν ομόφωνα ότι εφόσον είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι ο ένας στο πλευρό του και είμαστε ώριμοι άνθρωποι, η επιλογή είναι καθαρά και μόνο δική μας για το τι θα κάνουμε. Και ό, τι χρειαστούμε, οι δικοί μας θα μας συμπαρασταθούν. Όσο μπορούν βέβαια κι αυτοί.
Η επιθυμία του Κώστα λοιπόν, μιας και η δουλειά του προφανώς τον δεσμεύει για αρκετά χρόνια ακόμη στην Αθήνα, είναι να μεταβώ εγώ εκεί. Η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα για μένα είναι λαβύρινθος. Απρόσωπη, σκληρή, θορυβώδης, αγχωτική και σίγουρα αβέβαιη. Γενικότερα, δεν μου αρέσει σαν πόλη. Σε αντίθεση με τη Θεσσαλονίκη όπου έζησα και εργάστηκα 6 χρόνια.
Οι γονείς μου είναι διαζευγμένοι εδώ και 12-13 χρόνια. Από το 2003, που άρχισα να εργάζομαι, τα περισσότερα έξοδα τα ανέλαβα εγώ από κοινού με τη μητέρα μου. Πριν 3 χρόνια μου γράψανε το πατρικό μου και το ανακαίνισα εξ’ ολοκλήρου κι έπειτα γνώρισα τον Κώστα. Ο Κώστας έχει επίσης ένα σπίτι που έχτισε ο πατέρας του για αυτόν κι ένα για τον αδερφό του. Αυτά τα αναφέρω για να διευκρινίσω ότι μόνιμες κατοικίες δικές μας υπάρχουν κι από τις δύο πλευρές. Δεν θα έχουμε δηλαδή ενοίκια για το ξεκίνημά μας. Έχουμε μια σκεπή να βάλουμε τα κεφάλια μας.
Συνεχίζω λοιπόν… Εξαιτίας της εργασίας του είναι δύσκολο να έρθει κι έτσι μου ζήτησε να μετακομίσω Αθήνα. Με βάση το δικό μου σκεπτικό κι έχοντας επίγνωση της οικονομικής κατάστασης που επικρατούσε τότε, του είπα “ok”, αλλά πρώτα θα αρραβωνιστούμε.
Αμέσως αρνήθηκε λέγοντάς μου ότι είναι πολύ νωρίς για εμάς… Ακόμη κι ότι θέλει να με γνωρίσει κι άλλο σαν σύντροφο. Το επεξεργάστηκα αρκετά και είπα εφόσον έχουμε μιλήσει σοβαρά κι έχουμε ενημερώσει για αυτό τους γονείς μας, δεν πειράζει. Ίσως θα έπρεπε να υποχωρήσω σε αυτό κι έτσι το άφησα εκεί το θέμα.
Πριν 3 εβδομάδες μου είπε ότι θα πρέπει να αποφασίσω σχετικά με το τι θα κάνω, γιατί δεν το βλέπει να παίρνει μετάθεση σύντομα και θέλει κι αυτός να ξέρει. Του είπα κι εγώ λοιπόν ότι αφού αγαπιόμαστε και είμαστε καλά μαζί, τον Ιούλιο που ξεχρεώνω το αυτοκίνητο, θα κατέβω Αθήνα για να μείνουμε μαζί. Του είπα επίσης ότι από το Μάιο θα πρέπει να κινηθούμε για τον πολιτικό με τα χαρτιά για να είμαστε έτοιμοι.
Και μου λέει: “Ποιον πολιτικό; Ποιον γάμο;”. Τι εννοείς, τον ρωτάω. Με ποια προϋπόθεση θα κατέβω Αθήνα, τον ρωτάω. Μου λέει: “Για να έρθεις δηλαδή θέλεις να παντρευτούμε;”. Εξυπακούεται, του λέω!!!! Για ποιο λόγο άλλωστε να παραιτηθώ από μια δουλειά που μου αποφέρει χίλια ευρώ το μήνα και να αφήσω πίσω μου την οικογένειά μου, το σπιτάκι μου, τις παρέες μου, τη ροή της ζωής μου έτσι όπως την έχω φτιάξει τα τελευταία χρόνια και να έρθω στην Αθήνα; Να παριστάνω τι; Εσύ δηλαδή, του λέω, πως το σκέφτεσαι; Ας δώσουμε ένα λόγο τότε που θα είναι να έρθεις, να δούμε και πως τα πάμε κι αν τα πάμε καλά, παντρευόμαστε…
Δηλαδή, για να καταλάβω, του λέω, εγώ τα παρατάω όλα για σένα, παρά τις δυσκολίες των καιρών, φτάνω τη ζωή μου στο μηδέν κι εσύ δεν θέλεις να κάνεις αυτό που πρέπει; Τι κατηγορία γυναίκας νομίζεις ότι είμαι; Και βασικά, πιστεύεις ότι θα μηδένιζα τη ζωή μου τέτοιους καιρούς απλά και μόνο για να το παίξω γκόμενα κάποιου; Δόξα τω Θεώ, αν ήθελα μια σχέση του ποδαριού, απλά και μόνο για να ικανοποιήσω τις σεξουαλικές μου ορέξεις, δεν ήταν ανάγκη κάθε ΣΚ να ανεβοκατεβαίνουμε. Κι εσύ μπορείς να βρεις στην Αθήνα, αλλά κι εγώ στο Βόλο! Υποτίθεται ότι έχουμε μια σοβαρή σχέση και κοινός μας στόχος είναι η οικογένεια! Δεν καταλαβαίνω που κολλάς;
Μου λέει: ο γάμος για μένα είναι ρίσκο!
Και για μένα που τα παρατάω όλα τι είναι; Καταρχάς, του λέω, με προσβάλλεις και με θίγεις σαν γυναίκα όταν μου λες έλα να σε δοκιμάσω αν κάνεις για σύζυγος και θα δούμε! Δεν μου αξίζει κάτι τέτοιο, καλέ μου! Έπειτα, θέλεις όλα να γίνουν για σένα και με τον δικό σου τρόπο! Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος, έλεγε η γιαγιά μου, δεν γίνεται.
Εξυπακούεται ότι και οι δύο πλευρές πρέπει να αλληλοϋποχωρούμε για να βρίσκουμε κάθε φορά τη χρυσή τομή να συνυπάρχουμε! Όχι, ξεπατώσου εσύ κι εγώ θα δω και θα κρίνω αν όντως μπορείς να γίνεις γυναίκα μου!!!
Σε παρακαλώ πολύ Κώστα, του είπα. Μην μπερδεύεσαι! Δεν είμαι ούτε εξαρτημένη από σένα, ούτε από το επάγγελμά σου ούτε από το πορτοφόλι σου. Ευτυχώς, έχω τη δουλειά μου, τη σειρά μου, τη ζωή μου, την αξιοπρέπειά μου, τις απόψεις μου και δεν δύναμαι να υποβιβάσω το μυαλό μου και την προσωπικότητά μου σαν γυναικά για κανέναν άντρα! Έχω κοπιάσει πολύ να γίνω αυτό που είμαι, αυτό που είδες και ερωτεύτηκες και διατυμπάνιζες ότι είμαι η γυναίκα που πάντα έψαχνες!
Με συγχωρείς πολύ, αλλά εγώ είδα σοβαρά αυτή τη σχέση γιατί εσύ μου συμπεριφέρθηκες έτσι. Αυτά μου έβγαζες, αυτά μου έδειχνες, αυτά μου έλεγες! Τον ρωτάω: κι αν δηλαδή ανοίξουν κάποιες θέσεις μέχρι να έρθω εγώ στην Αθήνα και μπορούσες να έρθεις πιο σύντομα πίσω, δεν θα το έκανες; “Εεε, θα το σκεφτόμουν πολύ καλά” μου απάντησε.
Άρα του λέω, δεν θέλεις να επιστρέψεις, άρα δεν θέλεις γενικότερα το γάμο, άρα έχουμε διαφορετικό σκεπτικό και σκοπούς, άρα ποιος ο λόγος να ξεσπιτωθώ για όλα αυτά; Για να μην το τραβάμε άλλο κι επειδή δεν θέλω να λυθεί αυτό το θέμα από το τηλέφωνο πάλι, σκέψου καλά τι θέλεις από τη ζωή σου, από μένα, από σένα κι όταν θα έχεις ρεπό, ανέβα Βόλο να μιλήσουμε. Εγώ σου είπα τι σκέφτομαι.
Αν πάλι δεν θέλεις και φοβάσαι τη δέσμευση, λυπάμαι, αλλά προτιμώ να σταματήσω αυτή τη σχέση και να στεναχωρηθώ τώρα παρά να κλαίω τη ζωή μου για πάντα! Δεν θέλω να έρθω Αθήνα και να προκύψει μια εγκυμοσύνη και να τρέχω με την κοιλιά στο στόμα να παντρευτώ και να κάνω γάμο-βαφτίσια και να λένε ότι σε τύλιξα με το μωρό. Δεν έχω ανάγκη να τυλίξω κανέναν!!!
Έχω να του μιλήσω 3 βδομάδες. Με παίρνει τηλέφωνο και μου στέλνει μήνυματα, αλλά δεν απαντώ. Δεν θέλω. Πιστεύω ότι δεν πρόκειται να δεχθεί τίποτε, οπότε καλύτερα θεωρώ πως είναι να απομακρυνθώ κι όταν έρθει με το καλό το ΣΚ αυτό, να ακούσω τι θα μου πει για να μην λέει ότι δεν σέβομαι την άποψή του και δεν του έδωσα την ευκαιρία να μου μιλήσει κι έπειτα να του πω το οριστικό τέλος.
Έχει πληγωθεί η καρδιά μου πολύ. Όχι μόνο από τον ίδιο, αλλά από τον πατέρα μου, από άλλες σχέσεις, από φιλίες… από… από… από… Πίστεψα πραγματικά σε αυτήν τη σχέση κι ονειρεύτηκα μαζί του τη ζωή μας.
Δεν σας κρύβω ότι έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να γίνω μητέρα και λέω, αν το αυτονόητο (γάμος) κολλάει και αρνείται, όταν θα του πω ότι θα ήθελα ένα παιδάκι τι θα κάνει; Θα μου πει πάλι: κάτσε λίγο καιρό να δούμε και ίσως κάποια στιγμή το κάνουμε; Κι αν αυτή η στιγμή είναι σε 6-8 χρόνια; Ποιος μου εγγυάται εμένα ότι εγώ θα είμαι οργανικά σε θέση να ανταπεξέλθω σε μια εγκυμοσύνη; Πιστεύω πως όσο κι αν θέλω να χτίσω κάτι μαζί του, ύστερα από όλα αυτά έχει κλονίσει την εμπιστοσύνη μου κι έχει θίξει την αξιοπρέπειά μου σαν γυναίκα.
Τι πιστεύετε;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την ενασχόλησή σας με το θέμα μου. Το εκτιμώ πολύ!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ