Γιάννης: “Να της δώσω την ευκαιρία της ή δεν αξίζει μετά από όσα μου έχει κάνει;”

Γεια σας!

Με λένε Γιάννη. Θα σας πω την ιστορία μου και θέλω τη συμβουλή σας…

Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι που μας πέρασε που γνώρισα τη Χρύσα. Κάναμε πολύ παρέα και σε λίγο χρόνο την ερωτεύτηκα.

Πρόσφατα είχε πάει να γίνει κάτι με έναν φίλο μου, αλλά είδαν ότι δεν ταιριάζουν. Από τότε έως σήμερα (10 μήνες μετά) δεν έχουν ξαναμιλήσει. Προσπαθούσα να την κερδίσω. Κάθε μέρα μετά τη δουλειά πήγαινα συνέχεια εκεί που πήγαινε για μπάνιο κι ας ήταν 20 χιλιόμετρα πιο μακριά από την παραλία που πήγαινα συνήθως. Έκανα ό,τι θα την ευχαριστούσε και ό,τι την έκανε να γελάσει. Είχαμε δεθεί αρκετά μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα.

Τελικά μια μέρα της μίλησα στα ίσια για το τι νιώθω. Μου είπε ότι την ξάφνιασα, ότι δεν το περίμενε κι ότι φοβάται τι θα πούνε οι άλλοι , γιατί δεν είχε περάσει καιρός (3 εβδομάδες) από τότε που είχε παιχτεί φάση με αυτόν το φίλο μου.

Σκέφτηκα πως όντως την πειράζει αυτό, αλλά στο κάτω κάτω δεν είχαν κάνει τίποτα περισσότερο από φάση. Έμεινα με μια ελπίδα ότι θέλει το χρόνο της. Και συνέχισα την παρέα μαζί της. Τώρα πλέον ήξερε ότι τη βλέπω αλλιώς κι εγώ προσπαθούσα να την κερδίσω όλο και πιο πολύ.

Το επόμενο βράδυ θα βγαίναμε για ποτό με κάτι φίλους, το ίδιο κι αυτή με κάτι δικούς της. Ήμασταν σε διαφορετικά τραπέζια, αλλά συνέχεια την κάρφωνα με το βλέμμα μου. Σε μια φάση, όπως έπινα την τεκίλα μου χαλαρά, τη βλέπω να φιλιέται με έναν γνωστό της.

Τόσα συναισθήματα εκείνη τη στιγμή. Να σου λέει θέλει χρόνο και την επόμενη μέρα να τη βλέπεις με άλλον; Δεν ξανακοίταξα προς τα εκεί, δεν άντεχα να τους βλέπω. Την επομένη μου λέει ότι δεν έτρεξε τίποτα, ήταν απλά μια φάση κι ότι ήταν τελείως άκυρος αυτός (όπως και έγινε).

Είχαμε σταματήσει να μιλάμε για έναν μήνα περίπου, αλλά σιγά-σιγά ξαναμιλάγαμε, κάναμε παρέα και την ξαναδιεκδικούσα. Πέρασαν δυο μήνες, αυτή να παίζει μαζί μου εφόσον ήξερε τις προθέσεις μου και να μου δίνει ελπίδες που με έκαναν να τις τα ξαναζητήσω. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.

Μου λέει δεν θέλει σχέσεις και θέλει να είναι ελεύθερη κλπ. Η παρέα συνεχίζεται όμως. Συνέχεια να της δείχνω ότι τη θέλω κι αυτή συνέχεια να με απορρίπτει. Σαν φίλοι περνάγαμε πολύ καλά, αλλά εγώ ήθελα και παραπάνω. Δεν μπορούσα να τη βλέπω άλλο φιλικά, αλλά με τον καιρό το συνήθισα. Πάντα έκαιγε μια φλόγα μέσα μου όμως.

Τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν με κάλεσε σπίτι της με φίλους και φίλες για τη γιορτή της και μετά θα πηγαίναμε για ποτό. Μετά από καιρό ένιωθα ότι βρήκα μια ευκαιρία να την πλησιάσω, αλλά μάταια. Δεν έβλεπα ανταπόκριση. Στη συνέχεια που πήγαμε για ποτό ερχόταν και καθόταν στα πόδια μου και μου μίλαγε τόσο κοντά που μου ερχόταν να τη φιλήσω, αλλά αυτή δεν ήθελε.

Σε μια στιγμή πιάνει το χέρι μου και το βάζει στο γοφό της. Εν τω μεταξύ οι φίλες της που ήμασταν στο ίδιο τραπέζι να στοιχηματίζουν ότι κάτι θα γίνει μεταξύ μας σήμερα. Το ίδιο φανταζόμουν κι εγώ, αλλά όλα τα έκανε για να σκάσει μια άσπονδη φίλη της που με γούσταρε και μας έβλεπε από το δίπλα τραπέζι. Και τελικά δεν έγινε τίποτα.

Από τότε σταμάτησα να τη διεκδικώ πια, αποφασισμένος να την ξεχάσω και να ζήσω για μένα. Τσακωθήκαμε και δεν της ξαναμίλησα. Της είπα ότι θα είναι αργά όταν γυρίσει κι αυτή με κορόιδευε με τις φίλες της.

Άρχισα να βγαίνω για καφέ με την άσπονδη φίλη της που την ήξερα από πριν, αλλά δεν την είχα γνωρίσει καλά. Περνούσα από μπροστά της και δεν της μιλούσα. Γενικά αδιαφορούσα για την πάρτη της.

Είχα αρχίσει να την ξεχνάω. Δεν την έβλεπα και τόσο συχνά πλέον. Αλλά όταν την έβλεπα έκανα σαν να μην την ξέρω. Ήθελα να πάρω εκδίκηση, να γίνω καλύτερος, να βρω μια καλύτερη που να μου αξίζει και να δει τι ευκαιρία είχε και τι έχασε. Μου έκανε καλό που έφυγα μακριά της. Αφιέρωσα χρόνο στον εαυτό μου κι έγινα καλύτερος. Πλέον πιστεύω ότι δεν μου άξιζε κι ότι μπορώ να έχω καλύτερες. Πάντα πιστεύω ότι δεν θα βρει κάποιον καλύτερο από μένα.

Όλα αυτά μέχρι πριν από λίγες μέρες κι αφού είχαν περάσει σχεδόν τρεις μήνες που δεν ασχολούμουν πλέον μαζί της. Και πάνω που είχε σβήσει από μέσα μου, ρίχνει τον εγωισμό της και μου στέλνει μήνυμα. Μου λέει ότι κατάλαβε τι απερισκεψίες έκανε ως τώρα… Παραδέχτηκε ότι έσκασε από τη ζήλια της που σταμάτησα να ασχολούμαι, παραδέχτηκε ότι δεν θα βρει άλλον να την αγαπήσει σαν και μένα και μου ζητάει να της μιλάω και να κάνουμε παρέα.

Της είπα πως δεν θέλω να την κάνω παρέα και πως ό,τι έχω να θυμάμαι από αυτή με πονάει. Μου είπε ότι όταν άρχισα να απομακρύνομαι αυτή είχε σχεδόν σιγουρευτεί για μένα κι ότι μπορούσε να με δει όπως την έβλεπα, αλλά εγώ είχα φύγει ήδη. Δεν μπορούσα να περίμενα για πάντα.

Φαίνεται πλέον ότι μου ζητά μια ευκαιρία κι έχω καταλάβει ότι με βλέπει και ερωτικά πλέον και δεν ζητά μόνο να είμαστε φίλοι. Να της δώσω την ευκαιρία της ή δεν αξίζει μετά από όσα μου έχει κάνει;

Κι αν της δώσω μια ευκαιρία πιστεύω πρέπει να ρίξει τα μούτρα της και να μου το ζητήσει αυτή τώρα να τα φτιάξουμε. Όχι πάλι εγώ. Ποια είναι η γνώμη σας;