Οχι να μην χωρίσεις!!! κάτσε καμια 40ρια χρόνια κοντά του και πες μας μετά τις εντυπώσεις σου

Δυστυχώς είναι στενάχωρο αυτό που μας λες,αλλά φαίνεται να επιβεβαιώνεται η λαιϊκή άποψη ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Δεν ξέρω κατά πόσο ωφελεί να κάνεις περαιτέρω συζήτηση μαζί του. Πήρε τη δεύτερη ευκαιρία που ζήτησε αφού τον δέχτηκες πίσω και αυτή ήταν η στιγμή να την εκμεταλλευτεί και να σου δείξει την αλλαγή του. Κατά τη γνώμη μου έχει εξαντλήσει τα περιθώριά του και δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου. Όσο για το ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν, έχω να σου πω ότι όλα είναι στο μυαλό. Όλες χωρίσαμε από μεγάλους έρωτες και μπορέσαμε να τα καταφέρουμε. Μην είσαι λοιπόν αφελής και κυρίως μην υποτιμάς τον εαυτό σου.

Τι σημαίνει για εσένα “δεύτερη ευκαιρία”; Αφήνω τον άλλο να μπει στη ζωή μου και να την (ξανα)διαλύσει; Προφανώς και αυτό που του έδωσες δεν ήταν καθόλου δεύτερη ευκαιρία, αλλά απελπισμένη ανάγκη να ξαναείσαι μαζί του, διαφορετικά θα είχες ήδη χωρίσει και δε θα έγραφες γράμματα για να σου πουν κάποιοι το προφανές. Αυτό που νιώθεις δεν είναι υγιές φίλη μου. Το ξέρω γιατί το έχω αισθανθεί κι εγώ. Δεν ξέρω τι παθαίνει το μυαλό και κολλάει μερικές φορές. Αλλά σ’εμένα ξεκόλλησε μια και καλή όταν την προσοχή μου τράβηξε ένα πραγματικά δραματικό γεγονός (η ασθένεια και ο θάνατος ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου) που μου άλλαξε εντελώς την αντίληψη που είχα για τον κόσμο. Μόνο τότε κατάλαβα ότι οφείλουμε να αγαπάμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχικό επίπεδο, ότι δεν αξίζει για τίποτα και κανέναν – πόσο μάλλον για ανθρώπους που μας φέρονται τόσο σκάρτα – να σκοτώνουμε το μέσα μας, ότι όταν κάτι δεν λύνεται…κόβεται. Ξύπνα. Δώσε ένα χαστούκι στον εαυτό σου τώρα και φύγε από εκεί. Δώστο εσύ η ίδια, μην περιμένεις να στο δώσει η ζωή γιατί τότε ίσως να είναι αργά.

Φυσικά και χώρισε τον!

Με το σχόλιο της Λέινας πήρε κι αυτή η ανάρτηση τη δόση της από victim-blaming, γιατί πάντα θα βρεθεί μια γυναίκα που θα πει σε μία ομόφυλή της ύπαρξη “τα θέλεις κι εσύ (ή ο πισινός σου).” Λες και η Γιώτα θέλοντας έμπλεξε εκεί και λες και η ίδια επέλεξε να νιώθει όπως νιώθει. Γιώτα, εγώ θα σου πω κάτι άλλο. Το δικό σου “πρόβλημα” είναι ότι είσαι πιο ώριμη συναισθηματικά, ενώ αυτός όχι. Είναι καλός μόνο στους μελοδραματισμούς και στις συγκινήσεις του χωρισμού και της επανασύνδεσης, αλλά από αυτά που διαβάζω βλέπω έναν άνθρωπο που δεν είναι έτοιμος όχι μόνο για δέσμευση αλλά ούτε καν γι’ αυτό που ονομάζουμε πραγματική ζωή. Ο νεαρός φαίνεται να ακολουθεί μία τάση στη σημερινή εποχή που αγγίζει κυρίως τις δυτικές κοινωνίες και ονομάζεται παλιμπαιδισμός (infantilism) και αγγλιστί τέτοιοι άνθρωποι ονομάζονται kidults, επειδή ενώ εμφανισιακά είναι ενήλικες, πνευματικά και συναισθηματικά συμπεριφέρονται σαν παιδιά. Και με αυτό δεν εννοώ συμπεριφορές όπως το να φάνε μαλλί γριάς γελώντας με την ψυχή τους ή να παίξουν ηλεκτρονικό παιχνίδι. Εννοώ εξολοκλήρου την αρνητική σημασία: αρνούνται ν’ αναλάβουν ευθύνες και να προσαρμοστούν στις νέες ισορροπίες που φέρνει μία σχέση ή μία άλλη κατάσταση που ξεκινά στη ζωή τους. Για κάτι τέτοιους, τα πάντα είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να πεταχτεί και ν’ αντικατασταθεί ανά πάσα στιγμή ή μία ταινία, στην οποία πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι και παίζουν ελπίζοντας να κρατήσουν το Όσκαρ με “πλαστικά” δάκρυα στα μάτια . Είναι μία ψυχική αρρώστια της εποχής μας, μια μάστιγα ανωριμότητας συνδυασμένης με ναρκισσισμό. Με τον τρόπο του, ο τύπος αυτός είναι ένα θύμα. Το να είσαι θύμα, Γιώτα, δεν είναι εντάξει, αλλά ακόμα χειρότερο είναι να είσαι το θύμα του θύματος! Και κάτι τελευταίο: δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς οξυγόνο, νερό και τροφή. Όλα τα υπόλοιπα βολεύονται και βρίσκονται. Εκεί έξω. Στη ζωή. Την οποία δεν αξίζει να βάλεις στον πάγο ειδικά γι’ αυτόν τον kidult.