Καλησπέρα!
Αποφάσισα να σας εξομολογηθώ και τη δική μου ιστορία…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είμαι σε σχέση τα τελευταία πέντε χρόνια που ξεκίνησε με τις καλύτερες συνθήκες παρά το γεγονός πως το παιδί σπούδαζε μακριά και βρισκόμασταν ένα τριήμερο το μήνα.
Μετά το πέρας των σπουδών του, ολοκλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις -και αυτές αρκετά μακριά, οπότε η επικοινωνία ήταν περιορισμένη, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν προβλήματα και εντάσεις.
Και έφτασε επιτέλους η στιγμή όπου θα ήμασταν στην ίδια πόλη και θα ήταν όλα ιδανικά.
Κάπου εδώ όμως άρχισαν τα προβλήματα… Με μένα να έχω συνηθίσει να έχω περισσότερο χώρο και χρόνο για τον εαυτό μου και με αυτόν να ζητά να βρισκόμαστε καθημερινά. Και δεδομένου ότι ζει με τους γονείς του, να θέλει να είναι κάθε μέρα στο δικό μου σπίτι, στο οποίο συγκατοικώ με μια φίλη μου.
Το μόνο που νιώθω είναι απίστευτη πίεση. Το έχουμε συζητήσει αρκετές φορές και καταλήγουμε στο να μένουμε μακριά κάποιο χρονικό διάστημα και μετά πάλι τα ίδια.
Να σημειώσω πως και οι δύο δεν εργαζόμαστε κι αυτό αποτελεί ένα επιπλέον πρόβλημα. Φοβάμαι πως ίσως έχουμε αρχίσει να χανόμαστε.
Οποιαδήποτε συμβουλή θα ήταν χρήσιμη.
Γιούλη
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ