Τον Αλέξη τον γνώρισα σε κοινή παρέα, πριν από κάποια χρόνια. Ηθοποιός (ανερχόμενος πίστευε, ατάλαντος αποδείχτηκε), μάλλον νάρκισσος και σίγουρα γοητευτικός. Ο κολλητός του ήταν πρώην φίλης μου, που μετά την άνευρη σχέση τους είχαν κρατήσει επαφές και έτσι βρεθήκαμε τετράδα ένα Σάββατο βράδυ. Τον πρώην τον γνώριζα καλά, τον Αλέξη παραδόξως δεν είχε τύχει.
Νομίζω πως ήταν ένα άτυπο προξενιό που είχε δρομολογήσει το πρώην ζευγάρι, που φαντάστηκε ως ιδανικό σενάριο το να “σμίξουν” οι εκατέρωθεν πιο κοντινοί του άνθρωποι. Όπως και να έχει… έσμιξαν!
Πάντα ευάλωτη και επιρρεπής σε κάθε εγωκεντρικό και καβαλημένο πλάσμα, πάντα πρόθυμη να υποδυθώ την ενθουσιασμένη γκρούπι, βρέθηκα να ξαναπαίζω το ρόλο της ζωής μου με μεγάλη ομολογουμένως επιτυχία. Κάπου βέβαια στη συνέχεια το έργο στράβωσε αλλά εντάξει, δεν ήταν και η πρώτη φορά…
Ο Αλέξης είχε για πολλά χρόνια μια σχέση on off, από αυτές τις γνωστές, της ταλαιπωρίας, που τις συντηρεί συνήθως το βόλεμα και η ανασφάλειά σου, το εκπληκτικό επιχείρημα “είμαστε τόσα χρόνια μαζί, πως να χωρίσω;” και η ανάγκη σου ή ο κομπλεξισμός σου να έχεις πάντα το σιγουράκι σου stand by. Εγώ τον γνώρισα, μου είπε, σε φάση που πάλι (για μια ακόμη φορά) – “αυτή τη φορά είναι οριστικό”- είχε χωρίσει από την κακομοίρα πρώην-νυν-και πάλι πρώην του. Τη Ματίνα.
Δεν την γνώριζα ούτε εκείνη, την είχα όμως ακουστά από το φίλο του. Ένα παραδομένο στη γοητεία του κοριτσάκι, μάλλον άσχημο, μάλλον άτυχο και σίγουρα άβγαλτο αφού τραβιόταν με τον Αλέξη από μικρή! Τον είχε θεό, στις αμέτρητες απιστίες του έκανε τα στραβά μάτια και πάντα επέστρεφε όταν εκείνος μετάνιωνε που την είχε διώξει και την καλούσε για έναν γύρο ακόμη. Εκείνο το είδος της γυναίκας που το σιχαίνεσαι μεν, το λυπάσαι όμως, γιατί έχει καταπατήσει τόσο την αξιοπρέπεια και τον εγωισμό του.
Εμείς το πηγαίναμε πολύ χαλαρά, κάτι σαν ελεύθερη σχέση, με μια υποψία συναισθήματος. Μερικές φορές με ψιλοτρόμαζα γιατί ο Αλέξης συγκέντρωνε όλα τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που απλά δεν πρέπει να ερωτευτείς κι εγώ πάντα σε αυτήν τη ζωή όπου “λάθος” και μια ακατανίκητη έλξη.
Μην τα πολυλέω, κάποια στιγμή, το ζεύγος ξανάσμιξε για χιλιοστή φορά. Εκείνος είπε πως η Ματίνα τον επισκέφτηκε σε κακά χάλια, εκλιπαρώντας για μια “τελευταία” ευκαιρία. Στο μεταξύ, εγώ που είχα μεταμορφωθεί σε μια brand new Ματίνα, τον πίστεψα και ενέδωσα στα παρακάλια του να κρατήσω “μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση” το ρόλο της παλλακίδας.
Μια χαρά τον βολέψαμε και οι δύο, οι ηλίθιες. Όσο ο καιρός περνούσε, τόσο τον καψουρευόμουν. Έπειθα μάλιστα τον εαυτό μου πως η συμπεριφορά του αποδείκνυε πως ήταν καλός άνθρωπος (!!!) αφού δεν μπορούσε να φανεί σκληρός μαζί της καθώς… δεν ήθελε να την πληγώσει. Στον έρωτα παθαίνεις κάτι σαν παροδική τύφλωση (και βλακεία τη λες), ένα εγκεφαλικό black out. Κάποια στιγμή ξυπνάς και η οξύνοιά σου έχει επιτέλους επιστρέψει αλλά συνήθως είναι πολύ αργά.
Επειδή υπήρχε ένας κοινός κύκλος, κάποια στιγμή βρεθήκαμε όλο το “ευτυχισμένο τρίο” στην ίδια βάπτιση. Η Ματίνα σαν να με συμπάθησε από την πρώτη ώρα. Και είπαμε, είχα μεν χαζέψει αλλά μπορούσα να αντιληφθώ πως δεν ήταν μέρος σχεδίου. Έτσι κι αλλιώς παρέμενε στο δικό της παράλληλο σύμπαν, δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα. Μου έπιασε την κουβέντα, ήταν εξαιρετικά γλυκό πλάσμα, ευγενέστατο. Βρήκαμε κοινές αναφόρες. Ο άλλος έβγαζε καπνούς από τα νεύρα του. Εγώ παρά την αμηχανία θεώρησα πιο ασφαλές το να συμπεριφερθώ φυσιολογικά. Έτσι κι αλλιώς ένα παιχνίδι της μοίρας μας είχε τοποθετήσει σε διπλανές θέσεις στο τραπέζι της δεξίωσης.
Δεν μπορούσα να την δω ανταγωνιστικά, ήταν ειλικρινά πάρα πολύ συμπαθητική. Το τέλος της βραδιάς μας βρήκε να… ανταλλάσσουμε τηλέφωνα εκείνη με ενθουσιασμό, εγώ με προβληματισμό καθώς με χαιρέτισε λέγοντας “θα σε πάρω για καφέ”. Ο Αλέξης με πήρε μετά έξαλλος τηλέφωνο λέγοντας μου “μην τολμήσεις και πας, θα γίνει χαμός!”. Ο γλυκός μου!
Εκείνη με πήρε. Και εγώ πήγα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Ίσως το κίνητρό μου αρχικά ήταν να βολιδοσκοπήσω την κατάσταση, ίσως η… οξύνοια μου να είχε ξεκινήσει δειλά το ταξίδι της επιστροφής, ίσως και από αντίδραση στην απαγόρευση του εξ αδιαιρέτου γκόμενου.
Για έναν περίεργο λόγο, όλος ο κόσμος μου εξομολογείται τα προσωπικά του. Έτσι συνέβη και με εκείνη. Εγώ μόνο άκουγα, τι να πω εξάλλου; Τα δικά μου; Μου είπε για τους αμέτρητους χωρισμούς τους και το πως την τελευταία φορά την προσέγγισε γονυπετής ζητώντας της επανασύνδεση… Μου είπε πολλά, και την πίστεψα.
Και μετά… της είπα κι εγώ. Και με πίστεψε κι εκείνη. Σοκ! Αφού ξεπεράσαμε το πρώτο σοκ, αποφασίσαμε να συσφίξουμε την αδελφότητα και να πάρουμε το αίμα μας πίσω.
Πήγαμε σπίτι του. Μαζί. Νομίζω πως η έκφρασή του θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου για όλη μου τη ζωή. Ο γελοίος. Παρακαλούσε μια εμένα μια εκείνη, όποια του κάτσει, όποια καταφέρει να τουμπάρει. Στο τέλος δε, έβαλε και τα κλάματα. Τα κροκοδείλια. Καριέρα δεν θα κάνει ποτέ. Στάνταρ.
Διακόψαμε κάθε σχέση μαζί του. Μας προσέγγιζε εκ περιτροπής, όπου και όπως μπορούσε. Με τις ίδιες ατάκες ωστόσο. Δεν είχε εναλλακτικές. Είχε ξεμείνει. Τελικά κάναμε και οι δύο ασφαλιστικά μέτρα. Και βρήκαμε την ησυχία μας.
Με τη Ματίνα από τότε είμαστε αχώριστες. Στην αρχή ήταν λίγο άβολο. Ήταν μέχρι να βρούμε και οι δύο τον επόμενο. Από έναν η καθεμία αυτή τη φορά!
Ηλέκτρα, Χίος
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ