Δυόμιση χρόνια πριν γνώρισα τυχαία έναν υπέροχο άνθρωπο όταν τελείωνα τη σχολή μου, καθώς ήμουνα φοιτήτρια.

Έναν άνθρωπο που τον ερωτεύτηκα χωρίς να το καταλάβω… Έναν άνθρωπο αξιοθαύμαστο…

Λίγο καιρό αργότερα με πλησίασε πολύ όμορφα. Από εκεί και μετά περνούσαμε υπέροχα. Τον θεωρούσα τον άντρα της ζωής μου. Και το πιστεύω ακόμα.

Σήμερα πλέον, αν και είμαστε εδώ και λίγο καιρό μακριά ο ένας από τον άλλον είμαι σίγουρη πως θα συναντηθούν και πάλι οι δρόμοι μας… Το νιώθω! Η μοίρα μάλλον μας θέλει μαζί…

Συναντιόμαστε άπειρες φορές στα πιο ασυνήθιστα μέρη μιας μεγαλούπολης… Έτσι και χθες. Τον συνάντησα με τη νέα του κοπέλα.

Είναι μαζί είκοσι μέρες τώρα και το είχα καταλάβει. Απλά χθες επιβεβαιώθηκα. Βλέμματα διασταυρώθηκαν… Δεν μιλήσαμε… Άλλωστε τα λόγια ήταν περιττά.

Αυτός έφυγε σκυφτός κι αμίλητος. Κι εγώ κλαίγοντας. Και λίγο αργότερα επαναλήφθηκε το σκηνικό σε άλλο μέρος.

Απλά του εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι πολύ πολύ ευτυχισμένος κι αυτή η κοπέλα να του προσφέρει ό, τι δεν κατάφερα εγώ.

Αν και είμαι πολύ σίγουρη πως τίποτα δεν έχει τελειώσει. Το διαισθάνομαι. Η μοίρα θα μας φέρει και πάλι μαζί. Όπως άλλωστε γινόταν τα χρόνια αυτά….

Τον λατρεύω!!!!

Α…Χ…