Η δική σου ιστορία

Πέρισυ δηλαδή. Είχα πάει διακοπές με την παρέα μου. Μόνη. Ελεύθερη. Ήμουνα στα πολύ καλά μου. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Δεν με απασχολούσε τίποτα. Διασκέδαζα με τους φίλους μου. Κάθε βράδυ χορεύαμε μέχρι το πρωί. Από μπαρ σε μπαρ, από club σε club. Όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια μας… Κανένα πρόγραμμα. Κάναμε ό, τι θέλαμε. Υποχρεώσεις δεν είχαμε, singles ήμασταν όλοι και “τα σπάγαμε”.

Ένα βράδυ, είπαμε να περάσουμε μια βόλτα κι από ένα μαγαζί που παίζει και λίγα ελληνικά. Δεν ήταν και τόσο του γούστου μας και το είχαμε αποφύγει τόσον καιρό στο νησί. Εκείνο το βράδυ όμως, είπαμε να αλλάξουμε ρεπερτόριο…

Πήγαμε. Μπήκαμε. Και μόλις είδα το σερβιτόρο, έχασα τη φωνή μου. Τόσο που του την έπεσα κανονικά. Μπήκα μπροστά του, του έκλεισα το δρόμο του και του είπα: “Δεν πας πουθενά”. Η αλήθεια είναι ότι με κοίταξε απορημένος, αλλά και κολακευμένος. Παρόλα αυτά το έπαιξε άνετος. Και όλο το υπόλοιπο βράδυ με “έπαιξε” ωραιότατα.

Ήξερε τις σωστές δόσεις. Νύχτα δούλευε, τόσες γυναίκες είχε γνωρίσει. Φαινόταν ότι είχε κάνει το φλερτ επιστήμη. Ερχόταν, με κερνούσε ένα σφηνάκι, έφευγε. Με αποκαλούσε με διάφορα προκλητικά κοσμητικά επίθετα. Έφευγε. Μισή ώρα αργότερα περνούσε δίπλα μου, με έπιανε και έφευγε. Τα είχα δει όλα.

Όταν τόλμησα να τον ρωτήσω τί ώρα τελειώνει, χαμογέλασε. Το ήξερε τελικά πολύ καλά το παιχνίδι. “Βιάζεσαι” μου είπε. Ξενέρωσα. Φοβήθηκα. Είχε τεχνηέντως δημιουργήσει όλων των ειδών τις φαντασιώσεις στο κεφάλι μου και τώρα με βάζει στον πάγο. Ανασφάλεια και πάθος μαζί. Επικίνδυνο coktail. Δεν θα του περάσει, σκέφτηκα. Και όχι μόνο το σκέφτηκα, το ξεστόμισα κιόλας. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Σίγουρα θα με πέρασε για καμιά πεινασμένη, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ. Του είπα πως όπως και να ‘χει, σήμερα θα κοιμηθεί μαζί μου.

Λειτούργησε. Δεν φτάσαμε βέβαια μέχρι το σπίτι του, δεν κοιμηθήκαμε καν μαζί. Ούτε τα ρούχα μας καλά-καλά δεν βγάλαμε. Ούτε καν. Με βούτηξε, με τράβηξε στο κουζινάκι και… Ούτε το φως δεν ανάψαμε. Ούτε το τηλέφωνό του δεν μου έδωσε. Ούτε εγώ το δικό μου.

Χαθήκαμε. Δεν τον ξαναείδα ποτέ.

Φωτεινή, Σαντορίνη 2009