Κάθισα και διάβασα μερικές από τις ιστορίες… κι αναρωτήθηκα… μα γιατί όλα τα νέα κορίτσια να έχουμε προβλήματα;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ή δεν θα είμαστε ικανοποιημένες -από εμάς, από τη σχέση μας, από τους άντρες- ή κάνουμε σχέσεις με αρκετά μεγαλύτερούς μας…. Να φταίμε εμείς;
Επειδή λοιπόν θα ήθελα κι εγώ να μου κάποιος τη γνώμη του για την ιστορία “αγάπης” μου, χωρίς να γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις, ας ξεκινήσω…
Έλεγα πως δεν είναι σοβαρό το internet. Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι μέσω αυτού. “Είναι αστεία πράγματα αυτά…”
Κι όμως. “Δικτυωθήκαμε” με ένα παιδί, γίναμε φίλοι στο facebook και στο msn. Μιλούσαμε αρκετά! Στην αρχή δεν έδινα σημασία. Ήταν όπως άλλοι τόσοι που συνομιλούσα.
Μετά όμως, κάναμε βιντεοκλήσεις, γελάγαμε, περνούσαμε καλά. Περνούσαμε ώρες πάνω στον υπολογιστή κοιτώντας ο ένας τον άλλον. Πλέον είχαμε μια σχέση πιο ιδιαίτερη. Ίσως, όχι τόσο τυπική. Πιο γλυκιά, πιο τρυφερή. Είχαμε αρχίσει και δενόμασταν…
Πέρασαν 9 μήνες και πήρα την απόφαση να πάω να τον βρω. Σπουδάζαμε αλλού, αλλά και οι πόλεις που έμεναν οι οικογένειές μας ήταν διαφορετικές. Ουσιαστικά, δεν είχαμε καμία πόλη κοινή.
Πήγα λοιπόν στην πόλη που σπούδαζε. Αυτός δεν μπορούσε να έρθει στη δικιά μου. Δεν ήταν εύκολο, έλεγε. Βγήκαμε για καφέ, κάναμε βόλτες… Περάσαμε μια μέρα μαζί και γύρισα πίσω. Ήταν πολύ γλυκός. Με έκανε και γελούσα. Σε γενικές γραμμές περάσαμε καλά.
Απλά… μείναμε εκεί! Γιατί να μην κάνει κάποια κίνηση; Έκανα τόσο ταξίδι… Όλα ήταν ψέματα;
Ο λόγος ειπώθηκε μετά… Η απόσταση. Καλύτερα να “πονέσουμε” τώρα και να μην είμαστε μαζί παρά να θέλει να με έχει και να μην μπορεί. “Εγώ τη σχέση μου τη θέλω δίπλα μου, όχι μακριά μου” είπε.
Πλέον κόψαμε κάθε είδους επικοινωνία. Δεν ξέρω αν θα ξαναμιλήσουμε, αλλά γιατί να μην προσπαθούσαμε να βλέπαμε αν γινόταν; Πώς ήξερε πως θα είμαστε και πως θα αντιδρούσαμε; Και τι θα γινόταν στο κάτω κάτω;
Με λίγα λόγια τόσοι μήνες επικοινωνίας ήταν άσκοποι; Λες και δεν ήξερε πως ήμουν σε άλλη πόλη; Γιατί το άφησε να συμβεί και να τον ερωτευθώ; Και τώρα τιιιιιιιι; 🙁
Φαίη
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ