Η Γιώτα αναρωτιέται: να του τηλεφωνήσει;

Γεια σας! Αποφάσισα να γράψω και τη δικιά μου ιστορία ώστε να με συμβουλέψετε στο τι να κάνω…

Λοιπόν, με λένε Γιώτα και είμαι 15 χρόνων. Όλα ξεκίνησαν πριν κάτι εβδομάδες στις 10/6/2011 σε μια σχολική εκδρομή που έκανε το σχολείο μου. Εκεί γνώρισα τον Γιάννη, τον οδηγό του λεωφορείου μου.

Ήταν μόλις 22 ετών και είχε πάρει δίπλωμα και για λεωφορείο. Πηγαίναμε στο Ναύπλιο. Όλα άρχισαν από την αρχή της μέρας. Όταν τον είδα κοκάλωσα. Ήταν πανέμορφος. Ξανθά μαλλιά, πράσινα μάτια, ξανθά γένια τριών ημερών, ψηλός, γεροδεμένεος… Πραγματικά ήταν ένας άγγελος.

Από την αρχή που τον είδα κάτι άλλαξε μέσα μου. Σαν να χόρευαν πεταλούδες μέσα στην κοιλιά μου. Ήμουν τρισευτυχισμένη. Αυτός σε όλες τις στάσεις που κάναμε με το λεωφορείο όλο με κοίταζε και μου χαμογελούσε. Φαινόταν ότι κάτι ένιωθε κι αυτός.

Κάποια στιγμή κατεβήκαμε από το λεωφορείο για να πάμε στο Παλαμήδι κι εγώ ξέχασα την τσάντα μου στο λεωφορείο. Έτσι, πήγα να την πάρω. Όμως, το λεωφορείο ήταν κλειστό κι έτσι του ζήτησα να μου ανοίξει… Το έκανε και έμεινε εκεί να με κοιτάζει καθώς έπαιρνα την τσάντα μου.

Σε όλη τη διαδρομή με κοιτούσε, ώσπου έφτασε η ώρα να αρχίσουμε το ταξίδι για το γυρισμό και ο γλυκός μου με ρώτησε πως τα πέρασα. Μετά από κάποια ώρα σταματήσαμε για καφέ σε μια πόλη κι αυτός ήρθε να κάτσει για καφέ ακριβώς δίπλα από μένα στο διπλανό τραπέζι. Εκεί τα έχασα.

Του μίλησα και τον ρώτησα πως του φάνηκε η εκδρομή. Μου είπε και μου χαμογέλασε. Όταν τότε γυρίσαμε στο λεωφορείο για να φύγουμε είδα στο κάθισμά μου ένα χαρτάκι που έλεγε το όνομά μου και μέσα ήταν γραμμένο το τηλέφωνό του.

Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη. Όταν φτάσαμε στο σχολείο τον χαιρέτησα και του είπα ευχαριστώ για την υπέροχη εκδρομή που μας χάρισε.

Μετά, όλο το Σαββατοκύριακο τον σκεφτόμουν. Δεν έτρωγα, πολλές φορές γέλαγα και το αμέσως επόμενο λεπτό έκλαιγα. Ήμουν προβληματισμένη για το αν πρέπει να του στείλω μήνυμα ή να τον πάρω τηλέφωνο. Δεν το έκανα όμως. Δεν ξέρω γιατί. Δεν είχα το θάρρος. Δεν μπορούσα.

Πάντα έκανα την αρχή και πάντα σταματούσα. Δεν ξέρω τι να κάνω όμως. Τον σκέφτομαι ακόμα. Τον ονειρεύομαι. Δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Είναι πάντα μέσα στο μυαλό μου. Νιώθω τρελά ερωτευμένη. Είναι κάτι που δεν έχω ξανανιώσει ποτέ.

Και τώρα, μετά από λίγες εβδομάδες τον σκέφτομαι ακόμα και σκέφτομαι να τον πάρω τηλέφωνο έστω και για να τον ακούσω μόνο. Δεν θέλω τίποτα… Μόνο να τον ακούσω…

Γιώτα