Όλα άρχισαν πριν 8 χρόνια… Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, αυτός ένα χρόνο μεγαλύτερος. Με κυνηγούσε πέντε χρόνια. Μέσα σε αυτήν την πενταετία του είχα ξεκαθαρίσει από τη μεριά μου ότι τον βλέπω μόνο ως φίλο. Στην πραγματικότητα όμως έκρυβα μέσα μου πολλά συναισθήματα για αυτόν που φοβόμουν να εκφράσω, γιατί ήξερα ότι θα πληγωθώ. Έτσι, μείναμε στη φιλία. Αυτός όμως ποτέ δεν σταμάτησε να μου δείχνει τι αισθάνεται.

Πρώτο έτος της σχολής εγώ, στο δεύτερο εκείνος. Σε μια πόλη μακριά από όλους. Εκείνος έμενε, εγώ όχι… Πλέον ήμασταν μαζί. Υπέροχες στιγμές. Οι οικογένειές μας γνωριζόντουσαν. Είμαστε από την ίδια πόλη. Μέχρι εκεί, όμως, τίποτα παραπάνω.

Έφυγε φαντάρος… Κι εκεί άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Λαμπάδα αναμένη με χαρακτήριζαν όλοι όσοι μας ήξεραν. Δυστυχώς όμως άρχισαν τα προβλήματα από την οικογένειά του. Τύπου: “είσαι πολύ μικρός ακόμα για να έχεις σοβαρή σχέση”, “ζήσε τη ζωή σου, είσαι ακόμα μικρός”…

Η στρατιωτική θητεία τελείωσε μετά από 9 μήνες και ο πρώτος χωρισμός παίρνει σάρκα και οστά. Οι λόγοι ασήμαντοι. Κάτι άλλο κρύβονταν από κάτω: οι δικοί του. Μια βδομάδα χωρίς καμία επικοινωνία και μετά τα ξαναβρήκαμε.

Στην αρχή ήμασταν πολύ καλά. Προσπαθούσαμε και οι δύο γιατί το θέλαμε πολύ. Όσο όμως περνούσε ο καιρός άρχισε να βγάζει απωθημένα και ανώριμες συμπεριφορές. Πέντε μήνες μετά ήρθε ο οριστικός χωρισμός μέσα από ένα τηλεφώνημα. Μετά από τρία ολόκληρα χρόνια δεν ήθελε και δεν μπορούσε να προσπαθήσει…

Μετά από δύο μήνες απόλυτης αφάνειας, εμφανίστηκε γιατί ήθελε να είμαστε ξανά μαζί, αλλά πλέον δεν του άφησα περιθώριο. Είχε ήδη προχωρήσει τη ζωή του χωρίς να το ξέρω…

Στον χρόνο περίπου είχαμε κάποια επικοινωνία από τη μεριά μου. Ήξερα ότι προχώρησε αλλά βγήκαν στην επιφάνεια όλα τα συναισθήματα που νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει, αλλά στην ουσία είχα θάψει βαθιά μέσα μου…

Βρεθήκαμε μετά από πολλούς μήνες. Πήγαμε στο πιο ρομαντικό μαγαζί. Δεν σταμάτησε να με φιλάει, δεν με άφησε από την αγκαλιά του. Μου έλεγε πόσο του έλειψα και πόσο Μ’ ΑΓΑΠΑΕΙ…

Υπήρχε πρόβλημα όμως με την καινούρια του σχέση. Δεν ήταν εύκολο να βάλει ένα τέλος -λόγοι οικογενειακοί και όχι μόνο. Τον κατάλαβα και δεν συνέχισα. Στο τέλος της βραδιάς, πριν αποχωριστούμε με είχε στην αγκαλιά του και μου έλεγε ότι δεν θέλει να είναι η τελευταία μας αγκαλιά και ότι ήθελε να ήμασταν μαζί…. Το πάθος κυριάρχησε.

Ένα χρόνο μετά και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Όλα μου τα συναισθήματα και τα δικά του -όπως έδειχνε- είχαν αγγίξει το ναδίρ. Εμείς οι δύο δεν μπορούμε να ζούμε χώρια… Συναισθήματα, λόγια και πράξεις αγάπης-έρωτα μας είχαν κατακλύσει.

Έφυγα από το αυτοκίνητό του πιστεύοντας ότι θα ξεκαθαρίσει την κατάσταση και θα είμαστε και πάλι μαζί. Πέρασαν τρεις ολόκληρες μέρες και δεν φάνηκε. Τον πήρα τηλέφωνο και αυτό που μου είπε ήταν ένα συγνώμη γιατί τα προβλήματά του είναι πάνω από τα συναισθήματά του.

Αισθάνθηκα σαν την τελευταία γυναίκα που υπάρχει στον κόσμο. Ειπώθηκαν σκληρές κουβέντες από μια γυναίκα που την πλήγωσε για ακόμα μία φορά, ενώ αυτή μέχρι και στην τελευταία πράξη του τέλους του κατέθεσε την ψυχή της.

Το τηλέφωνο έκλεισ και μαζί και οι πόρτες της καρδιάς μου. Έχω πείσει πλέον τον εαυτό μου ότι αυτός ο άνθρωπος δεν πέρασε ποτέ από τη ζωή μου.

Θα ξαναπατήσω στα πόδια μου. Μπορεί να ήταν ο μοναδικός άντρας που πέρασε από τη ζωή μου, μπορεί να του τα έδωσα ΟΛΑ, αλλά δεν μου αξίζει κάτι τέτοιο. Πόνεσα, πονάω… ΑΛΛΑ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΩ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΞΑΝΑΡΙΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ…

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ!!!