Η προσωπική ιστορία της Margaret… και τα πεθερικά της!

ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ

Στη δική μου ιστορία κρύβεται μια μεγάλη αγάπη. Τόσο, που άφησα τη χώρα που μεγάλωσα και έζησα, για να είμαι μαζί του.

Τότε δεν ήξερα το πόσο οι Έλληνες άντρες είναι δεμένοι με τις μαμάδες τους -ίσως και σε άρρωστο βαθμό- τόσο που δεν λένε να απογαλακτιστούν…

40 ετών σήμερα, 46 ο σύζυγος, 17 χρόνια γάμου με δύο υπέροχα παιδιά, αλλά με μια ζωή καταπιεστική. Η μητέρα και ο πατέρας του ζουν μαζί μας σχεδόν από την αρχή της σχέσης μας, στο ίδιο σπίτι (!).

Ο σύζυγος επικαλείται ότι δεν θέλει τα παιδιά να μεγαλώνουν με “ξένη” γυναίκα και δυστυχώς εμείς είμαστε εργαζόμενοι και για βιοποριστικούς λόγους δεν μπορώ να είμαι στο σπίτι όσο θα ήθελα και τις ώρες που θα ήθελα.

Η μητέρα του είναι μια θαυμάσια κυρία που θα ήταν πολύ καλύτερη αν μέναμε χωριστά. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω πόσο με “σκοτώνουν” ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ οι παρατηρήσεις, η κριτική για ΤΑ ΠΑΝΤΑ, η απαξίωση για το δικό μου φαγητό κλπ, κλπ.

Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι πως ζω με ανθρώπους που δεν χαμογελούν ποτέ! Αυτή η μιζέρια είναι το κάτι άλλο και ξένο σε μένα. Εντάξει η ειρωνεία, η έλλειψη ευγένειας… αλλά τα μούτρα κάτω κάθε πρωί είναι απίστευτα καταθλιπτικό. Μαραζώνω.

Παιδί χωρισμένων γονιών και εγώ, δεν θέλω να δω αυτό το σενάριο στη δική μου ζωή. Με τον άντρα μου υπάρχουν καβγάδες, υποσχέσεις για αλλαγή, αλλά τίποτα φυσικά. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Αυτό που έχω στις προσευχές μου κάθε μέρα είναι να μην χάσω την πίστη μου. Επιπροσθέτως ήρθαν και τα πρόσφατα οικονομικά προβλήματα που δεν βοηθούν καθόλου στο σπίτι και στην απεξάρτηση.

Και μην πείτε ότι δεν είμαι δυναμική ή κάτι παρόμοιο. Δεν ξέρετε την κοινωνική και επαγγελματική μου θέση. Σίγουρα όμως είμαι πολύ ερωτευμένη ακόμα και σε ένα άσχημο αδιέξοδο.

Στις νέες γυναίκες που παντρεύονται έχω ένα πράγμα να πω: ΜΑΚΡΙΑ & ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ με την οικογένεια του άντρα σας… όσο “άγιοι” και αν φαίνονται…