Καλησπέρα! Πήρα το θάρρος να σας μιλήσω για τη δική μου ιστορία που με βασανίζει πολλά χρόνια και κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να μου δώσει την κατάλληλη συμβουλή.

Είμαι 20 ετών, είμαι κόρη μόνιμου αξιωματικού του πολεμικού ναυτικού και ζούσα από πολύ μικρή σε ένα από τα πιο όμορφα νησιά των Κυκλάδων με μετάθεση. Τον πατέρα μου τον γνώριζε όλο το νησί λόγω της δουλειάς του. Έτσι κι αλλιώς, η κοινωνία είναι πολύ κλειστή και μαζί με αυτόν γνώριζαν κι εμένα. Μας έβλεπαν συχνά με τη μητέρα μου σε αντιπροσωπίες δίπλα του. Πολύς κόσμος με ήξερε χωρίς να τους ξέρω…

Σαν κοπέλα ήμουν πολύ σοβαρή και ήσυχη. Και είχα μια πάρα πολύ καλή και σεβαστή οικογένεια. Δεν ήθελα ποτέ να κάνω κάτι με το οποίο να προσβάλλω τον πατέρα μου, οπότε πρόσεχα πολύ τη συμπεριφορά μου στους τρίτους και στην παρέα μου.

Στα 15 μου λοιπόν γνώρισα ένα παιδί κι έκανα μαζί του την πρώτη μου σχέση. Το παιδί αυτό ήταν από άλλη χώρα. Συγκεκριμένα από Πολωνία. Ποτέ μου δεν είχα κάνει καμία διάκριση σε ανθρώπους. Τον αγάπησα πολύ κι εκείνος το ίδιο. Ήταν πολύ καλό παιδί… και πραγματικά άξιζε πολλά!

Μου μίλησε για τη ζωή του. Ήταν ένα παιδί που ο πατέρας του έπινε και τον κακομεταχειρόταν. Παρ’ όλα αυτά είχε σταθεί πολύ δυνατός και τα είχε ξεπεράσει όλα. Στη συνέχεια ο πατέρας του έκοψε το ποτό και η οικογένειά του ηρέμησε.

Ο πατέρας μου δεν ήθελε να έχω σχέση γιατί ήμουν, λέει, πολύ μικρή για αυτά ακόμα και είχα άλλα πρωτεύοντα.

Όταν ήμουν εγώ 15, εκείνος ήταν 16,5. Στους πρώτους μήνες της σχέσης μας, έγιναν πολλά άσχημα πράγματα κυρίως λόγω ανωριμότητας. Χωρίζαμε κάθε λίγο και λιγάκι, κάναμε ο ένας τον άλλον να ζηλεύει με άλλα αγόρια και κορίτσια… Τελείως ανώριμες καταστάσεις δηλαδή.

Γίναμε όμως αχώριστοι. Κι ό, τι και να μας συνέβαινε πάλι μαζί ήμασταν. Στα 17 μου, μετά από δύο ολόκληρα χρόνια δηλαδή, ολοκληρώσαμε τη σχέση μας. Ήταν ο πρώτος μου και από ό, τι ήξερα τόσα χρόνια κι εγώ η πρώτη του -που ομολογώ πως ήταν κάτι που με ώθησε να ολοκληρώσω μαζί του. Το γεγονός δηλαδή πως δεν είχε ξαναπάει με κοπέλα και περίμενε αυτά τα χρόνια εμένα.

Μετά από λίγους μήνες, χωρίζουμε έπειτα από έναν πολύ άσχημο τσακωμό και μαθαίνω πως είχε ολοκληρώσει με άλλες δύο κοπέλες ενδιάμεσα στους πιο παλιούς χωρισμούς μας. Είχαμε μείνει δύο μήνες και κάτι χώρια για δύο φορές και σε αυτό το διάστημα δεν πολυμιλούσαμε, αν κι εκείνος το προσπαθούσε.

Μίλησα με μία από τις κοπέλες, η οποία μου είπε πως αυτό το παιδί είχε κόλλημα με άλλη κοπέλα και για αυτό δεν προχώρησε η σχέση τους και πως το έκανε για να ξεχάσει. Για μένα όμως ήταν σοκ… να μαθαίνω πως αυτός που αγαπώ με πρόδωσε και μου είπε ψέματα για την πρώτη μου φορά και ειδικά σε μια τόσο τρυφερή ηλικία.

Μετά από αυτό έπεσα σε κατάθλιψη. Δεν ήθελα να βγαίνω και να μιλάω σε κανέναν. Μπροστά στους δικούς μου όμως προσπαθούσα να φαίνομαι καλά. ΔΕΝ άντεξα όμως και μίλησα στη θεία μου, τη μικρότερη αδερφή της μητέρας μου πιστεύοντας ότι θα με βοηθήσει.

Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου… Τα μετέφερε όλα, χαρτί και καλαμάρι στους γονείς μου, μαζί με διάφορα δικά της. Εκεί κατάλαβα πως οι γονείς μου είναι ρατσιστές. Μου απαγόρευσαν να ξαναείμαι μαζί του.

Ο πατέρας μου έμαθε άσχημα πράγματα για την οικογένειά του και μου είπαν πως αν συνέχιζα να έχω οποιαδήποτε επαφή μαζί του θα φύγουμε από το νησί και θα αλλάξω σχολείο. Οπότε μαζί με τον τόσο άσχημο χωρισμό μου, μετά από ένα τόσο σοβαρό ψέμα του, στεναχώρησα και τους γονείς μου. Δεν μιλιόμασταν μέσα στο σπίτι…

Ο μπαμπάς μου παραλίγο να αρρωστήσει. Δεν άντεχε την ιδέα ότι η κόρη του, που την μεγάλωσε χωρίς να της λείψει τίποτα, έπεσε στην παγίδα ενός που την εκμεταλλεύτηκε. Πραγματικά είμαι περήφανη για τους γονείς μου, είναι δύο άνθρωποι οικογενειάρχες

Έμεινα για κάποιους μήνες χώρια του, όμως δεν το έβαλε κάτω. Είχε μετανιώσει πραγματικά για όλα και ΠΟΤΕ του δεν παραδέχτηκε ότι είχε ολοκληρώσει πριν από μένα. Συνέχισα όμως να τον αγαπάω. Μάθαινα πως έχει κλειστεί στον εαυτό του, πως μιλάει συνέχεια για μένα και πραγματικά είχε μετανιώσει. Πήρα λοιπόν την απόφαση να του συγχωρήσω τα πάντα και να κάνουμε μια νέα αρχή, κρυφά από την οικογένειά μου και τους δικούς μου.

Μέχρι τώρα λοιπόν είμαστε μαζί. Πέρασαν πέντε χρόνια από τη γνωριμία μας. Έχουμε χωρίσει πολλές φορές ενδιάμεσα για πολύ ανόητους λόγους, αλλά πάλι μαζί είμαστε. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε τη ζωή μας και το έχουμε προσπαθήσει πολλές φορές.

Πρόσφατα λοιπόν χωρίσαμε ξανά για ασυμφωνία χαρακτήρων και μείναμε 5-6 μήνες χώρια. Πλέον δεν ζούμε στο ίδιο μέρος λόγω σπουδών -και δικών μου και δικών του- και η απόσταση έκανε δύσκολη τη σχέση μας. Παρ’ όλα αυτά όμως πάλι επικοινωνούμε, πάλι συζητάμε να τα βρούμε και πάλι δεν καταφέραμε να ξεχάσουμε ο ένας τον άλλον.

ΔΕΝ έχει μέλλον όμως… Οι γονείς μου, μου έχουν ξεκαθαρίσει πως δεν θα δεχτούν κανέναν αλλοδαπό στην οικογένειά μας και συγκεκριμένα αυτόν τον άνθρωπο που ξέρουν τόσα άσχημα πράγματα για την οικογένειά του κι εκείνον. Τόσα χρόνια νομίζουν ότι έχουμε χωρίσει κι έχουμε χάσει κάθε επικοινωνία μεταξύ μας…

ΔΕΝ έχω το κουράγιο να μιλήσω μαζί τους και δεν θέλω να στεναχωρήσω τον μπαμπά μου, ο οποίος έχει πρόβλημα με την καρδιά του και μια μεγάλη στεναχώρια μπορεί να του κοστίσει τη ζωή. Και με το αγόρι μου τόσα χρόνια δεν έχουμε σταθεροποιηθεί. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν, αλλά πάντοτε κάτι συμβαίνει και μαλώνουμε και μένουμε για λίγο καιρό χώρια.

ΔΕΝ ξέρω τι να κάνω… Να γυρίσω σε αυτόν που αγαπώ ή να τον ξεχάσω για πάντα, γιατί δεν έχω σκοπό να το πω ποτέ στους δικούς μου; Να αφήσω τον έρωτα της ζωής μου ή να παίξω με την υγεία του πατέρα μου;

Σας παρακαλώ, βοηθήστε με…! Το έχω πραγματικά ανάγκη. Είμαι σε αδιέξοδο.

Ευχαριστώ πολύ!

Καρμελίνα