Ήμουν 22 όταν γνώρισα τον Ν. κι αυτός δύο χρόνια μικρότερος.

Γνωριστήκαμε στην Αθήνα μέσω ενός κοινού μας φίλου και ερωτευτήκαμε πολύ. Μείναμε μαζί από τους πρώτους κιόλας μήνες χωρίς να το γνωρίζουν οι δικοί μας μιας και ζούσαν σε άλλη επαρχιακή πόλη.

Η ζωή μου περιστρεφόταν γύρω από αυτόν. Κάναμε ό, τι ήθελε αυτός…

Ώσπου μια μέρα μου ανακοίνωσε ότι έπρεπε να πάει λόγω της δουλειάς του στην Κω για τέσσερα τουλάχιστον χρόνια! Τα έχασα. Έκλαψα πολύ.

Στην αρχή πηγαινοερχόμουν. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι τον έχανα… Μου ζήτησε να τα χαλάσουμε.

Δεν τον πίστεψα και συνεχίσαμε να έχουμε επικοινωνία χωρίς να βλεπόμαστε πολύ. Ύστερα μου είπε να κάνω υπομονή ένα χρόνο και μετά θα είμαστε μαζί για πάντα. Μεγάλη κουβέντα!

Κανόνισα να πάρω άδεια για να περάσουμε κάποιες μέρες μαζί κάπου μόνοι μας! Ξαφνικά, την πέμπτη μέρα μου λέει να χωρίσουμε οριστικά. Ήμουν μεγαλύτερη λέει και δεν μπορούσε να με γνωρίσει στους δικούς του.

Ένιωσα το απόλυτο κενό μέσα μου. Δεν ήθελα ούτε να τον βλέπω. Ήμουνα μόνη μου στο αεροδρόμιο για ώρες! Πόνεσα τόσο πολύ…

Κάποιους μήνες αργότερα κι ενώ τον είχα διαγράψει από τη ζωή μου, ξαναπήρε τηλέφωνο. Άρχισε να με πολιορκεί, συστηματικά. Του είπα ότι δεν τον θέλω στη ζωή μου, ούτε σαν φίλο (όπως ήθελε αυτός) και ότι δεν με ενδιέφερε που πίστευε ότι έπαιρνα εκδίκηση….

Τώρα έχω φτιάξει τη ζωή μου και είμαι με κάποιον που με αγαπάει πραγματικά!

Νίκη