Ιωάννα: “Σας παρακαλώ… Χρειάζομαι τη γνώμη σας και τη συμβουλή σας!”

Σας γράφω κι εγώ τη δική μου ιστορία γιατί θέλω μια αντικειμενική γνώμη και συμβουλή…

Έχω σχέση εδώ και δύο χρόνια με ένα παιδί με το οποίο πριν έξι μήνες πήραμε την απόφαση να συζήσουμε. Για την ακρίβεια βρήκαμε δουλειά στο εξωτερικό στην ίδια εταιρία.

Τα πράγματα στην αρχή ήταν πολύ καλά γιατί θέλαμε πάρα πολύ να δουλέψουμε στο εξωτερικό και στηρίζαμε ο ένας τον άλλο. Ήμασταν ευτυχισμένοι -ή έτσι νόμιζα.

Γρήγορα τα πράγματα άλλαξαν. Εγώ είμαι σε πιο ψηλή θέση από το αγόρι μου και λόγω του επαγγέλματος αρκετές φορές πρέπει να του δίνω διαταγές με αποτέλεσμα σχεδόν πάντα να κατακρίνει τον τρόπο που δουλεύω.

Καμία φορά δεν τον έκανα να νιώσει άσχημα. Πάντα τον στήριζα, τον βοηθούσα κι αν καμιά φορά μου έλεγε πως πέτυχα πάντα του έλεγα ότι χωρίς αυτόν δεν θα τα κατάφερνα κι ότι η επιτυχία θα έρθει σύντομα και για αυτόν.

Όλη τη μέρα και κάθε μέρα είμαστε μαζί κι αυτό κουράζει. Πολλές φορές του ζητάω να κάνουμε πράγματα μαζί στον ελάχιστο χρόνο που έχουμε, αλλά αυτός προτιμάει να ασχολείται με τον υπολογιστή ή το γυμναστήριο.

Όλα αυτά με έχουν βάλει σε σκέψεις. Νιώθω πως δεν ενδιαφέρεται πλέον για μένα, απλά μένει μαζί μου γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς (το ενοίκιο του σπιτιού το πληρώνει η εταιρία).

Αποτέλεσμα όλου αυτού είναι να κλαίω σχεδόν καθημερινά ζητιανεύοντας κάποια τρυφερή στιγμή ή κουβέντα από αυτόν έτσι ώστε να βεβαιωθώ ότι αξίζει να είμαι εδώ και να το παλεύω.

Πριν λίγες μέρες του είπα όσα νιώθω, του είπα ότι τον θέλω στη ζωή μου και η απάντηση ήταν: “Δηλαδή πρέπει να βρω κάποια, όποια και να είναι αυτή, για να προχωρήσω στη ζωή μου”. Όταν κατάλαβε τι είπε προσπάθησε να τα μπαλώσει, αλλά η κουβέντα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο μέχρι που μου είπε ότι προσπαθώ να τον κάνω να με παντρευτεί κι έχει ξενερώσει απίστευτα μαζί μου.

Τότε το τελείωσα γιατί με είχε προσβάλλει. Δεν είχα μιλήσει για αρραβώνες και γάμους. Απλά το μόνο που ήθελα ήταν να ξέρω που βρίσκομαι και να καταλάβω τι νιώθει για μένα.

Επέμενε να συζητήσουμε κι έλεγε πως τα παρατάω τόσο εύκολα, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι αυτά που είπε με έχουν πληγώσει. Του άνοιξα την καρδιά μου, του είπα όσα νιώθω και πήρα άρνηση.

Τώρα έχω μετακομίσει στο σαλόνι και κοιμάμαι εκεί. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό. Είμαι χάλια, μόνη, μακριά από την οικογένειά μου και δεν ξέρω τι να κάνω εφόσον είμαι αναγκασμένη να τον βλέπω καθημερινά και να προσποιούμαι στη δουλειά πως είμαι καλά.

Έχω απογοητευθεί πάρα πολύ. Πήρα την απόφαση να μεταναστεύσω με έναν άνθρωπο και να επενδύσω σε αυτόν χωρίς να υπάρχουν αμοιβαία συναισθήματα. Νιώθω πως με εκμεταλλεύθηκε.

Σας παρακαλώ… Χρειάζομαι τη γνώμη σας και τη συμβουλή σας!

Ιωάννα