Ισιδώρα: “Γιατί έρχονται συνεχώς αγόρια στη ζωή μου που δεν με θέλουν, που με γράφουν;”

Καλησπέρα!

Το θέμα που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια,το έχω συζητήσει άπειρες φορές με φίλες μου χωρίς ωστόσο ποτέ να βγάλω άκρη. Είναι κάτι που με απογοητεύει και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει.

Είμαι 22 ετών. Μόνη. Καμία σοβαρή σχέση. Μόνο ανώριμα πράγματα τα οποία κρατούσαν μέχρι 2-3 μήνες. Έχω γνωρίσει πολλά αγόρια αλλά ούτε έναν αξιόλογο,ούτε έναν που να μου φέρθηκε έντιμα. Ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Συνεχώς άντρες που με υποτιμούν, με αγνοούν, μου δείχνουν ότι δεν με θέλουν, ότι με βαριούνται, αδιαφορούν. Καμία προσοχή, κανένα ενδιαφέρον, καμία τρυφερότητα ποτέ…

Κι εγώ να φέρομαι πάντα εντάξει και να αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος και όλοι βιάζονται να φύγουν. Και στο κάτω κάτω είμαι πιστεύω μια χαρά άτομο. Εμφανίσιμη, χαμηλών τόνων, με χιούμορ, με κατανόηση (όλα αυτά επειδή μου τα λένε όσοι με ξέρουν -σε καμία περίπτωση δεν είμαι περήφανη ή ψωνισμένη).

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχα και την πιο υψηλή αυτοπεποίθηση αλλά με όσα συμβαίνουν η αυτοπεποίθησή μου πλέον έχει πιάσει πάτο και η αυτοεκτίμηση μου έχει ισοπεδωθεί.

Πολλοί θα βιαστούν να πουν τα γνωστά: “Μια σχέση δεν είναι το παν. Γίνε ευτυχισμένη μόνη σου και τα καλύτερα θα έρθουν αργότερα κτλ, κτλ”. Εμένα όμως δεν με παρηγορούν πλέον αόριστα ελπιδοφόρα λόγια. Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη μόνη μου. Χρειάζομαι έναν σύντροφο δίπλα μου που να νοιάζεται, να με θέλει, να με σέβεται, να με εκτιμάει, να μου φέρεται με τρυφερότητα, να με κάνει να νιώθω ότι κάτι αξίζω κι εγώ επιτέλους.

Θα σας δώσω μια μικρή εικόνα των όσων περιστατικών μου τυχαίνουν κατά καιρούς: Π.χ. μου έχει τύχει πολλές φορές να με φλερτάρουν, να βγούμε χωρίς να κάνουμε τίποτα και μετά μην τους είδατε… Μου τυχαίνει επίσης να με γράφουν. Αυτό ειδικά γίνεται συνέχεια. Να στέλνω ας πούμε μήνυμα και απάντηση να παίρνω μετά από κάνα τριήμερο ή να μην απαντάνε και καθόλου, να με θυμούνται όποτε θέλουν εκείνοι, να μου λένε ότι με θέλουν και στα καλά καθούμενα να εξαφανίζονται.

Από τα παραπάνω ίσως συμπεράνετε ότι είμαι καμία λυσσάρα που κυνηγάω με απελπισία αρσενικά, αλλά δεν είναι έτσι. Ίσα ίσα που τα περισσότερα περιστατικά με αγόρια ξεκίνησαν από τους ίδιους. Ποτέ δεν έκατσα να παρακαλέσω. Άμα βλέπω ότι είμαι ανεπιθύμητη, φεύγω.

Αλλά γιατί συνέχεια παρόμοια περιστατικά; Γιατί έρχονται συνεχώς αγόρια στη ζωή μου που δεν με θέλουν, που με γράφουν, που δεν μου δίνουν καμία απολύτως προσοχή; Δεν έχει λογική να εισχωρείς στη ζωή κάποιου που δεν τον εκτιμάς, που δεν τον θες. Αυτοί όμως το κάνουν και το γιατί ποτέ μου δεν το κατάλαβα.

Γράφω απλώς επειδή θέλω να εκφράσω τα όσα σκέφτομαι και εννοείται πως θα χαρώ πολύ να μου δώσετε και τις δικές σας απόψεις, συμβουλές…

Ισιδώρα