Κ.: “Η ζωή μου έχει γίνει μια ρουτίνα που έχει αρχίσει ήδη να με επηρεάζει ψυχολογικά”

Είμαι 33 χρόνων. Αυτά που έχω καταφέρει μέχρι στιγμής στη ζωή μου δεν μοιάζουν να με χαροποιούν.

Έχω μια σχέση τριών χρόνων με τον σύντροφό μου που δεν γνωρίζω αν θα καταλήξει κάπου. Δεν εργάζομαι, δεν βγαίνω συχνά διότι οι συνθήκες (οικονομικές) δεν μου το επιτρέπουν και μένω πολλές φορές μόνη μου να αναρωτιέμαι τι κάνω.

Οικογένεια δεν έχω κάνει ακόμα. Με τις φίλες μου δεν βλεπόμαστε συχνά. Η μία είναι μαμά και σχεδόν δεν έχει ποτέ χρόνο να πάμε μια βόλτα ή όταν πάμε είναι με ένα τηλέφωνο στο χέρι να δει αν όλα είναι καλά με το παιδί της (2,5 χρόνων) ή απλά βολεύεται να κάθεται συνέχεια στο σπίτι της. Η άλλη μου φίλη είναι απλά κλειστός χαρακτήρας που δεν βγαίνει συχνά.

Η ζωή μου έχει γίνει μια ρουτίνα που έχει αρχίσει ήδη να με επηρεάζει ψυχολογικά. Όταν δουλειά δεν βρίσκεται, όταν νιώθεις στάσιμη για πολύ καιρό, όταν δεν μπορείς να κάνεις όνειρα, τι μένει να κάνεις;

Την υπομονή βαρέθηκα να την ακούω σαν απάντηση ή ότι δεν είμαι η μόνη. Με ενδιαφέρει τι θα κάνω εγώ κι εγώ βλέπω ότι τίποτα δεν μπορώ να κάνω… δυστυχώς!

K.