Κ.: “Τελικά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να συγχωρέσω εμένα, όχι αυτόν!”

Γεια σας!

Πριν αρκετές μέρες είχα στείλει αυτό το mail: [ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ]

Θα σκεφτείτε ότι είμαι κολλημένη και να κοιτάξω τη ζωή μου…

Ήμασταν μικρό χρονικό διάστημα μαζί -3,5 μήνες και χωρισμένοι σχεδόν 3 μήνες- αλλά εγώ τον σκέφτομαι ακόμα. Και δεν ξέρω γιατί τον σκέφτομαι! Επειδή τελειώσαμε νωρίς (μπορεί να είναι και για καλό επειδή δεν χάσαμε περισσότερο χρόνο από τη ζωή μας) ή για τον τρόπο που χωρίσαμε;

Πολύ ωραίος τρόπος: περάσαμε ένα ακόμα διήμερο μαζί και αποχαιρετηθήκαμε με ένα φιλί και ένα θα τα πούμε, αλλά δεν τα ξαναείπαμε ποτέ, επειδή ο κύριος απλά εξαφανίστηκε. Δεν απάντησε ποτέ σε τίποτα!

Υπάρχουν φορές που λέω πως εγω φταίω που χωρίσαμε…
-Δεν τον ζήλευα φανερά και ούτε του έκανα σκηνές.

-Δεν του πέταγα τα μάτια έξω στο σεξ όταν ήταν ξάπλα (μόνο εγω έπρεπε να του πέταγα τα μάτια, όχι αυτός!) ούτε όλη την ώρα που ήμασταν μαζί πήγαινα από πίσω του σαν το σκυλάκι να ζητάω μια αγκαλιά κι ένα φιλί, και αν το έκανα κάποιες φορές και δεν είχε όρεξη απλά με έδιωχνε.

-Δεν τον έπαιξα, να κάνω την αναποφάσιστη.

-Δεν του έλεγα όχι σε πράγματα που ήθελα να ζήσω κι εγώ, είτε 2ήμερα είτε στο σεξ για να κάνω τη δύσκολη.

-Δεν κοίταγα μόνο την πάρτη μου όταν ήμασταν μαζί, και τον φρόντιζα και τον περιποιόμουν.

Αν ήμουν αναποφάσιστη, του έκανα σκηνές ζηλοτυπίας, του έλεγα συνεχώς όχι, τον έβαζα κάτω και του άλλαζα τα φώτα στο σεξ (ξαναλέω πως μόνο εγω έπρεπε να τα κάνω αυτά ενώ αυτός σχεδόν τίποτα!) και κοίταζα μόνο εμένα ίσως να ήμασταν ακόμα μαζί! Ίσως να με ήθελε ακόμα…

Εφόσον έπαιξε όσα παιχνιδάκια ήθελε, μάλλον βαρέθηκε και ξενέρωσε…. Κάθε φορά που γινόταν κάτι που έδειχνε με λαχτάρα να θέλει, ακόμα και κατά τη διάρκεια που γινόταν απλά αδιαφορούσε.

Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι πως βρήκε άλλη και δεν ήξερε πως να φύγει ή πως με είδε σαν παιχνίδι κατάκτησης και όταν πια δεν είχε τι άλλο να κατακτήσει, ξενέρωσε και το άφησε το παιχνιδάκι στην άκρη…

Τελικά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να συγχωρέσω εμένα, όχι αυτόν!Αυτόν μπορεί να μην τον ξαναδώ ποτέ ξανά στη ζωή μου αλλά θα έχω πάντα τον εαυτό μου και συνεχώς αναρρωτιέμαι πως εφόσον είδα κάποια σημάδια, γιατί δεν έφυγα… Γιατί;;; Ίσως έτσι να με σεβόταν και περισσότερο… Ίσως..

K.