Κ.: “Τη μία του έλεγα είμαι ερωτευμένη, την άλλη απλά να κάνουμε σεξ”

Ήμασταν στενοί φίλοι για δύο χρόνια. Για κανέναν άνθρωπο δεν έχω νιώσει με τόση ένταση πως ήταν φίλος μου και πως τον θέλω στη ζωή μου. Τον νοιαζόμουν πραγματικά αν και δεν του το έδειχνα “φωναχτά”. Το ήξερε όμως και ήξερε πως απλά δεν εκφράζομαι όπως οι περισσότεροι. Μου το είχε πει. Ίσως όμως να έπρεπε να του το είχα πει τότε που μπορούσα, το πόσο τον θέλω στη ζωή μου, όπως μου το έλεγε αυτός.

Ποτέ το μυαλό μου δεν είχε πάει στο ερωτικό. Αντιθέτως, αν μου το έλεγε κανείς ότι μπορεί να συμβεί θα γελούσα. Μιλούσαμε για τα πάντα και ποτέ δεν τον είχα ζηλέψει. Το αντίθετο, τον παρότρυνα να κάνει σχέσεις και χαιρόμουν να τον ακούω να μου μιλά για αυτές. Χωρίς ίχνος ζήλιας ή ερωτικού ενδιαφέροντος.

Ώσπου κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, συνέπεσαν και συγκεκριμένες αλλαγές στη συμπεριφορά του… Έγινε πιο συναισθηματικός, πιο εκδηλωτικός… Δεν ξέρω πως να το πω, ξέρω όμως πως είχε αλλάξει. Το ένιωθα. Το έβλεπα. Οι αλλαγές ήταν απίστευτα κραυγαλέες. Και πολλές. Για μένα τουλάχιστον που το ζούσα από μέσα -από ερωτικά υπονοούμενα, από μηνύματα μέσα στη νύχτα μέχρι βλέμματα… Μόνο όμως όταν ήμασταν οι δυο μας και όχι μπροστά σε άλλους.

Έτσι, σιγά-σιγά και υποσυνείδητα άρχισα να τον βλέπω αλλιώς. Όταν πλέον κατάλαβα τι μου συνέβαινε, μου ήταν πολύ δύσκολο να το παραδεχτώ όλο αυτό -τόσο σε εμένα όσο και στον ίδιο. Η αντίδρασή του ψύχραιμη και φιλική. Καμία σχέση με πιθανή έκρηξη θυμού που φοβόμουν. Ξεκαθαρίζοντάς μου ωστόσο πως ποτέ δεν με είδε έτσι και ποτέ δεν του είχε περάσει από το μυαλό ότι ίσως να τον βλέπω έτσι.

Πληγώθηκα όσο δεν πάει αν και δεν το έδειξα. Ακόμα και τώρα νιώθω συναισθηματικό πόνο. Πόνεσα, όχι τόσο από την άρνησή του, αλλά από την αδυναμία μου να χειριστώ το όλο θέμα. Είχα τέτοια ανάγκη να μην τον χάσω που δεν ήξερα τι έκανα. Τη μία του έλεγα είμαι ερωτευμένη (και όντως ήμουν) την άλλη του έλεγα ok, απλά να κάνουμε σεξ έστω μια φορά και την άλλη έλεγα ότι πλέον δεν είμαι ερωτευμένη.

Και ενώ ο ίδιος αρχικά είχε διάθεση να κρατήσουμε επαφή (μάλιστα αυτός πρώτος μου είχε στείλει) ή έστω να προσπαθήσουμε, εγώ απομακρύνθηκα και τον απομάκρυνα με τις τρελές αλλαγές στη συμπεριφορά μου.

Δεν μετανιώνω που του το είπα. Καλώς ή κακώς δεν θα μπορούσα να βασανίζομαι κάθε μέρα από τη στιγμή που πλέον δεν τον έβλεπα φιλικά. Αλλά πονάω ακόμα… Πονάω που τον έχασα, πονάω που του φέρθηκα τόσο μαλακισμένα. Δεν είχα όμως ξαναερωτευθεί φίλο μου και πραγματικά δεν ήξερα τι έκανα. Αλλά κι αν είχα ξαναερωτευθεί, ποιος μου εγγυάται ότι δεν θα έκανα τα ίδια; Πονάω που έχασα τη λογική μου και εξαιτίας αυτού έχασα έναν άνθρωπο που ίσως -λέω ίσως, να τον είχα ακόμα στη ζωή μου.

Φυσικά, ούτε και για αυτά που έπραξα μετανιώνω. Από αυτά έπαθα και έμαθα. Δεν παύουν όμως να με πονάνε. Μου λείπει…

Δεν ξέρω καν γιατί το γράφω εδώ. Δεν ξέρω τι θέλω να ακούσω. Ίσως ότι ο χρόνος θα το σβήσει… Δεν θα ρωτήσω το πότε. Αυτό κανείς δεν το ξέρει. Θα ευχηθώ όμως να έρθει σύντομα. Έχουν περάσει 8-9 μήνες από την τελευταία τυπική, μέσω διαδικτύου επαφή μας (που έγινε κάτω από δική μου πρωτοβουλία) και από τότε τίποτα. Και καλύτερα. Ίσως έτσι πρέπει για να ξεχάσω ή έστω να πάψω να πονάω.

Εύχομαι μόνο να είναι καλά και να περνάει τέλεια. Είναι το μόνο που θέλω για αυτόν. Ακόμα κι αν σημαίνει πως δεν θα ξαναμάθω νέα του. Δεν πειράζει. Απλά να είναι καλά και υγιής!

K.