Κασσιανή: “Το πρόβλημα είναι ότι εκείνος μοιάζει να κρέμεται από τη σχέση μας πολύ.”

Γεια σας!

Εγώ έχω ένα θέμα με τη σχέση μου που με απασχολεί και δεν βρίσκω προς το παρόν μια λύση. Για αυτό θα ήθελα τις γνώμες σας.

Είμαι 22 χρόνων, φοιτήτρια Βιολογίας και ο σύντροφός μου 34. Παρά τη διαφορά της ηλικίας μας, ταιριάξαμε σαν χαρακτήρες και είμαστε μαζί εδώ και τέσσερις μήνες. Γνωριζόμασταν και φιλικά πριν κάνουμε σχέση και μάλιστα εκείνος συζούσε με το δεσμό του για πέντε χρόνια πριν χωρίσει για δικούς του λόγους.

Μισό χρόνο αφότου χώρισε, κάναμε σχέση. Το πρόβλημα είναι ότι εκείνος μοιάζει να κρέμεται από τη σχέση μας πολύ. Σαν να κρέμεται από εμένα η όλη του διάθεση. Για παράδειγμα, θέλει να βρισκόμαστε κάθε μέρα οπωσδήποτε, παρόλο που εγώ μπορεί να θέλω να κάνω άλλα πράγματα ή μπορεί να μην προλαβαίνω.

Όταν του εξηγώ ότι σήμερα δεν γίνεται να βρεθούμε, τότε μου δείχνει έντονα τη δυσαρέσκειά του, παρόλο που την προηγούμενη μέρα έχουμε ιδωθεί. Έτσι όπως κάνει και βλεπόμαστε τόσο συχνά, δεν προλαβαίνει να μου λείψει!

Επίσης, νιώθω ότι με πιέζει με τον τρόπο του και με εκβιάζει συναισθηματικά: εξαρτά το βαθμό του έρωτά μου από το πόσο χρόνο θυσιάζω για εκείνον. Και πριν βιαστεί κανείς να προχωρήσει στο συμπέρασμα ότι θέλω φτύσιμο για να κολλήσω, εγώ απλώς βρίσκω την ανάγκη που εκείνος εκφράζει να με βλέπει κάθε μέρα ψυχαναγκαστική.

Μένει μόνος του και κάθε μέρα θέλει να βρισκόμαστε στο σπίτι του, να μαγειρεύουμε μαζί κάτι, να αράζουμε στην τηλεόραση και, φυσικά, να έχουμε και τις προσωπικές μας στιγμές. Για μένα αυτό είναι ρομαντικό και όμορφο, αρκεί να γίνεται, ας πούμε, ανά τρεις μέρες, αλλά όχι σχεδόν κάθε μέρα, λες και από τώρα συζούμε.

Ίσως αυτή του η ανάγκη έχει να κάνει με το γεγονός ότι συζούσε τόσα χρόνια και έτσι συνήθισε. Πέρα από αυτό, όμως, είναι λες και έχει ανάγκη εμένα για να νιώσει ευτυχισμένος και αυτό ακριβώς είναι που δεν μπορώ. Σαν να μην μπορεί να είναι ευτυχισμένος από μόνος του.

Τις πρωινές ώρες έχει τη δουλειά του, που δεν του αρέσει και πολύ (είναι δημοτικός υπάλληλος) και το απόγευμα που είναι ελεύθερος θέλει οπωσδήποτε να με δει, αλλιώς θα καθίσει σπίτι και το πολύ-πολύ να πάει να δει τον κολλητό του (ο οποίος είναι παντρεμένος). Είναι σα να μην έχει ανάγκη μια δική του ζωή.

Του έχω εξηγήσει ότι απλά και μόνο επειδή έχουμε σχέση και είμαστε ερωτευμένοι δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί ο καθένας από εμάς να έχει τον προσωπικό του χώρο και χρόνο. Εκείνος λέει ότι δεν τον καταλαβαίνω, με κατηγορεί ότι δεν νιώθω τα ίδια πράγματα με εκείνον και ότι δεν μπορεί να θεωρεί ότι έχει σχέση με μια κοπέλα, με την οποία βλέπεται ανά τρεις ημέρες.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Μαζί του βρίσκω τη γαλήνη και τη σταθερότητα που χρειάζομαι όταν δεν μελετώ και δεν δουλεύω σε φρενήρεις ρυθμούς, δηλαδή η σχέση μας είναι ένα ευχάριστο “διάλειμμα” στην ήδη ενδιαφέρουσα ζωή μου. Με άλλα λόγια, είμαι ευτυχισμένη στη σχέση μας, αλλά όχι εξαιτίας της σχέσης μας. Από την άλλη, θα ήθελα κι εκείνος να νιώθει την ίδια ευτυχία, να μην την εξαρτά από το πόσες φορές την εβδομάδα θα με δει.

Τι λέτε να κάνω; Υπάρχει τρόπος να του διδάξω να αποκτήσει τα δικά του ενδιαφέροντα και καμιά φορά να απολαμβάνει και να αξιοποιεί τη μοναξιά του χώρια από εμένα; Ή μήπως είναι καλύτερα να χωρίσουμε;

Κασσιανή